Dzięki podwyżce płacy minimalnej oraz waloryzacji rent i emerytur, w 2018 roku wzrosły także świadczenia chorobowe.
Chorej osobie przysługuje kilka rodzaju świadczeń, zależnych od stopnia niezdolności do pracy.
Wynagrodzenie i zasiłek chorobowy
Pracownik, który z powodu choroby stał się czasowo niezdolny do pracy, przez pierwszy okres choroby, czyli 33 dni, otrzyma wynagrodzenie chorobowe od pracodawcy, a od 34 dnia firmę wyręcza ZUS i wypłaca osobom ubezpieczonym zasiłek chorobowy.
Podstawę wymiaru wynagrodzenia i zasiłku chorobowego stanowi przeciętne miesięczne wynagrodzenie wypłacane pracownikowi za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy. Jednak podstawa ta nie może być niższa od kwoty minimalnego wynagrodzenia pracowników, po pomniejszeniu o kwotę odpowiadającą 13,71 procent, czyli składkom na ubezpieczenia społeczne finansowane przez pracownika. W 2018 roku wysokość minimalnego wynagrodzenia wzrosła do 2 100 zł, w efekcie najniższa podstawa wyniesie w 2018 roku 1 812,1 zł (2 100 zł - 287,91 zł = 1 812,09 zł), a same świadczenia:
- wynagrodzenie chorobowe: 80 proc. lub 100 proc. podstawy wymiaru zasiłku, czyli w 2018 roku 1 449,68 zł lub 1 812,1 zł,
- zasiłek chorobowy: 70 proc., 80 proc. lub 100 proc. podstawy wymiaru zasiłku, czyli w 2018 roku 1 268,47 zł, 1 449,68 zł lub 1 812,1 zł.
Większość chorych pracowników otrzyma wynagrodzenie i zasiłek w wysokości 80 procent normalnego wynagrodzenia, które ulegają jednak obniżeniu do 70 proc., gdy chory przebywa w szpitalu. Na 100 proc. świadczenia mogą liczyć tylko ofiary wypadku przy pracy, chore kobiety w ciąży i osoby oddające komórki bądź narządy.
Niezdolny do pracy może jednak pobierać zasiłek chorobowy przez okres nie dłuższy niż 182 dni, a w przypadku gruźlicy oraz gdy niezdolność do pracy przypada na okres ciąży - przez maksymalnie 270 dni.
Polecamy: Dokumentacja kadrowa. Wzory dokumentów i wyjaśnienia
Świadczenie rehabilitacyjne
Jeżeli po tym okresie ubezpieczony nadal jest niezdolny do pracy, ale dalsze leczenie może umożliwić mu powrót do aktywności zawodowej, to taka osoba otrzyma świadczenie rehabilitacyjne. Zostaje ono przyznane na okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy i wynosi:
- 90 proc. podstawy wymiaru zasiłku chorobowego za okres pierwszych 3 miesięcy, czyli 1 630,89 zł w 2018 roku,
- 75 proc. podstawy wymiaru zasiłku chorobowego za pozostały okres, czyli 1 359,07 zł w 2018 roku,
- 100 proc. jeśli niezdolność do pracy przypada w okresie ciąży, czyli 1 812,1 zł w 2018 roku.
Ponadto zasiłek macierzyński wynosi 60 proc., 80 proc. lub 100 proc. podstawy wymiaru zasiłku chorobowego, czyli w 2018 roku najniższe świadczenia wyniosą 1 087,26 zł, 1 449,68 zł lub 1 812,1 zł.
Natomiast zasiłek opiekuńczy wynosi 80 proc. podstawy wymiaru zasiłku, czyli w 2018 roku 1 449,68 zł.
Renta z tytułu niezdolności do pracy
Jeżeli lekarz orzecznik ZUS uzna, że pracownik utracił zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, to może przyznać ubezpieczonemu rentę z tytułu niezdolności do pracy.
Wysokość renty zależy od kwoty bazowej obowiązującej w momencie przyznawania świadczenia, ilości udowodnionych okresów składkowych i nieskładkowych oraz od zarobków uwzględnianych w podstawie wymiaru renty.
Natomiast ustawodawca ustalił minimalną wysokość najniższej renty z tytuły niezdolności i od 2017 roku świadczenie to było wypłacane w wysokości 1000 zł. W 2018 roku wskaźnik waloryzacji rent i emerytur wynosi 102,98 proc., a to oznacza, że świadczenia wzrosły od marca o 2,98 proc. W efekcie najniższa renta z tytułu niezdolności do pracy wzrosła z 1000 zł do 1029,80 zł (podwyżka o 29,80 zł), a przeciętna o około 47,84 zł, czyli z 1605,22 do 1653,06 zł (według danych MRPiPS).
Agnieszka Brzostek