Ogólną zasadą statuowaną przez Kodeks pracy jest pozostawanie przez tego samego pracodawcę i pracownika tylko w jednym stosunku pracy. W związku z tym przyjmuje się, iż w razie wykonywania na rzecz pracodawcy kilku rodzajów pracy podporządkowanej należy domniemywać, że strony łączy jeden stosunek pracy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 14 lutego 2002 r., sygn. akt I PKN 876/00).
Przedmiotowa zasada ma źródło w przyjętej przez Kodeks pracy konstrukcji stosunku pracy oraz ochronie interesów pracownika, polegającej na ustaleniu limitów i ograniczeń w przedłużaniu dobowego, tygodniowego i rocznego czasu pracy (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 marca 1997 r., sygn. akt: I PKN 43/97). Zawarcie przez tego samego pracodawcę i pracownika więcej niż jednej umowy o pracę, skutkować może bowiem naruszeniem limitów dotyczących czasu pracy i jego wymiaru, dobowego i tygodniowego wypoczynku, a także przepisów o pracy w godzinach nadliczbowych.
Polecamy książkę: Kodeks pracy 2017 Praktyczny komentarz z przykładami
Analizowana zasada nie ma charakteru bezwzględnego. W judykaturze dopuszcza się możliwość zawarcia przez tego samego pracodawcę i pracownika drugiej umowy o pracę, w przypadku gdy rodzaj wykonywanej na jej podstawie pracy jest inny niż w ramach pierwotnego stosunku pracy, a jej wykonywanie przez pracownika nie koliduje z jego podstawowym zatrudnieniem (zob. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 12 marca 1969 r., sygn. akt III PZP 1/69).
W razie zawarcie przez tego samego pracownika i pracodawcę więcej niż jednego stosunku pracy, w ramach każdego z nich na pracodawcy ciążą te same obowiązki związane z zatrudnieniem. Oznacza to, iż pracownik musi zostać skierowany na badania lekarskie, odbyć szkolenie bhp, otrzymać informację o warunkach zatrudnienia na drugim stanowisku. Ponadto pracodawca obowiązany jest do odrębnego rozliczania poszczególnych stosunków pracy.