Na podstawie art. 108 § 1 k.p. za nieprzestrzeganie przez pracownika przyjętego sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy możecie Państwo zastosować karę upomnienia lub karę nagany. Jeśli na skutek tego, że pracownik nie uprzedził o swojej nieobecności, nastąpiła znaczna dezorganizacja pracy, a w szczególności, gdy pracodawca poniósł z tego powodu szkodę, naruszenie przez pracownika obowiązku powiadomienia o nieobecności może zostać potraktowane jako brak dbałości o dobro zakładu pracy i może być podstawą do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 pkt 1 (ciężkie naruszenie przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych) lub wypowiedzenia umowy o pracę. W wyroku z 15 marca 1977 r. (I PRN 21/77) Sąd Najwyższy stwierdził, że „o przyczynie niestawienia się do pracy pracownik obowiązany jest zawiadomić zakład pracy (....), a zaniedbanie tego obowiązku (...) nawet w sytuacji niedającej podstaw do uznania zachowania za porzucenie pracy jest uchybieniem pracowniczym mogącym usprawiedliwiać skorzystanie przez pracodawcę z uprawnień przyznanych mu przez przepisy art. 108, art. 52 i in. k.p., oczywiście przy uwzględnieniu okoliczności konkretnego przypadku”.
Pracownik ma obowiązek niezwłocznie powiadomić pracodawcę o przyczynie swojej nieobecności w pracy i przewidywanym okresie jej trwania. Powiadomienie powinno nastąpić w drugim dniu nieobecności - § 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy (DzU z 1996 r. nr 60, poz. 281 ze zm.). Stosowne powiadomienie może nastąpić osobiście przez pracownika lub za pośrednictwem innej osoby, telefonicznie lub przy użyciu innego środka łączności albo drogą pocztową - za datę powiadomienia uważa się wówczas datę stempla pocztowego. Opóźnienie w usprawiedliwieniu nieobecności może wynikać jedynie ze szczególnych okoliczności uniemożliwiających terminowe zawiadomienie pracodawcy o przyczynie nieobecności. Do przyczyn usprawiedliwiających brak powiadomienia zalicza się w szczególności obłożną chorobę połączoną z brakiem lub nieobecnością domowników albo innymi zdarzeniami losowymi. Należy odróżnić przewinienie pracownika polegające na nieusprawiedliwionej nieobecności od przewinienia polegającego na opóźnieniu w usprawiedliwieniu nieobecności. Zgodnie z wyrokiem Sądu Najwyższego z 4 grudnia 1997 r. (I PKN 416/97, OSNP 1998/20/596) pracownikowi, który usprawiedliwił nieobecność w pracy z opóźnieniem, nie można zasadnie zarzucić opuszczenia pracy bez usprawiedliwienia. Nieusprawiedliwienie w terminie nieobecności w pracy i opuszczenie pracy bez usprawiedliwienia stanowią odmienne rodzajowo naruszenia obowiązków pracowniczych.
Należy pamiętać, że zarówno nakładając na pracownika karę, jak i podejmując decyzję o rozwiązaniu pracownikiem umowy o pracę bez wypowiedzenia, pracodawca powinien zachować stosowny tryb oraz termin określony w przepisach Kodeksu pracy.
Odpowiedział Piotr Matwiejczyk