ZUS może obliczyć rentę z faktycznego okresu podlegania ubezpieczeniom

Ustawa emerytalna przewiduje dwa podstawowe warianty ustalania podstawy wymiaru renty z tytułu niezdolności do pracy. Według pierwszego świadczenie jest obliczane na podstawie zarobków osiągniętych w dziesięciu kolejnych latach kalendarzowych przypadających w ostatnim 20-leciu, przed rokiem złożenia wniosku o rentę. Jeżeli w którymś z kolejnych lat wnioskodawca nie pozostawał w ubezpieczeniu lub pozostawał w ubezpieczeniu przez niepełny rok albo też nie ma możliwości udowodnienia przychodu, np. ze względu na zniszczenie dokumentacji płacowej, rok taki nie podlega wyłączeniu. Jest to korzystny wariant dla osób, które tylko przez pewien czas w swojej karierze zawodowej osiągały wysokie zarobki.

Z powyższego sposobu obliczenia podstawy wymiaru renty nie powinny natomiast korzystać osoby, które miały dużo przerw w podleganiu ubezpieczeniu społecznemu albo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym i tym samym nie zdołały udowodnić zarobków w każdym z dziesięciu kolejnych lat w ostatnim 20-leciu przed rokiem złożenia wniosku. ZUS musiałby wtedy przyjąć przychód zerowy za lata, w których wnioskodawca nie osiągnął wynagrodzenia, co mogłoby znacznie obniżyć podstawę wymiaru świadczenia.