Tak, w takiej sytuacji umowa może zostać uznana za pozorną. Wynika to z oceny stanu faktycznego przez inspektora pracy, który na podstawie art. 83 k.c. w zw. z art. 300 k.p. stwierdził zaistnienie czynności pozornej.
W rozumieniu przepisu Kodeksu cywilnego oświadczenie woli złożone drugiej stronie za jej zgodą dla pozoru jest nieważne. Jeżeli takie oświadczenie zostało złożone w celu ukrycia innej czynności prawnej, ważność oświadczenia ocenia się według właściwości tej czynności. Warto podkreślić, że pozorność oświadczenia woli nie ma wpływu na skuteczność odpłatnej czynności prawnej, dokonanej na podstawie pozornego oświadczenia, jeżeli wskutek tej czynności osoba trzecia nabywa prawo lub zostaje zwolniona od obowiązku, chyba że działała w złej wierze.
Problem zawarty w pytaniu został również wyjaśniony m.in. w wyroku Sądu Najwyższego z 11 października 2005 r., w którym Sąd stwierdził, że zawarcie umowy o pracę nie stwarza podstawy do przyznania świadczeń z ubezpieczenia społecznego, jeżeli strony zakładały, iż świadczenie pracy jest niepotrzebne, a pracodawca nie będzie płacić wynagrodzenia za pracę (I UK 57/05, OSNP 2006/17–18/282). W wyroku z 13 lipca 2005 r. natomiast Sąd Najwyższy wyjaśnił, że zawarcie umowy o pracę między osobami bliskimi nie prowadzi do powstania obowiązku ubezpieczenia społecznego pracownika, jeżeli praca nie była rzeczywiście wykonywana (I UK 296/04, OSNP 2006/9–10/157). Sąd Najwyższy ustalił również, że umowę o pracę uważa się za zawartą dla pozoru (art. 83 § 1 k.c.), jeżeli przy składaniu oświadczeń woli obie strony mają świadomość, że osoba określona w umowie o pracę jako pracownik nie będzie świadczyć pracy, a osoba wskazana jako pracodawca nie będzie korzystać z jej pracy (wyrok z 4 sierpnia 2005 r., II UK 321/04, OSNP 2006/11–12/190). W sprawach zakończonych ww. wyrokami pracownik nie otrzymał ochrony ubezpieczeniowej.