Pracownikowi, któremu powierzono wykonywanie pracy w innym miejscu niż wskazane w umowie o pracę w trybie art. 42 § 4 k.p., nie przysługuje dieta z tytułu podróży służbowej.
Pracodawca, gdy jest to uzasadnione jego potrzebami, ma uprawnienie do jednostronnego powierzenia pracownikowi wykonywania innej pracy niż określona w umowie o pracę. Takie powierzenie nie może przekraczać 3 miesięcy w roku kalendarzowym, a jednocześnie nie może prowadzić do obniżenia wynagrodzenia pracownika i musi odpowiadać kwalifikacjom pracownika. Powierzenie innej pracy pracownikowi w trybie art. 42 § 4 k.p. nie oznacza, że mamy do czynienia z podróżą służbową, lecz stanowi delegowanie takiego pracownika na czas określony do innego miejsca pracy niż dotychczasowe.
Przesłanki wypłaty diety z racji podróży służbowej na terenie kraju reguluje rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (DzU nr 236, poz. 1990 ze zm.). Dieta jest przeznaczona na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia w czasie podróży i wynosi 23 zł za dobę podróży (§ 4 ust. 1 rozporządzenia).
Zwykle jako podróż służbową definiuje się wyjazd poza miejscowość, w której pracownik świadczy pracę. Z tego względu właściwe będzie precyzyjne określenie w umowie o pracę miejsca wykonywania pracy. Sąd Najwyższy wskazuje, że miejsce pracy to zarówno stały punkt w znaczeniu geograficznym, jak i pewien oznaczony obszar, strefa określona granicami jednostki administracyjnej podziału kraju lub w inny dostatecznie wyraźny sposób, w którym będzie świadczona praca (wyrok z 1 kwietnia 1985 r., I PR 19/85, OSP 1986/3/46). Podróż służbową należy odróżniać od delegowania pracownika do miejscowości pobytu stałego lub czasowego w celu wykonywania pracy w innym miejscu niż przewidziane w umowie o pracę. O tym, że dieta nie przysługuje pracownikowi za czas delegowania do miejscowości pobytu stałego lub czasowego, stanowi także wprost § 4 ust. 3 pkt 1 rozporządzenia.
Przyczyną, dla której ustawodawca wprowadził omawiane rozróżnienie, jest cel wypłaty diety. Pracownik delegowany do innej miejscowości w celu wykonywania innej pracy niż określona w umowie nie odbywa podróży służbowej. Z chwilą dotarcia do nowego miejsca pobytu jego podróż się kończy. Pracownik taki zaczyna funkcjonować w nowym miejscu w trybie stacjonarnym, przy którym nie występują zwiększone koszty wyżywienia.