Wyrok SN z dnia 11 marca 2004 r. sygn. II UK 410/03

Wyrok zasądzający wynagrodzenie za okres, z którego ustalana jest podstawa wymiaru zasiłku chorobowego, ma takie samo znaczenie, jak wypłata wynagrodzenia wymagana przez art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 143 ze zm.).

Przewodniczący SSN Jerzy Kuźniar

Sędziowie SN: Krystyna Bednarczyk, Beata Gudowska (sprawozdawca)

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 marca 2004 r. sprawy z wniosku Zbigniewa S. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w G. o podstawę wymiaru zasiłku i zwrot nienależnego świadczenia, na skutek kasacji organu rentowego od wyroku Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 11 grudnia 2002 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Decyzjami z dnia 29 grudnia 1999 r. Oddział Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w G. stwierdził brak prawa Zbigniewa S. do zasiłku chorobowego za okres od dnia 24 marca do dnia 21 lipca 1998 r. i zobowiązał go do zwrotu wypłaconych świadczeń w kwocie 10.860 zł oraz odmówił ustalenia podstawy wymiaru zasiłków chorobowych za okres od dnia 5 maja do dnia 26 września 1999 r. od wskazanego przez pracodawcę wynagrodzenia w kwocie 5.000 zł. Organ ubezpieczeń społecznych uznał, że zasądzone wynagrodzenie nie zostało ubezpieczonemu wypłacone w rozumieniu art. 12 ustawy z dnia 17 grudnia 1974 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (jednolity tekst: Dz.U. z 1983 r. Nr 30, poz. 143 ze zm.) w związku z § 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 14 lutego 1995 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru i obliczania zasiłków z ubezpieczenia społecznego (Dz.U. Nr 19, poz. 95 ze zm.), więc nie może stanowić podstawy wymiaru świadczeń z ubezpieczenia.

Wyrokiem z dnia 19 kwietnia 2001 r. Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku uwzględnił odwołanie Zbigniewa S. od decyzji w przedmiocie wymiaru zasiłku z okresu od września 1998 r. do lutego 1999 r. i zobowiązał organ ubezpieczeń społecznych do ustalenia wysokości zasiłku chorobowego za okres od dnia 5 maja do dnia 26 września 1999 r. od podstawy w kwocie 5.000 zł, a w pozostałym zakresie odwołanie oddalił. Ustalił, że rada nadzorcza spółki przyznała ubezpieczonemu od dnia 22 lipca 1998 r. wynagrodzenie w tej kwocie i od niej została zadeklarowana składka na ubezpieczenie społeczne, lecz z powodu trudności finansowych wynagrodzenia nie wypłacono. Ubezpieczony dochodził jego wypłaty przez sądem i wyrokami Sądu Rejonowego w Kwidzynie z dnia 2 czerwca 1999 r. oraz z dnia 22 czerwca 1999 r. zasądzono na jego rzecz od przedsiębiorstwa Meblarskiej Spółdzielni Pracy „M.” spółki z o.o. w K. łącznie kwotę 30.000 zł tytułem wynagrodzenia za okres od października 1998 r. do marca 1999 r. Zasądzone kwoty egzekwował z nieruchomości pozwanego i w drodze licytacji nabył prawo wieczystego użytkowania działki wraz z prawem własności położonych na niej budynków. Likwidator przedsiębiorstwa „M.” zaświadczył, że wynagrodzenie należne Zbigniewowi S. za okres od września 1998 do września 1999 r., wynoszące 39.666 zł wraz z odsetkami, zostało zaliczone na poczet ceny nabycia licytowanej nieruchomości. Sąd pierwszej instancji uznał, że przedstawienie własnej wierzytelność pracownika do zaliczenia na poczet wierzytelności z tytułu ceny kupna nieruchomości należącej do pracodawcy było równoznaczne z uzyskaniem wynagrodzenia. Mając ponadto na względzie fakt naliczenia składki na ubezpieczenie społeczne, przyjął, że stanowi ono podstawę do obliczenia zasiłku z ubezpieczenia społecznego.