Czy od wypłacanego w 2024 roku pracownikom świadczenia urlopowego pracodawca ma obowiązek naliczać wpłaty do PPK?
Świadczenie urlopowe w 2024 roku
Świadczenie urlopowe to opcja dla pracodawcy, który nie ma obowiązku tworzenia Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych ale chce przyznać pracownikom dofinansowanie do urlopu. Takie świadczenie urlopowe jest de facto dodatkiem do wynagrodzenia.
Zakładowy Funduszu Świadczeń Socjalnych mają obowiązek tworzyć pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku co najmniej 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty. A pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku, co najmniej 20 i mniej niż 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty, mają obowiązek stworzyć ZFŚS na wniosek zakładowej organizacji związkowej.
Zasady wypłacania świadczenia urlopowego wynikają z art. 3 ust. 3-6 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.
Pracodawcy zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty mogą:
- tworzyć Zakładowy Funduszu Świadczeń Socjalnych do wysokości i na zasadach określonych w art. 5 ustawy o zfśs lub
- wypłacać świadczenie urlopowe.
Wyżej wskazani pracodawcy (zatrudniający według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty), nieobjęci układem zbiorowym pracy oraz niezobowiązani do wydania regulaminu wynagradzania, - informacje w sprawie nietworzenia ZFŚS i niewypłacania świadczenia urlopowego przekazują pracownikom w pierwszym miesiącu danego roku kalendarzowego, w sposób przyjęty u danego pracodawcy.
Natomiast u pracodawców (zatrudniających według stanu na dzień 1 stycznia danego roku mniej niż 50 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty), zatrudniających co najmniej 50 pracowników, objętych układem zbiorowym pracy, postanowienia w sprawie nietworzenia Funduszu i niewypłacania świadczenia urlopowego zawiera się w układzie zbiorowym pracy. Jeżeli u takich pracodawców pracownicy nie są objęci układem zbiorowym pracy, postanowienia w sprawie nietworzenia Funduszu i niewypłacania świadczenia urlopowego zawiera się w regulaminie wynagradzania.
Na podstawie art. 3 ust. 4 ustawy o zfśs, wysokość świadczenia urlopowego, nie może przekroczyć wysokości odpisu podstawowego na ZFŚS, określonego w art. 5 ust. 2, 2a i 3 tej ustawy - odpowiedniego do rodzaju zatrudnienia pracownika, z tym że wysokość świadczenia dla zatrudnionych (z wyjątkiem pracowników młodocianych) ustala się proporcjonalnie do wymiaru czasu pracy pracownika.
Świadczenie urlopowe pracodawca ma obowiązek wypłacić raz w roku każdemu pracownikowi korzystającemu w danym roku kalendarzowym z urlopu wypoczynkowego w wymiarze co najmniej 14 kolejnych dni kalendarzowych. Wypłata świadczenia urlopowego następuje nie później niż w ostatnim dniu poprzedzającym rozpoczęcie ww. co najmniej 14-dniowego urlopu wypoczynkowego. Warto też wiedzieć, że świadczenie urlopowe nie podlega składce na ubezpieczenie społeczne pracowników.
W 2024 roku świadczenie urlopowe wynosi:
1) 2417,14 zł - dla pracownika zatrudnionego na pełen etat w tzw. normalnych warunkach ,
2) 3222,86 zł dla pracownika pracującego na pełen etat i wykonującego pracę w szczególnych warunkach lub pracę o szczególnym charakterze w rozumieniu przepisów o emeryturach pomostowych,
3) dla pracownika młodocianego:
- w I roku nauki 322,29 zł,
- w II roku nauki 386,74 zł,
- w III roku nauki 451,20 zł.
Świadczenie urlopowe a wpłaty na PPK
Ustalając wynagrodzenie jako podstawę obliczenia wpłaty do PPK, należy stosować zasady ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, o których mowa w ustawie o systemie ubezpieczeń społecznych
- bez zastosowania ograniczenia do tzw. 30-krotności podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe oraz
- z wyłączeniem podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe osób przebywających na urlopie wychowawczym lub pobierających zasiłek macierzyński lub zasiłek w wysokości zasiłku macierzyńskiego. Wynika to z art. 2 ust. 1 pkt 40) ustawy z 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych.
Na podstawie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (art. 4 pkt 9 w związku z art. 18 ust. 2), podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych uzyskiwany z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z wyłączeniem:
1) wynagrodzenia za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków oraz
2) przychodów wymienionych w § 2 ust. 1 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (tekst jednolity: Dz.U. 2023 poz. 728).
Do przychodów wymienionych w § 2 ust. 1 tego rozporządzenia należą m.in. świadczenie urlopowe (pkt 20) - do wysokości nieprzekraczającej rocznie kwoty odpisu podstawowego określonej w tej ustawie.
A zatem jeśli świadczenie urlopowe nie będzie przekraczało kwoty limitu, czyli wysokości odpisu podstawowego na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych, to nie będzie stanowiło podstawy naliczenia wpłat do PPK.
Natomiast, jeżeli świadczenie urlopowe będzie wyższe od ww. limitu, to od tej nadwyżki, trzeba będzie naliczyć wpłaty do PPK.
Podstawa prawna:
- ustawa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych;
- ROZPORZĄDZENIE MINISTRA PRACY I POLITYKI SOCJALNEJ1) z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe;
- ustawa z dnia 4 października 2018 r. o pracowniczych planach kapitałowych.
oprac. Paweł Huczko