Czy wysokość płacy w umowie o pracę może być ustalana przez pracodawcę i pracownika w dowolny sposób

W listopadzie 2005 r. Oddział ZUS w N. zakwestionował podstawy wymiaru składek czterech osób zajmujących kierownicze stanowiska w spółce F. Osobami tymi były: Anna K.-Sz. – zatrudniona jako zastępca dyrektora ds. rehabilitacji, Jarosław Sz. – dyrektor ds. administracyjno-prawnych, Andrzej Sz. – zastępca dyrektora ds. administracyjnych i Jadwiga Sz. – dyrektor ds. administracyjnych. Wszystkie te osoby, zgodnie z zawartymi umowami o pracę, otrzymywały miesięczne wynagrodzenia w kwotach od 10 do 50 tys. złotych. ZUS uznał w decyzji, że tak ustalone wynagrodzenia były zawyżone i w związku z tym obniżył wszystkim wymienionym pracownikom wynagrodzenia do poziomu zarobków uzyskiwanych przez pracowników spółki zatrudnionych na porównywalnych stanowiskach.

Kwoty ustalone przez ZUS jako nowe podstawy wymiaru składek wynosiły od 3 do 5 tys. zł. Wszyscy wnioskodawcy odwołali się do sądu, a do sprawy przystąpiła – jako zainteresowana – spółka F., którą reprezentował prezes zarządu Józef Sz.

W toku postępowania przed Sądem Okręgowym w T. okazało się, że wszyscy wymienieni wyżej dyrektorzy to osoby będące bliskimi krewnymi prezesa Józefa Sz. Ponadto spółka miała status zakładu pracy chronionej, dlatego kwoty składek opłacanych przez pracodawcę były znacznie niższe niż w przypadku „zwykłego” pracodawcy. Spółka korzystała z dofinansowania składek i innych należności publicznoprawnych ze środków budżetu państwa.

Sąd ustalił, że powodowie nie wykonywali swoich obowiązków jako osoby zarządzające. Nawet nie posiadali własnych pieczątek imiennych, gdyż kto inny podejmował decyzje i kierował spółką. Podobnie zakresy obowiązków znacznie różniły się od tych, które przypisywano w spółce osobom zajmującym tego typu stanowiska. W dodatku niektóre z osób zajmujących kierownicze stanowiska w spółce F. wcześniej pracowały (zresztą przez krótki okres) na znacznie mniej eksponowanych stanowiskach (np. Anna K.-Sz. była wcześniej zatrudniona jako instruktor – terapeuta z wynagrodzeniem ok. 1000 zł miesięcznie, Andrzej Sz. i Jadwiga Sz. byli pracownikami marketingu z wynagrodzeniem wynoszącym ok. 3000 zł itp.).

Sąd uznał, że tak ustalone wynagrodzenia są zupełnie nieadekwatne do ilości i jakości pracy wykonywanej przez powodów, a dysproporcje między zarobkami powodów i innych pracowników zatrudnionych na porównywalnych stanowiskach są wyjątkowo rażące. Z tych względów, opierając się na wykładni zawartej w uchwale Sądu Najwyższego z 27 kwietnia 2005 r. (II UZP 2/05, OSNP 2005/21/338), sąd okręgowy podzielił stanowisko ZUS i stwierdził nieważność umów o pracę w zakresie dotyczącym ustalenia wysokości wynagrodzeń, oraz oddalił w całości odwołanie powodów. Złożyli oni apelację, która również została oddalona przez Sąd Apelacyjny w K. Sprawa trafiła do Sądu Najwyższego, który ostatecznie ją zakończył, oddalając w całości skargę kasacyjną powodów.