Ustalając podstawę świadczeń chorobowych w tym przypadku, należy uwzględnić wynagrodzenie ustalone dla nowego wymiaru czasu pracy, tj. dla 3/4 etatu.
Wynagrodzenie chorobowe i zasiłek chorobowy oblicza się na podstawie przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia wypłaconego pracownikowi za okres 12 miesięcy kalendarzowych poprzedzających miesiąc, w którym powstała niezdolność do pracy (art. 36 ust. 1 ustawy z 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa, DzU z 2010 r. nr 77, poz. 512 ze zm.). Jeżeli natomiast niezdolność do pracy i prawo do zasiłku występuje przed upływem wymaganego okresu, tj. 12 miesięcy, wówczas podstawę wymiaru zasiłku ustala się, przyjmując przeciętne miesięczne wynagrodzenie za pełne miesiące kalendarzowe zatrudnienia.
W razie zmiany umowy o pracę albo innego aktu, na podstawie którego powstał stosunek pracy, polegającej na zmianie wymiaru czasu pracy obowiązującego danego pracownika, podstawę świadczeń chorobowych (wynagrodzenia lub zasiłku) stanowi wynagrodzenie ustalone dla nowego wymiaru czasu pracy (art. 40 ww. ustawy).
Zasadę tę pracodawca stosuje, gdy zmiana wymiaru czasu pracy następuje:
- w miesiącu, w którym powstała niezdolność do pracy lub
- w jednym z 12 miesięcy poprzedzających powstanie niezdolności do pracy.
W przedstawionej przez Czytelniczkę sytuacji do ustalenia podstawy świadczeń chorobowych należy przyjąć średnie wynagrodzenie uzyskane w czerwcu i lipcu 2011 r., a zatem wyłącznie w miesiącach po zmianie wymiaru czasu pracy.