Charakterystyka umowy agencyjnej

Instytucję umowy agencyjnej uregulowano w Kodeksie cywilnym w art. 758–764⁹. Zgodnie z jej ustawową definicją przez umowę agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, do stałego pośredniczenia, za wynagrodzeniem, przy zawieraniu z klientami umów na rzecz dającego zlecenie przedsiębiorcy albo do zawierania ich w jego imieniu. Ma ona zatem charakter umowy konsensualnej, odpłatnej i wzajemnej opartej o stałe zlecenie przedsiębiorcy do dokonywania w jego imieniu czynności prawnych. Do zawierania umów i odbierania oświadczeń woli w imieniu i na rzecz dającego zlecenie należy dodatkowo umocować agenta. Wystarczającym do tego będzie odpowiednia klauzula w treści umowy agencyjnej bądź też udzielenie pełnomocnictwa w drodze oddzielnej czynności prawnej. Wówczas jest to tzw. agencja przedstawicielska. Kodeks cywilny nie reguluje typów umów, jakie może zawierać agent. Oznacza to, że mogą to być umowy wszelkiego rodzaju, pod warunkiem że są zgodne z prawem, nie są sprzeczne z zasadami współżycia społecznego i nie zmierzają do obejścia ustawy.

Warto również wspomnieć, że poza cywilistycznym, ogólnym uregulowaniem umowy agencyjnej można spotkać konstrukcje agencyjne w odmianach bardziej wyspecjalizowanych, np. umowy agencji morskich, agentów ubezpieczeniowych czy turystycznych.