Źródło: Wszystko o urlopach pracowniczych, e-Poradnik, INFOR Biznes Sp. z o.o., Warszawa 2013
W art. 162 k.p. unormowany jest wyjątek od – określonej w art. 152 par. 1 k.p. – zasady nieprzerwanego urlopu wypoczynkowego. Omawiany przepis dopuszcza bowiem możliwość jego podziału na części. Aby taka ewentualność zaistniała, konieczne jest jednak równoczesne spełnienie dwóch przesłanek. Mianowicie z inicjatywą podziału wypoczynku na części może wystąpić wyłącznie pracownik. Oznacza to, że stosowny wniosek nie może pochodzić od zatrudniającego, chociażby podwładny zaakceptował tę decyzję. Ponadto minimum jedna część wypoczynku powinna trwać nie krócej niż 14 kolejnych dni kalendarzowych, wliczając w to: niedziele, święta i dni wolne od pracy. Wymóg ten stanowi odzwierciedlenie treści art. 8 ust. 2 konwencji nr 132 Międzynarodowej Organizacji Pracy z 1970 r. Wprawdzie ustawodawca posłużył się w art. 162 k.p. konstrukcją „powinna obejmować”, jednakże – biorąc pod uwagę konieczność zapewnienia pracownikowi minimalnego czasu wypoczynku – należy interpretować ją jako nakaz takiego podziału urlopu, aby przynajmniej jedna część wypoczynku obejmowała 14 kolejnych dni kalendarzowych. Pozostała część urlopu jest zatem dowolna.
Pracownik nie jest zobligowany wskazać we wniosku uzasadnienia. Powinien go jednak złożyć przed sporządzeniem planu urlopów albo uzgodnieniem terminu wypoczynku z przełożonym. Natomiast zwrot „urlop może być podzielony na części” wskazuje, że pracodawca nie jest związany prośbą zaangażowanego.
W świetle wyroku Sądu Najwyższego z 9 grudnia 1998 r. (I PKN 504/98, OSNP 2000/3/109) wymiar urlopu wypoczynkowego nauczyciela zatrudnionego w szkole, w której nie są przewidziane ferie szkolne, określa się w tygodniach kalendarzowych, a nie dniach roboczych (art. 64 ust. 3 i 4 ustawy z 26 stycznia 1982 r. – Karta nauczyciela). Brak jest podstaw do udzielenia w takiej sytuacji części urlopu w dniach roboczych przy zastosowaniu art. 162 k.p.
Czytelnik nie może więc uwzględnić – tak sformułowanego – wniosku podwładnego. Żadna z części urlopu nie obejmuje bowiem 14 kolejnych dni kalendarzowych. Gdyby jednak pracownik zgodził się na modyfikację swojego żądania np. w taki sposób, aby jedna część jego wypoczynku trwała od 8 lipca do 21 lipca, a przerwa czerwcowa uległaby odpowiedniemu skróceniu o 3 dni albo by wydłużyć przerwę czerwcową do 1 lipca (od 20 czerwca), a skrócić lipcową do 2 dni, wówczas wniosek o podział urlopu odpowiadałby dyspozycji art. 162 k.p. Przy braku aprobaty zaangażowany powinien wykorzystać całość urlopu.
Artykuł jest częścią e-Poradnika Wszystko o urlopach pracowniczych dostępnego w naszym SKLEPIE