Lekarz orzecznik ZUS
Osoba ubiegająca się o świadczenie, którego przyznanie zależy od stwierdzenia niezdolności do pracy, np. o rentę z tytułu niezdolności do pracy lub świadczenie rehabilitacyjne, musi zostać oficjalnie uznana za niezdolną do pracy, czyli taką, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Decyzję w tej sprawie podejmuje lekarz orzecznik ZUS. Szczegółowe zasady i tryb orzekania o niezdolności do pracy przez lekarzy orzeczników określa rozporządzenie Ministra Polityki Społecznej w sprawie orzekania o niezdolności do pracy (Dz.U.2004.273.2711).
Zobacz serwis: ZUS
Badanie
Zgodnie z przepisami, lekarz orzecznik wydaje orzeczenie na podstawie dokumentacji dołączonej do wniosku oraz po przeprowadzeniu bezpośredniego badania stanu zdrowia osoby, w stosunku do której ma być wydane orzeczenie. Co ważne może również wydać orzeczenie bez bezpośredniego badania, ale pod warunkiem, że dokumentacja dołączona do wniosku jest wystarczająca do wydania orzeczenia. Lekarz może także przed wydaniem orzeczenia, uzupełnić dokumentację dołączoną do wniosku, w szczególności o opinie lekarza konsultanta lub psychologa albo o wyniki badań dodatkowych lub obserwacji szpitalnej.
Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:
1. stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;
2. możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.
Zadaniem lekarza orzecznika jest ocena niezdolności do pracy, jej stopnia oraz ustalenie:
1. daty powstania niezdolności do pracy,
2. trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do pracy,
3. związku przyczynowego niezdolności do pracy lub śmierci z określonymi okolicznościami,
4. trwałości lub przewidywanego okresu niezdolności do samodzielnej egzystencji,
5. celowości przekwalifikowania zawodowego.
Zobacz serwis: Ubezpieczenia społeczne
Komisja Lekarska ZUS
Osoba, która uzyskała niekorzystną dla siebie opinię lekarza orzecznika może w terminie 14 dni od dnia doręczenia orzeczenia wnieść sprzeciw do tzw. komisji lekarskiej za pośrednictwem jednostki organizacyjnej ZUS-u właściwej ze względu na miejsce zamieszkania osoby zainteresowanej. Co ważne sprzeciw wniesiony po terminie nie jest rozpatrywany, jednak w uzasadnionych przypadkach ZUS może przywrócić termin na wniesienie sprzeciwu.
Po wniesieniu sprzeciwu komisja lekarska ponownie rozpatruje sprawę. Osoba odwołująca się jest ponownie wzywana na badanie, jednak w przypadku gdy przewodniczący wszystkich komisji lekarskich w danym oddziale ZUS stwierdzi, że posiadana dokumentacja lekarska jest wystarczająca do wydania przez komisję orzeczenia bez ponownego przeprowadzania badania, wówczas do ponownego badania nie dochodzi.
Komisja lekarska orzeka w składzie trzyosobowym większością głosów. Rozpatrując sprzeciw lub zarzut wadliwości, dokonuje oceny niezdolności do pracy i jej stopnia. Rozstrzygnięcia są dokonywane w formie orzeczenia.
Jak podał Naczelny Sąd Administracyjny (wyrok z dnia 26.04.2006 r. I OSK 1340/2005, LexPolonica nr 2589129) według ustawy emerytalnej, orzeczenie lekarza orzecznika stanowi dla organu rentowego podstawę do wydania decyzji w sprawie świadczeń przewidzianych w ustawie, do których prawo uzależnione jest od stwierdzenia niezdolności do pracy oraz niezdolności do samodzielnej egzystencji. Orzeczenie to jeśli nie zostanie zakwestionowane w sposób przewidziany w ustawie - wiąże organ rentowy.
Zadaj pytanie na FORUM
Odwołanie do sądu
Jeśli zdarzy się tak, że komisja utrzyma stanowisko lekarze orzecznika, wówczas można złożyć odwołanie do sądu za pośrednictwem ZUS.