Zacznijmy od definicji wizy zawartej w ustawie z dnia 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach. Zgodnie z nią, wiza to zezwolenie wydane cudzoziemcowi przez organ polski lub organ, którego właściwość w tej sprawie wynika z postanowień umów międzynarodowych obowiązujących Rzeczpospolitą Polską lub organ państw obszaru Schengen, uprawniające go do wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej lub innych państw obszaru Schengen, przejazdu przez to terytorium i pobytu na nim w czasie, w celu i na warunkach w nim określonych.
Przeczytaj również: Kiedy wojewoda odmówi wydania zezwolenia na pracę
Rozróżniamy wizę jednolitą i wizę krajową. Wiza jednolita, to zgodnie ze wskazaną wyżej ustawą, wiza, o której mowa w art. 10 Konwencji Wykonawczej z dnia 19 czerwca 1990 r. do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. między Rządami Państw Unii Gospodarczej Beneluksu, Republiki Federalnej Niemiec oraz Republiki Francuskiej w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach.
Wspomniany artykuł 10 Konwencji stanowi, że wiza jednolita obowiązuje na terytorium wszystkich krajów podpisujących konwencję Schengen, a okres jej wynosi najwyżej trzy miesiące. Wiza jednolita może być:
a) wizą na podróż, ważną na jeden lub więcej wjazdów, przy czym ani okres nieprzerwanego pobytu, ani łączny okres następujących po sobie pobytów nie może przekraczać okresu trzech miesięcy w półroczu, licząc od daty pierwszego wjazdu;
b) wizą tranzytową, która upoważnia jej posiadacza do jednego, dwóch lub wyjątkowo kilku tranzytów przez terytoria państw, które podpisały układ w Schengen w celu udania się na terytorium państwa trzeciego, przy czym czas tranzytu nie może przekraczać pięciu dni.
Porównaj: Ewidencje niebędące częścią akt osobowych
Wiza krajowa to wiza uprawniająca do wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przejazdu przez to terytorium i pobytu na nim.