Z pierwszym pracownikiem pracodawca może zawrzeć jeszcze umowę na czas określony. Umowa drugiego pracownika pozostaje bez zmian.
Zgodnie z ustawą o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców, zwanej dalej ustawą antykryzysową w trakcie jej obowiązywania pracodawca może zawrzeć dowolną liczbę umów na czas określony, niemniej jednak łączny czas trwania umów nie może przekroczyć 24 miesięcy (art. 13 ustawy antykryzysowej). Ponieważ ustawa antykryzysowa obowiązuje od 22 sierpnia 2009 r., od tego dnia należy liczyć 24-miesięczny okres (art. 37 ustawy antykryzysowej). W związku z tym w przypadku pierwszego pracownika interesuje nas okres od 22 sierpnia 2009 r. do 31 marca 2010 r. Podczas obowiązywania ustawy z limitu 24 miesięcy „wykorzystano” już 7 miesięcy i 10 dni. W związku z tym kolejną umowę można zawrzeć najpóźniej do 21 sierpnia 2011 r. Jeżeli pracodawca chciałby robić przerwy między umowami, termin możliwości zawarcia umowy wydłuży się. Niemniej jednak trzeba będzie każdorazowo liczyć, na ile jeszcze dni/miesięcy może być zawarta umowa.
Pracodawca w trakcie obowiązywania ustawy może zawrzeć umowę na okres dłuższy niż 24 miesiące, jeśli przerwa między umowami terminowymi będzie wynosić co najmniej 3 miesiące. W takim przypadku limit 24-miesięczny liczy się od początku (art. 13 ust. 2 ustawy antykryzysowej).
Natomiast w przypadku umowy drugiego pracownika należy stwierdzić, że jeżeli termin rozwiązania umowy o pracę na czas określony, zawartej przed dniem wejścia w życie ustawy, czyli przed 22 sierpnia 2009 r., przypada po 31 grudnia 2011 r., umowa rozwiązuje się z upływem czasu, na który została zawarta (art. 35 ust. 3 ustawy antykryzysowej). W związku z tym, jeżeli umowa została zawarta przed 22 sierpnia 2009 r. i trwa przez cały czas obowiązywania ustawy, czyli co najmniej do 31 grudnia 2011 r. (dzień, w którym ustawa przestaje obowiązywać), umowa powinna zakończyć się zgodnie z terminem podanym w umowie, czyli 31 lipca 2012 r.