Teresa S. była zatrudniona w spółce komandytowej „Emilia N. i Wspólnicy” na stanowisku kierownika biura, na podstawie umowy o pracę na czas nieokreślony. 9 października 2006 r. otrzymała wypowiedzenie umowy o pracę bez wskazania przyczyny uzasadniającej to wypowiedzenie, a 6 listopada 2006 r. doręczono jej kolejne pismo, na podstawie którego umowę o pracę rozwiązano bez zachowania okresu wypowiedzenia. Przyczyną rozwiązania umowy było „działanie naruszające zasady dbałości o dobre imię i interes pracodawcy, obmawianie pracodawcy przed współpracownikiem, co spowodowało utratę zaufania”. Teresa S. odwołała się do sądu. Rozpoznający sprawę w I instancji Sąd Rejonowy w P. ustalił, że wypowiedzenie bez uzasadnienia i rozwiązanie bez wypowiedzenia z uzasadnieniem, ale niewskazującym przyczyny wypowiedzenia, jest wadliwe. Zachowanie Teresy S. nie było podstawą do zwolnienia dyscyplinarnego, gdyż nie było to ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych. Sąd zasądził na jej rzecz odszkodowanie w kwocie odpowiadającej 3-miesięcznemu wynagrodzeniu. Za podstawę wyrokowania sąd obrał art. 45 § 1 w zw. z art. 471 k.p., wskazując, że gdy zarówno wypowiedzenie umowy o pracę, jak i rozwiązanie umowy o pracę były czynnościami wadliwymi, podstawą odszkodowania w niniejszej sprawie nie mógł być art. 60 k.p., ale powołany art. 471 k.p.
Apelację pozwanej spółki oddalił Sąd Okręgowy w P. Podobny wyrok wydał też Sąd Najwyższy, który również oddalił skargę kasacyjną pozwanej spółki.
Uzasadniając wyrok Sąd Najwyższy wskazał, że w przypadku zbiegu roszczeń odszkodowawczych przewidzianych w art. 45 § 1 k.p. (alternatywne roszczenie o przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach albo o odszkodowanie) i art. 60 k.p. (wyłącznie odszkodowanie) pracownikowi przysługuje tylko jedno wybrane przez niego na tej podstawie odszkodowanie. W takim przypadku może to być podstawa z art. 45 § 1 k.p. - czyli z tytułu wadliwego rozwiązania umowy za wypowiedzeniem. Wynika to z faktu, że odszkodowania te mają funkcję wyłącznie kompensacyjną, tj. mają „wynagrodzić” pracownikowi utratę zarobków z tytułu wadliwego rozwiązania umowy o pracę. W przypadku „podwójnie wadliwego” rozwiązania umowy pracownik nie może jednocześnie otrzymać odszkodowania za nieprawidłowe wypowiedzenie i odszkodowania za niezgodne z prawem zwolnienie „dyscyplinarne”. Rekompensata poniesionej przez pracownika szkody następuje bowiem zarówno w razie orzeczenia przywracającego do pracy, stanowiącego podstawę wypłaty wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy po ustaniu stosunku pracy, jak i w razie przyznania odszkodowania, którego wysokość stosownie do art. 471 k.p. nie może być niższa od wynagrodzenia za okres wypowiedzenia.