Oświadczenie woli pracownika o nawiązaniu stosunku pracy na podstawie mianowania wyraża się przyjęciem aktu nominacji. W przeciwieństwie do powołania stosunek pracy z mianowania charakteryzuje się większą stabilnością. Przepisy szczególne na ogół zawierają katalog sytuacji, w których może dojść do rozwiązania stosunku pracy z mianowania.
Porównaj: Termin i forma powołania (art. 68(2))
Szczególna ranga społeczna zawodów objętych pragmatykami służbowymi powoduje rozszerzony zakres odpowiedzialności pracowników mianowanych, wykraczający poza okoliczności związane ściśle z wykonywaniem obowiązków pracowniczych. Zakres odpowiedzialności dyscyplinarnej regulowanej w pragmatykach służbowych ujęty jest nieporównywalnie „ostrzejszej” niż odpowiedzialność porządkowa pracowników.
Przepisy kodeksu pracy mają zastosowanie do pracowników mianowanych tylko wówczas, gdy przewidują to wprost przepisy szczególne lub gdy przepisy te nie regulują pewnych kwestii związanych z tym stosunkiem pracy.
Przykładowo, można wskazać następujące grupy zawodowe, których stosunek pracy może zostać nawiązany na podstawie mianowania:
- Pracownicy urzędów państwowych,
- Nauczyciele,
- Sędziowie,
- Pracownicy samorządowy,
- Pracownicy służby cywilnej,
- Pewne grupy pracowników naukowych.
Cechą charakterystyczną mianowania jest możliwość prowadzenia wobec pracownika postępowania dyscyplinarnego. Mimo, iż mianowanie jest decyzją administracyją prowadzącą do powstania stosunku pracy, to jednak nie zawsze spory pracownicze wynikłe na tym tle poddane są trybowi administracyjnoprawnemu.
Przeczytaj koniecznie: Polubowne załatwianie sporów między pracownikiem i pracodawcą (art.243)