Wynagrodzenie dla pracownika, z którym rozwiązano stosunek pracy, powinno być wypłacone najpóźniej w dniu rozwiązania stosunku pracy.
Wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną (art. 80 k.p.). Za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia tylko wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią. W związku z tym za czas nieobecności w pracy pracownik otrzyma wynagrodzenie tylko wtedy, gdy jest to nieobecność usprawiedliwiona, a przepisy przewidują za taki czas wynagrodzenie (np. urlop wypoczynkowy, niezawiniony przestój, choroba).
Pracodawca ma obowiązek wypłacać wynagrodzenie co najmniej raz w miesiącu w stałym i ustalonym z góry terminie. Wynagrodzenie za pracę wypłaca się z dołu, niezwłocznie po ustaleniu jego pełnej wysokości, nie później jednak niż w ciągu pierwszych 10 dni następnego miesiąca kalendarzowego (art. 85 k.p.). Jeżeli ustalony dzień wypłaty wynagrodzenia za pracę jest dniem wolnym od pracy, wynagrodzenie wypłaca się w dniu poprzedzającym. Pracodawca jest zobowiązany wypłacać wynagrodzenie w miejscu, terminie i czasie określonych w regulaminie pracy lub w innych przepisach prawa pracy.
Dlatego też pracodawca może wypłacić wynagrodzenie za dany miesiąc dopiero po dokonaniu rozliczenia, tj. po ustaleniu jego wysokości i w ustalonym w firmie terminie. Sposób wypłaty wynagrodzenia zależy od ustaleń z pracownikiem. Jeżeli przewidziano dla niego formę rozliczenia „do rąk własnych”, pracodawca powinien poczekać na pracownika, który stawi się po wypłatę osobiście. Jeżeli natomiast przewidziana została dla pracownika forma przelewu czy przekazu bankowego, pracodawca powinien w ten sposób wypłacić pensję pracownika w terminie przewidzianym w przepisach wewnętrznych.