Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Sądu Najwyższego, jeżeli w treści stosunku prawnego łączącego strony przeważają cechy charakterystyczne dla stosunku pracy określone w art. 22 § 1 Kodeksu pracy (wykonywanie za wynagrodzeniem pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę), to mamy do czynienia z zatrudnieniem na podstawie stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy.
Nazwa umowy zawartej przez strony może mieć istotne znaczenie dla oceny jej charakteru prawnego przede wszystkim, w sytuacji gdy umowa wykazuje wspólne cechy dla umowy o pracę i umowy prawa cywilnego z jednakowym ich nasileniem.
Przeczytaj również: Kiedy praca dozwolona jest w niedziele i święta?
Pani Janina zawarła ze swoim pracodawcą umowę zlecenia na czas nieokreślony z możliwością miesięcznego wypowiedzenia, która określała jej podstawowe obowiązki pracownicze – prowadzenie biura firmy – oraz określała wynagrodzenie, wypłacane w okresach miesięcznych. Ponadto Pani Janina uzgodniła z pracodawcą, że pomimo, iż zawarli umowę zlecenia, będzie on płacił za Panią Janinę składki na ubezpieczenie społeczne. Kiedy Pani Janina osiągnęła 56 lat, chciała skorzystać z prawa do wcześniejszej emerytury, jednak ZUS stwierdził, że z uwagi na zatrudnienie na podstawie umowy zlecenia, nie może ona skorzystać z tego prawa, pomimo, że pracodawca odprowadzał stosowne składki na ubezpieczenie społeczne. Pani Janina zdecydowała się na skierowanie sprawy do sądu pracy w celu ustalenia, że jej zatrudnienie – pomimo formalnej nazwy „zlecenie” – jest w istocie umową o pracę, gdyż wykonuje ściśle określoną pracę w stałych, wskazanych przez pracodawcę godzinach, oraz otrzymuje cykliczne wynagrodzenie. Sąd przychylił się do wniosków Pani Janiny i uznał, że w rzeczywistości łączy ją z pracodawcą umowa o pracę, a zatem ma ona prawo do skorzystania z prawa do wcześniejszej emerytury.
Polecamy serwis: Kodeks pracy