Ustawa o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego
W okresie ogólnoświatowego kryzysu finansowego polski ustawodawca podjął działania mające na celu chronienie pracowników i miejsc pracy. I tak ustawodawca w dniu 1 lipca 2009 r. wprowadził ustawę o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców. W ustawie tej zostało określone, że przestaje ona obwiązywać z końcem 2011 r. W związku z tym od 1 stycznia 2012 roku skończyły się możliwości wykorzystywania takich rozwiązań, jak: indywidualny rozkład czasu pracy, obniżony wymiar czasu pracy, zatrudnianie pracownika na podstawie umowy o pracę na czas określony, czy przestój ekonomiczny.
24-miesięczny okres zatrudnienia
W myśl tych przepisów polscy pracodawcy zatrudniali pracowników na czas określony zgodnie z artykułem 13 ww. ustawy. Zgodnie z przepisami ustawy antykryzysowej okres zatrudnienia na podstawie umowy o pracę na czas określony, a także łączny okres zatrudnienia na podstawie kolejnych umów o pracę na czas określony między tymi samymi stronami stosunku pracy, nie mógł przekraczać 24 miesięcy.
Przekroczenie 24-miesięcznego okresu zatrudnienia
W świetle polskich przepisów zgodnie z ustawą z dnia 1 lipca 2009 roku o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 125, poz. 1035 z późn. zm.) przekroczenie 24-miesięcznego okresu zatrudnienia określonego w art. 13 ust. 1 ustawy jest równoznaczne w skutkach prawnych z zawarciem umowy o pracę na czas nieokreślony. Stanowisko to potwierdza podjęta uchwała w składzie 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2014 roku.
Bibliografia:
- Uchwała składu 7 sędziów Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2014 r. (syg. III PZP 2/14 z dnia 23 września 2014)
- Ustawa z dnia 1 lipca 2009 roku o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców (Dz. U. Nr 125, poz. 1035 z późn. zm.)