Wyrok SN z dnia 19 lutego 2004 r. sygn. II UK 274/03

Przepis art. 103 ust. 2a ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.) dotyczy także mianowanych nauczycieli akademickich zatrudnionych na stanowisku profesora nadzwyczajnego lub zwyczajnego.

Przewodniczący SSN Barbara Wagner (sprawozdawca)

Sędziowie SN: Maria Tyszel, Jerzy Kuźniar

Sąd Najwyższy, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 19 lutego 2004 r. sprawy z wniosku Stanisława G. przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych-Oddziałowi w W. o wypłatę emerytury, na skutek kasacji wnioskodawcy od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2003 r. [...]

oddalił kasację.

Uzasadnienie

Sąd Okręgowy-Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Warszawie wyrokiem z dnia 16 października 2001 r. [...] oddalił odwołanie Stanisława G. od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych-Oddziału w W. z 19 czerwca 2000 r. i 14 lipca 2000 r. wstrzymujących wypłatę emerytury z powodu nierozwiązania stosunku pracy do 30 czerwca 2000 r.

Podstawę rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i ich ocena prawna: Stanisław G., urodzony 4 stycznia 1935 r., zatrudniony w Uniwersytecie W. na podstawie mianowania na stanowisku profesora, w dniu 20 stycznia 2000 r. złożył wniosek o emeryturę. Decyzją z 31 stycznia 2000 r. organ rentowy przyznał wnioskodawcy emeryturę od 1 stycznia 2000 r. W dniu 3 kwietnia 2000 r. wpłynęło zaświadczenie z Uniwersytetu W. potwierdzające dalsze zatrudnienie Stanisława G. w pełnym wymiarze czasu pracy. W dniu 5 kwietnia 2000 r.organ rentowy, z powołaniem jako podstawy prawnej ustawy z 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela, wydał decyzję, że emerytura przysługuje wnioskodawcy do 30 czerwca 2000 r. W dniu 13 kwietnia wysłano do niego obszerną informację o konieczności rozwiązania stosunku pracy w celu dalszego pobierania emerytury bądź o zawieszeniu świadczenia. W dniu 12 maja 2000 r. wnioskodawca złożył odwołanie od decyzji z 5 kwietnia 2000 r. Organ rentowy, uchylając tę decyzję, wydał w dniu 19 czerwca 2000 r. nową decyzję, powołując - prawidłowo - ustawę z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 65, poz. 385 ze zm.), nazywaną dalej „ustawą”. Stanisław G. podtrzymał swoje odwołanie. Decyzją z dnia 14 lipca 2000 r. organ rentowy wstrzymał wnioskodawcy wypłatę emerytury od 1 lipca 2000 r.

W świetle art. 103 ust. 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o rentach i emeryturach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 162, poz. 1118 ze zm.), powoływanej dalej jako „ustawa emerytalna”, prawo do emerytur i rent ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają zmniejszeniu na zasadach określonych w art. 104-106. Ponieważ Stanisław G. ukończył 65 lat, miał prawo do emerytury w pełnej wysokości, niezależnie od wysokości uzyskiwanego przychodu z tytułu dalszego zatrudnienia. W dniu 1 lipca 2000 r. weszła w życie ustawa z dnia 21 stycznia 2000 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. Nr 9, poz. 118), powoływana dalej jako „ustawa zmieniająca”, która zmieniła brzmienie art. 103. Według dodanego do art. 103 ustępu 2a, prawo do emerytury ulega zawieszeniu bez względu na wysokość przychodu uzyskiwanego przez emeryta z tytułu zatrudnienia kontynuowanego bez uprzedniego rozwiązania stosunku pracy z pracodawcą na rzecz którego wykonywał je bezpośrednio przed dniem nabycia prawa do emerytury. Przepis ten dotyczy wszystkich świadczeniobiorców. Art. 112 ust. 1 ustawy z 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym odsyła bowiem w zakresie prawa do zaopatrzenia emerytalnego do przepisów powszechnie obowiązujących. Nie zmienia on zasad wypłaty emerytur.