Paweł Kowalski - Radca prawny
Zgodnie z definicją zawartą w kodeksie pracy (art.22 § 1 k.p.), stosunek pracy charakteryzuje wykonywanie przez pracownika za wynagrodzeniem pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w wyznaczonym przez niego miejscu i czasie. Oznacza to, że jeżeli w treści stosunku prawnego łączącego strony (np. umowy zlecenia) występują wymienione wyżej cechy charakterystyczne dla stosunku pracy, to mamy do czynienia z zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę umowy zawartej przez strony (art. 22 § 1(1) k.p.).
Przepisy Kodeksu pracy a praca tymczasowa
Przytoczone powyżej regulacje prawne mają zastosowanie również w warunkach pracy tymczasowej. Na podstawie art. 5 ustawy z 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych, w zakresie nieuregulowanym odmiennie przepisami ustawy i przepisami odrębnymi do agencji pracy tymczasowej, pracownika tymczasowego i pracodawcy użytkownika stosuje się bowiem przepisy prawa pracy dotyczące odpowiednio pracodawcy i pracownika.
Polecamy serwis: Umowy cywilnoprawne
W uchwale z dnia 12 grudnia 2011 r. (I UZP 6/11), Sąd Najwyższy wyraził pogląd, że zastosowanie przepisu art. 22 § 11 k.p. nie jest wyłączone do zatrudniania osób skierowanych do pracy tymczasowej na podstawie umowy prawa cywilnego ( art. 26 ust. 2 ustawy z 9 lipca 2003 r. o zatrudnianiu pracowników tymczasowych).
Rozpatrywana przez Sąd sprawa dotyczyła studentek zatrudnionych w agencji pracy tymczasowej w oparciu o umowę zlecenie, które zostały skierowane do pracy w restauracji jako kelnerki. Umowa cywilnoprawna była korzystna dla agencji, ponieważ nie musiała ona w tym przypadku odprowadzać za pracownice składek na ubezpieczenie społeczne. Zastosowanie umów zlecenia zakwestionował jednak ZUS, który przeprowadzając kontrolę warunków pracy stwierdził, że studentki powinny być traktowane jak pracownicy i nałożył na agencję obowiązek zapłaty składek od ich wynagrodzenia, tak jakby były zatrudnione na podstawie umowy o pracę. Agencja odwołała się od decyzji ZUS do sądu.
Zobacz także: Delegacja pracowników w ramach usług świadczonych przez agencję pracy tymczasowej
Po zbadaniu zagadnienia prawnego przedstawionego przez Sąd Apelacyjny, Sąd Najwyższy w powołanej wyżej uchwale wyjaśnił, że jeżeli praca tymczasowa odbywa się w warunkach charakterystycznych dla stosunku pracy, to również zatrudnienie osoby skierowanej do pracy tymczasowej na podstawie umowy prawa cywilnego może być uznane za zatrudnienie na podstawie stosunku pracy, z uwzględnieniem jednak, że nie chodzi typowy stosunek pracy lecz stosunek pracy z umowy o pracę tymczasową. Chodzi tu o pracowników tymczasowych, którzy w oparciu o art. 26 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych formalnie zatrudnieni są przez agencję pracy tymczasowej w oparciu o umowę zlecenia lub umowę o dzieło, jednak faktycznie pracują na rzecz pracodawcy użytkownika wykonując swoje obowiązki w sposób charakterystyczny dla stosunku pracy, w szczególności w ściśle określonym miejscu, a także w określonych godzinach i pod kierownictwem przełożonego.
Ważne!
Podsumowując, należy więc uznać, że jeżeli pracownik tymczasowy zatrudniony w oparciu o umowę-zlecenie na podstawie art. 26 ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych wykonuje zlecone mu zadania przy zachowaniu warunków wykonywania pracy, określonych w art. 22 § 1 k.p., ma podstawy do domagania się ustalenia stosunku pracy łączącego go z agencją pracy tymczasowej. Stosunek pracy będzie łączył pracownika z agencją pracy tymczasowej, a nie z pracodawcą-użytkownikiem, na którego rzecz była de facto świadczona praca.
Zadaj pytanie na: Forum Kadry