Czy należy uzupełnić wypłacone na początku roku świadczenie urlopowe

UZASADNIENIE

Z pytania wynika, że wypłacją Państwo pracownikom świadczenie urlopowe w maksymalnej możliwej do wypłaty wysokości. Wobec tego pracownikowi, który z tegorocznego „długiego” urlopu korzystał na początku roku, należy się uzupełnienie świadczenia. W przeciwnym razie otrzymałby mniejsze świadczenie od innych pracowników, którzy urlop będą wykorzystywać później.

Świadczenie urlopowe, co do zasady, w przeciwieństwie do świadczeń z zfśs, przysługuje raz do roku w równej wysokości wszystkim pracownikom korzystającym w trakcie danego roku z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych.

Maksymalna kwota świadczenia jest zależna od kwoty odpisu podstawowego, który obowiązuje na dany rok kalendarzowy. Także maksymalna kwota świadczenia urlopowego obowiązuje przez cały rok kalendarzowy.

Kwota odpisu podstawowego zostaje ogłoszona dopiero w drugiej połowie lutego danego roku. Wysokość świadczenia nie jest więc jeszcze znana, gdy pracownicy wykorzystują urlop w styczniu lub, jak w Państwa przypadku, na początku lutego. Natomiast z wypłatą świadczenia urlopowego nie można się wstrzymać.

W praktyce pracodawcy opierają się w tej sytuacji na kwocie odpisu obowiązującej w roku poprzednim. Może to jednak spowodować nie tylko niedopłatę świadczenia, ale i nadpłatę, której nie będzie można potrącić z wynagrodzenia zatrudnionego bez jego zgody wyrażonej na piśmie.

Wyrównanie świadczenia urlopowego dokonane na rzecz pracownika po podaniu do wiadomości kwoty odpisu jest zwolnione ze składek na ZUS, gdyż de facto jest drugą ratą tego świadczenia.

Ogólnie obowiązujące przepisy regulują tylko maksymalną kwotę świadczenia urlopowego. Nie może być ona wyższa niż odpis podstawowy określony odpowiednio do rodzaju zatrudnienia pracownika.

Wysokość świadczenia urlopowego dla pracowników zatrudnionych w szczególnie uciążliwych warunkach pracy nie może przekroczyć 50% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim lub w drugim półroczu roku poprzedniego, jeżeli przeciętne wynagrodzenie z tego okresu stanowiło kwotę wyższą, a dla pozostałych pracowników nie może być wyższe niż 37,5% ww. wynagrodzenia.