Dni wolne od pracy

Ustawa z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy wprowadziła enumeratywnie wyliczony katalog dni wolnych od pracy, są to:

Autopromocja

1. niedziele
2. 1 stycznia – Nowy Rok
3. 6 stycznia – Święto Trzech Króli,
4. Pierwszy dzień Wielkiej Nocy
5. Drugi dzień Wielkiej Nocy
6. 1 maja – Święto Państwowe (potocznie zwane „Świętem Pracy”)
7. 3 maja – Święto Narodowe Trzeciego Maja
8. Pierwszy dzień Zielonych Świątek
9. Dzień Bożego Ciała
10. 15 sierpnia – Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny (data zbieżna ze Świętem Wojska Polskiego)
11. 1 listopada – Uroczystość Wszystkich Świętych
12. 11 listopada – Narodowe Święto Niepodległości
13. 5 grudnia – pierwszy dzień Bożego Narodzenia
14. 26 grudnia – drugi dzień Bożego Narodzenia

Zobacz także: Systemy czasu pracy

Na mocy ustaw szczególnych regulujących stosunek między państwem a poszczególnymi związkami wyznaniowymi i Kościołami, katalog ten uległ rozszerzeniu w stosunku do ich członków:

1. Dla ewangelików i baptystów – Wielki Piątek oraz Wniebowstąpienie Pańskie (dla luteranów ponadto Święto Reformacji – 31 października a dla zielonoświątkowców dzień Pięćdziesiątnicy, czyli drugi dzień Zielonych Świątek)
2. Dla adwentystów Dnia Siódmego – każdy sabat (od zachodu słońca w piątek do zachodu słońca w sobotę), pracodawca zobowiązany jest do ustalenia indywidualnego rozkładu czasu pracy z adwentystą
3. Dla marawitów – 2 sierpnia i 23 sierpnia

Regulacje kodeksowe

Zgodnie z przepisami kodeksu pracy co do zasady niedziele i święta są dniami wolnymi od pracy, jednak nie ma kategorycznego zakazu jej świadczenia w tych dniach. Szereg rozwiązań zmierzających do uelastycznienia rozkładu pracy pracownika obejmuje m. in. art. 1519a ust. 3, który stanowi iż praca w święta jest dozwolona w placówkach handlowych przy wykonywaniu prac koniecznych ze względu na ich użyteczność społeczną i codzienne potrzeby ludności (przy czym obok występuje już bezwzględny zakaz pracy w święta w placówkach handlowych nie mieszczącej się we wspomnianej kategorii).

Ponadto art. 15110 wymienia katalog sytuacji, w których praca w niedzielę i święta jest dozwolona, np.: w systemie pracy w ruchu ciągłym, przy pracy zmianowej, niezbędnych remontach, w transporcie i komunikacji, w razie konieczności prowadzenia akcji ratowniczej, przy pilnowaniu mienia lub ochronie osób, w służbie zdrowia, gastronomii, itd.

Polecamy serwis: Wynagrodzenie i inne świadczenia

Jednocześnie kodeks stanowi, iż pracownikowi wykonującemu pracę w tych sytuacjach przysługuje w zamian (w ciągu okresu rozliczeniowego) inny dzień wolny od pracy. Jeśli praca była lub ma być wykonywana w niedzielę – w pierwszej kolejności w okresie 6 dni następujących po tej niedzieli lub poprzedzających ją. Jeśli pracodawca nie jest w stanie udzielić pracownikowi dnia wolnego do końca okresu rozliczeniowego, przysługuje mu za to dodatek do wynagrodzenia w wysokości 100% wynagrodzenia).

Pracownik pracujący w niedzielę (o ile nie świadczy pracy na podstawie porozumienia o tzw. „pracy weekendowej”) powinien korzystać co najmniej raz na 4 tygodnie z niedzieli wolnej od pracy.
Prócz powyższych pracownikowi w 40 godzinnym (5 dniowym) okresie rozliczeniowym przysługuje dodatkowo jeden dzień wolny (najczęściej, zgodnie ze swobodnym wyborem pracodawcy, przypadający w sobotę).

Podstawa prawna:

Autopromocja

Zbiegi tytułów do ubezpieczeń społecznych

Sprawdź

• Ustawa z dnia 18 stycznia 1951 r. o dniach wolnych od pracy (Dz. U. 1951 nr 4 poz. 28);
• Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. 1974 nr 24 poz. 141);
• Ustawy szczególne o stosunku państwa do określonych związków wyznaniowych i Kościołów.

Zadaj pytanie na: Forum Kadry