Zgodnie z nowelizacją Kodeksu pracy z dnia 12 lipca 2013 roku w dzisiejszym stanie prawnym może być dopuszczalne rozpoczynanie pracy przez pracownika dwukrotnie w tej samej dobie pracowniczej, co nie będzie skutkowało wykonywaniem pracy w godzinach nadliczbowych.
W pierwszej kolejności należy zauważyć, iż zgodnie z art. 128 § 3 pkt 1 Kodeksu pracy (K.p.) przez dobę należy rozumieć 24 kolejne godziny, poczynając od godziny, w której pracownik rozpoczyna pracę zgodnie z obowiązującym go rozkładem czasu pracy. Definicja doby pracowniczej powoduje, iż pracownik co do zasady nie może rozpocząć pracy o godzinie wcześniejszej niż dnia poprzedniego. Praca taka stanowiłaby bowiem pracę w godzinach nadliczbowych i jednocześnie dwukrotne rozpoczynanie przez pracownika pracy w tej samej dobie, co jest w świetle przepisów Kodeksu pracy dopuszczalne jedynie w systemie przerywanego czasu pracy.
Po wprowadzeniu art. 1401 K.p. dopuszczalne stało się ponowne wykonywanie pracy w tej samej dobie, jednak tylko w przypadku prowadzenia tak zwanego ruchomego rozkładu czasu pacy polegającego na możliwości ustalenia różnych godzin rozpoczynania pracy w poszczególne dni pracy lub określenie przedziału czasowego w trakcie, którego pracownik może rozpocząć pracę np. rozpoczyna pracę w godzinach od 8 do 10. Tylko w sytuacji wprowadzenia wskazanego rozkładu czasu pracy możliwe jest zastosowanie art. 1401§ 4 Kp., zgodnie z którym wykonywanie pracy w tej samej dobie nie stanowi pracy w godzinach nadliczbowych.
W przypadku nie wprowadzenia wskazanych ruchomych rozkładów czasu pracy w dalszym ciągu zabronione jest rozpoczynanie pracy dwukrotnie w danej dobie pracowniczej we wszystkich systemach pracy poza systemem pracy przerywanej, a ewentualne naruszenie tego zakazu będzie stanowić pracę w godzinach nadliczbowych.
Polecamy produkt: Podróże służbowe – praktyczne rozliczenia (PDF)
Pamiętać należy, iż pracodawca nie może wprowadzić elastycznego rozkładu czasu pracy niezależnie od stosowanego systemu czasu pracy bez zachowania procedury z art. 150 § 3 K.p. zgodnie z którym to ruchomy rozkład czasu pracy może być wprowadzany wyłącznie w drodze układu zbiorowego lub w porozumieniu z zakładowymi organizacjami związkowymi. W przypadku, gdy nie jest możliwe uzgodnienie treści porozumienia ze wszystkimi zakładowymi organizacjami związkowymi, pracodawca uzgadnia treść porozumienia z organizacjami związkowymi reprezentatywnymi w rozumieniu art. 24125a K.p. będąca w szczególności jednostką organizacyjną albo organizacją członkowską ponadzakładowej organizacji związkowej uznanej za reprezentatywną na podstawie art. 24117 § 1 pkt 1 K.p., pod warunkiem że zrzesza ona co najmniej 7% pracowników zatrudnionych u pracodawcy, lub organizacja związkowa zrzeszająca co najmniej 10% pracowników zatrudnionych u pracodawcy.
Organizacją reprezentatywną na podstawie art. 24117 § 1 pkt 1 jest organizacja związkowa reprezentatywna w rozumieniu ustawy z dnia 6 lipca 2001 r. o Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych i wojewódzkich komisjach dialogu społecznego to znaczy, ogólnokrajowe związki zawodowe, ogólnokrajowe zrzeszenia (federacje) związków zawodowych i ogólnokrajowe organizacje międzyzwiązkowe (konfederacje), które spełniają łącznie następujące kryteria:
1) zrzeszają, z zastrzeżeniem ust. 3, więcej niż 300 000 członków będących pracownikami,
2) działają w podmiotach gospodarki narodowej, których podstawowy rodzaj działalności jest określony w więcej niż w połowie sekcji Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD), o której mowa w przepisach o statystyce publicznej.
W związku z powyższym wprowadzenie ruchomego rozkładu czasu pracy nie jest możliwe bez zgody związków zawodowych lub niezorganizowanych w organizacjach pracowniczych reprezentantów pracowników. Swoją silną pozycję negocjacyjną mogą wykorzystać do zablokowania działań pracodawcy jeśli zmiany będą pociągać za sobą wyłącznie negatywne skutki dla pracowników bądź wynegocjować dodatkowe świadczenia, jak np. ubezpieczenia zdrowotne w zamian za zgodę na wprowadzenie takiego rozkładu czasu pracy, pod warunkiem, iż w opinii pracowników takie działanie nie jest dla nich korzystne.
Podstawa prawna: ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy; ustawa z dnia 12 lipca 2013 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz ustawy o związkach zawodowych.
Dołącz do nas na Facebooku!