W tym roku grupa beneficjentów, którzy mogą podnieść kwalifikacje zawodowe ze środków Krajowego Funduszu Szkoleniowego została rozszerzona, a ubiegłoroczne ograniczenie dotyczące finansowania kształcenia osób po 45. roku życia przestało obowiązywać.
Ze środków Funduszu mogą korzystać pracownicy, czyli osoby zatrudnione na podstawie umowy o pracę. Nie został wskazany minimalny okres trwania umowy przed ubieganiem się o środki oraz minimalny czas zatrudnienia na umowę czasową. Ważne, aby osoba zatrudniona na czas określony odbywająca naukę była zatrudniona przez cały okres trwania formy kształcenia. Ze szkoleń mogą korzystać również pracownicy zatrudnieni przez agencje pracy tymczasowej.
Sam warunek umowy o pracę jednak nie wystarczy. Dofinansowanie kształcenia dostępne jest jedynie dla osób faktycznie świadczących pracę, co oznacza, że pracownicy korzystający z urlopów rodzicielskich nie uzyskają wsparcia. Szkolenie nie zostanie sfinansowane również dla zatrudnionych na podstawie umów cywilnoprawnych.
>>> Warsztaty z istotnych zmian w prawie pracy
W ramach funduszy KFS swoje kompetencje mogą podnosić także pracodawcy, czyli jednostki organizacyjne, chociażby nie posiadały osobowości prawnej, a także osoby fizyczne, jeżeli zatrudniają co najmniej jednego pracownika na umowę o pracę – nie ma znaczenia czy jest to umowa na czas określony lub nieokreślony oraz wymiar czasu pracy.
Zgodnie z powyższym osoby prowadzące jednoosobową działalność gospodarczą nie uzyskają wsparcia z urzędu pracy. Również udziałowiec spółki z ograniczoną odpowiedzialnością nie jest pracodawcą – to spółka zatrudnia pracowników, więc nie uzyska środków na swoje kształcenie.
Inaczej wygląda sytuacja w przypadku spółek cywilnej i jawnej. Jeśli zatrudniają one przynajmniej jednego pracownika, wspólnicy mogą korzystać ze środków KFS, nawet jeśli sami nie są w niej zatrudnieni.
Na jakie formy podniesienia kwalifikacji urząd przyzna wsparcie
W ramach środków z KFS pracodawca może ubiegać się o sfinansowanie szkolenia, kursu lub studiów podyplomowych, które w danym momencie uzna za potrzebne, i nie muszą one być z obszaru przeważającego w działalności firmy. Jeśli pracodawca uzasadni konieczność odbycia szkolenia, np. z zakresu motywowania do pracy bądź wypalenia zawodowego, może uzyskać środki z urzędu pracy.
Koszty szkolenia
Urząd pracy sfinansuje 80 proc. kosztów szkolenia, a w przypadku mikroprzedsiębiorstw aż 100 proc. Procenty liczone są od całości poniesionych kosztów, co oznacza, że nie ma potrzeby rozliczania każdego pracownika osobno. Pozostałe 20 proc. zobowiązany jest zapłacić pracodawca. Nie może kosztami obciążać pracowników odbywających naukę. Maksymalna wysokość dofinansowania na jednego pracownika nie może przekraczać 300 proc. obowiązującego przeciętnego wynagrodzenia.
Kiedy i gdzie złożyć wniosek
Pracodawcy zainteresowani finansowaniem kształcenia zobowiązani są złożyć wniosek we właściwym urzędzie pracy ze względu na siedzibę albo miejsce prowadzenia działalności. Wniosek może być złożony ze względu na siedzibę firmy lub obszar działania filii firmy. Decyzja należy do zainteresowanego. Przed wnioskowaniem warto upewnić się, czy urząd posiada środki.
W przypadku, gdy pracodawca otrzyma środki, a forma kształcenia nie rozpoczęła się w roku ich otrzymania, środki należy zwrócić do urzędu. Nie oznacza to jednak utraty wsparcia. Umowa powinna zostać aneksowana w części dotyczącej ponownego przekazania środków.
W razie rozpoczęcia szkolenia przed zawarciem umowy z urzędem możliwe jest dofinansowanie kolejnych, nierozpoczętych przed złożeniem wniosku i podpisaniem umowy semestrów. Jeśli zaś kształcenie zostało zakończone, urząd nie przyzna wsparcia - zwrotu kosztów.
Istotną różnicą między szkoleniami realizowanymi dla bezrobotnych przez urząd pracy a szkoleniami finansowanymi w ramach KFS jest to, że w przypadku tych drugich nie ma wymogu, aby jednostka szkoleniowa posiadała wpis do Rejestru Instytucji Szkoleniowych.
Zadaj pytanie na naszym FORUM!