Zasada, że wynagrodzenie przysługuje za wykonaną pracę, jest powszechnie znana. Jednak w praktyce możemy mieć do czynienia z sytuacją, gdy mimo wykonanej pracy pracownik nie otrzyma wynagrodzenia. Wynagrodzenie nie będzie przysługiwało pracownikowi, który ze swej winy wykona produkt lub usługę w sposób wadliwy (art. 82 k.p.). Podstawą natomiast do stosownego obniżenia należnego wynagrodzenia będzie zawinione przez pracownika obniżenie jakości produktu lub usługi.
Pracownik może ponieść finansowe konsekwencje wadliwego wykonania pracy, gdy między jego działaniem (zachowaniem) a wadliwym wykonaniem pracy będzie zachodził związek przyczynowy, czyli, inaczej mówiąc, na skutek zawinionego zachowania pracownika produkt lub usługa będą obciążone wadą.
W prawie pracy możemy mieć do czynienia z winą umyślną lub nieumyślną. Wina umyślna zachodzi wówczas, gdy pracownik celowo wykona wadliwy produkt lub usługę bądź, przewidując skutek w postaci wadliwie wykonanej pracy, będzie się na to godził.
Natomiast winę nieumyślną można przypisać pracownikowi, który powinien zdawać sobie sprawę z tego, że jego zachowanie doprowadzi do wadliwego wykonania pracy, a mimo to bezpodstawnie przypuszcza, że tego uniknie. Z winą nieumyślną będziemy mieli do czynienia również wówczas, gdy pracownik skutków swojego działania nie przewidział, a przewidzieć je nie tylko mógł, lecz także powinien.
Warto przy tym zaznaczyć, że w piśmiennictwie wskazuje się, że nadmiernie obciążenie obowiązkami, przemęczenie pracownika czy powierzenie przez pracodawcę pracy nieodpowiadającej kwalifikacjom danej osoby, może wyłączyć winę pracownika.
Obowiązek udowodnienia, że praca została wykonana wadliwie z winy pracownika, ciąży na pracodawcy (art. 6 k.c. w związku z art. 300 k.p.).
Pracodawcy nie wolno będzie jednak nie wypłacić wynagrodzenia za wadliwie wykonaną pracę, jeżeli wcześniej odebrał pracę od pracowników, bez zastrzeżeń co do jakości wykonanej usługi czy produktu.
W tym względzie wypowiedział się Sąd Najwyższy w wyroku z 3 czerwca 1998 r. (I PKN 49/1998, OSNP 1999/11/362), w którym stwierdził, że pracownik nie ponosi ryzyka związanego z działalnością pracodawcy (art. 117 § 2 k.p.). Nie jest sprzeczne ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa dochodzenie przez pracowników roszczeń o należne im wynagrodzenie za pracę, w sytuacji gdy nie ponoszą winy za nieosiągnięcie przez pracodawcę spodziewanych korzyści z działalności gospodarczej.