Od 1 czerwca 2017 r. obowiązuje nowe rozporządzenie regulujące treść świadectwa pracy, sposobu i trybu jego wydawania, prostowania i uzupełniania. W rozporządzeniu zawarto pomocniczy wzór świadectwa pracy. Wzór nie jest dla pracodawców obowiązkowy, a ma jedynie charakter pomocniczy, na podstawie którego pracodawcy mogą przygotować własną wersję świadectwa pracy, uwzględniając wszystkie wskazane informacje.
Obowiązek wydania świadectwa pracy
Świadectwo pracy jest bardzo ważnym dokumentem. Obowiązek wydania świadectwa pracy wynika wprost z art. 97 § 1 Kodeksu pracy i powstaje z chwilą rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy.
Pracodawca, który nie zamierza nawiązać kolejnego stosunku pracy w ciągu 7 dni od dnia rozwiązania lub wygaśnięcia poprzedniego stosunku pracy, ma obowiązek sporządzić i wydać świadectwo pracy pracownikowi niezwłocznie. Nie jest tu wymagany wniosek pracownika.
Polecamy: Kodeks pracy 2019. Praktyczny komentarz z przykładami
Termin - niezwłocznie - został doprecyzowany w Rozporządzeniu Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej w sprawie świadectwa pracy z dnia 30 grudnia 2016 r., w którym to pracodawca ma obowiązek wydać świadectwo pracy w dniu, w którym następuje rozwiązanie lub wygaśnięcie stosunku pracy. Jeżeli z przyczyn obiektywnych nie jest możliwe bezpośrednie wydanie świadectwa pracy pracownikowi w tym dniu, pracodawca ma 7 dni od dnia ustania stosunku pracy na wysłanie świadectwa pocztą lub doręczyć je w inny sposób. Warto, dla celów dowodowych, aby pracodawca zachował dowód nadania przesyłki listowej zawierającej świadectwo pracy.
Wniosek o wydanie świadectwa
W sytuacji, gdy pracodawca będzie chciał kontynuować zatrudnienie z tym samym pracownikiem i podpisze kolejną umowę w ciągu 7 dni od dnia rozwiązania lub wygaśnięcia stosunku pracy, to wydanie świadectwa pracy może nastąpić wyłącznie na wniosek pracownika. Pracodawca wówczas jest związany wnioskiem i ma obowiązek wydać świadectwo pracy w ciągu 7 dni od dnia złożenia wniosku. Wniosek pracownika może być złożony w każdym czasie i dotyczyć wydania świadectwa pracy dotyczącego poprzedniego okresu zatrudnienia albo wszystkich okresów zatrudnia, za które dotychczas nie wydano świadectwa pracy.
Wniosek pracownika może zostać złożony w postaci papierowej lub elektronicznej.
Sprostowanie świadectwa pracy
Gdyby w świadectwie pracy znalazły się błędy lub brak w nim istotnych informacji, pracownik ma prawo żądać sprostowania jego treści. W tym celu powinien złożyć do pracodawcy wniosek o jego sprostowanie w terminie 7 dni od jego otrzymania. Pracodawca w ciągu 7 dni od otrzymania wniosku musi zawiadomić pracownika na piśmie o jego negatywnym rozpatrzeniu bądź wydać poprawione świadectwo, jeżeli uzna wniosek za zasadny. Dopiero wtedy uruchamiana jest droga sądowa. Pracownik w ciągu 7 dni od zawiadomienia o odmowie sprostowania świadectwa pracy może wystąpić do sądu pracy z żądaniem zobowiązania pracodawcy do jego sprostowania. W razie uwzględnienia przez sąd powództwa pracownika o sprostowanie świadectwa pracy, pracodawca ma obowiązek wydać nowe świadectwo pracy, w ciągu 7 dni od dnia uprawomocnienia się orzeczenia sądu w tej sprawie.
Pomocniczy wzór i sposób wypełnienia
Sposób wypełniania świadectwa pracy po 1 czerwca 2017 r.
- Nr REGON-PKD – stanowi identyfikator pracodawcy nadany przez właściwy wojewódzki urząd statystyczny.
- Data – w przypadku wystawiania nowego świadectwa pracy, zgodnie z § 7 ust. 1, 2, 4 i 4a rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 30 grudnia 2016 r. w sprawie świadectwa pracy (Dz. U. poz. 2292 oraz z 2017 r. poz. 1044), pracodawca wskazuje datę, w której wystawia to świadectwo.
- W ust. 1
– pracodawca zatrudniający pracownika przejętego od innego pracodawcy na zasadach określonych przepisami art. 23¹ Kodeksu pracy lub przepisami odrębnymi wskazuje również okres jego zatrudnienia u poprzedniego pracodawcy (poprzednich pracodawców) i wskazuje tego pracodawcę (tych pracodawców),
– pracodawca wskazuje okres zatrudnienia pracownika w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem stosunku pracy, a także okresy poprzedniego zatrudnienia u tego pracodawcy, jeżeli nie wydał świadectwa pracy w związku z rozwiązaniem lub wygaśnięciem poprzedniego stosunku pracy lub poprzednich stosunków pracy, zgodnie z art. 97 § 1 i 1¹ Kodeksu pracy.
- W ust. 4 lit. a
– pracodawca wskazuje jeden z trybów rozwiązania stosunku pracy określonych w art. 23¹ § 4 lub § 5, w art. 30 § 1, w art. 48 § 2, w art. 68³, w art. 201 § 2 Kodeksu pracy lub w przepisach odrębnych. Dodatkowo w przypadku rozwiązania stosunku pracy w trybie art. 30 § 1 Kodeksu pracy:
– za wypowiedzeniem lub bez wypowiedzenia – pracodawca wskazuje stronę stosunku pracy składającą oświadczenie woli w tej sprawie,
– bez wypowiedzenia – pracodawca wskazuje art. 52 albo art. 53 albo art. 55 Kodeksu pracy,
– na mocy porozumienia stron albo za wypowiedzeniem z przyczyn niedotyczących pracownika – pracodawca wskazuje art. 1 albo art. 10 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2016 r. poz. 1474).
5. W ust. 6:
w pkt 1 – pracodawca wskazuje wyłącznie liczbę dni i godzin urlopu wypoczynkowego przysługującego pracownikowi w roku kalendarzowym, w którym ustaje stosunek pracy, wykorzystanego w naturze lub za które przysługuje ekwiwalent pieniężny; odrębnie wskazuje się liczbę dni i godzin urlopu wypoczynkowego, wykorzystanego przez pracownika do dnia ustania stosunku pracy, na podstawie art. 167² Kodeksu pracy,
w pkt 3 i 4 – pracodawca wskazuje wykorzystany urlop ojcowski i rodzicielski tylko w przypadku, gdy pracownik ze względu na wiek dziecka mógłby korzystać
z takiego urlopu w kolejnym stosunku pracy; w przypadku gdy pracownik wykorzystywał więcej niż jeden urlop ojcowski lub rodzicielski – pracodawca wskazuje odrębnie urlop wykorzystany na każde z dzieci, podając imię i nazwisko dziecka,
w pkt 5 – w przypadku gdy pracownik wykorzystywał więcej niż jeden urlop wychowawczy – pracodawca wskazuje odrębnie urlop wykorzystany na każde z dzieci, podając imię i nazwisko dziecka,
w pkt 11 – pracodawca wskazuje okres zatrudnienia pracownika przy wykonywaniu prac, o których mowa w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. poz. 43, z późn. zm.) – na stanowiskach ustalonych zgodnie z § 1 ust. 2 tego rozporządzenia,
w pkt 12 – pracodawca informuje o wykorzystaniu przez pracownika dodatkowego urlopu albo innych uprawnień i świadczeń tylko w zakresie mającym wpływ na uprawnienia pracownicze u kolejnego pracodawcy, wynikające z przepisów prawa pracy w rozumieniu art. 9 § 1 Kodeksu pracy,
w pkt 13 – pracodawca wskazuje przypadające w okresie zatrudnienia okresy nieskładkowe określone w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2016 r. poz. 887, z późn. zm.).
6. W ust. 8 pracodawca zamieszcza informację:
1) o należnościach ze stosunku pracy uznanych przez niego i niewypłaconych pracownikowi do dnia ustania stosunku pracy z powodu braku środków finansowych;
2) na żądanie pracownika:
a) o wysokości i składnikach wynagrodzenia,
b) o uzyskanych kwalifikacjach,
c) o prawomocnym orzeczeniu sądu pracy o przywróceniu pracownika do pracy lub przyznaniu mu odszkodowania, gdy zachodzi przypadek określony w § 7 ust. 3 rozporządzenia Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 30 grudnia 2016 r. w sprawie świadectwa pracy, przy czym pracodawca, uzupełniając treść świadectwa pracy o tę informację, podpisuje ją i opatruje datą.
Podstawa prawna:
- Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 2018 r. poz. 917),
- Rozporządzenie Ministra Rodziny, Pracy i Polityki Społecznej z dnia 30 grudnia 2016 r. w sprawie świadectwa pracy (Dz.U. z 2018 r. poz. 1289).