Taką historię przedstawiła dr Katarzyna Kalata. Osoba winna ZUS-owi sporo pieniędzy zapłaciła przez kilka lat ponad 60 000 zł, ale nie spłaciła ani złotówki kapitału. ZUS doliczył jej łącznie 151 959 zł opłat prolongacyjnych. Dziś nadal musi spłacić… ponad 328 000 zł. Tyle samo, co 4 lata temu.Dlaczego?Bo zgodnie z mechanizmem stosowanym przez ZUS, każda wpłata najpierw pokrywa odsetki i koszty egzekucyjne – dopiero potem zaliczana jest na należność główną.
Dr Katarzyna Kalata opowiada:
"Pani Ewa prowadzi firmę. W 2017 r. – w wyniku zatoru płatniczego – nie opłacała składek ZUS. Nie unikała odpowiedzialności. Złożyła wniosek o układ ratalny."
"W 2022 r. ZUS wyraził zgodę:
– 11 rat po 3 674 zł
– ostatnia rata: 343 818 zł
– dodatkowo: 20 151 zł opłaty prolongacyjnej."
Polecamy VAT 2025. Podatki część 2
"2023 – aneks nr 1
– raty po 5 000 zł
– rata końcowa: 297 610 zł
– prolongata: 32 381 zł"
"2024 – aneks nr 2
– raty po 2 265 zł
– rata końcowa: 339 309 zł
– prolongata: 42 827 zł"
"2025 – aneks nr 3
– raty po 2 300 zł
– rata końcowa: 328 531 zł
– prolongata: 56 600 zł"
Podsumowanie: ZUS: Miała dług wobec ZUS ponad 300 000 zł. Opłaty dla ZUS 151 959 zł. Dług dalej nie spadł poniżej 300 000 zł
Dr Katarzyna Kalata podsumuje:
"W sumie klientka zapłaciła ZUS-owi ponad 60 000 zł, ale nie spłaciła ani złotówki kapitału. Za sam fakt, że chce spłacać – ZUS doliczył jej łącznie 151 959 zł opłat prolongacyjnych. Dziś nadal musi spłacić… ponad 328 000 zł. Tyle samo, co 4 lata temu. Dlaczego?
Bo zgodnie z mechanizmem stosowanym przez ZUS, każda wpłata najpierw pokrywa odsetki i koszty egzekucyjne – dopiero potem zaliczana jest na należność główną.
W przypadku Pani Ewy:
– ponad 150 000 zł to same opłaty prolongacyjne,
– reszta pokryła wcześniejsze odsetki i techniczne koszty windykacji,
– a kapitał – czyli faktyczny dług składkowy – pozostał nienaruszony.
ZUS nigdy nie zaproponował układu, który prowadziłby do realnej spłaty. Zamiast tego – co roku przesuwa termin zapłaty ostatniej raty. I za każdym razem dolicza nową opłatę. ZUS nigdy nie zgodził się na uczciwy układ ratalny tj. taki, który umożliwiłby wyjście ze spirali zadłużenia. Ponadto informował klientkę, że to jej decyzja i albo podpisze, a jeśli nie, to będzie zajęcie konta – nigdy nie wydał decyzji w tej sprawie, co umożliwiłoby odwołanie do sądu."
Ignorowana uchwała Sądu Najwyższego?
„Tymczasem uchwała SN z 10.12.2024 r. (III UZP 3/24) nie pozostawia wątpliwości: jeżeli ZUS narzuca warunki niemożliwe do spełnienia – ma obowiązek wydać decyzję.
To procedura, która dzieje się na wielką skalę w naszym kraju. Utrzymuje płatnika w permanentnym stanie zadłużenia. Pozwala państwu corocznie doliczać kolejne koszty.
Daje pozór zgody – ale bez wyjścia z zadłużenia. W demokratycznym państwie prawa nie można karać za wolę naprawienia błędów. A tym bardziej – nie można na niej zarabiać… Dobra rada Kalaty – nie podpisujcie narzuconych układów.”
Opłata prolongacyjne w ZUS
Art. 29 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych
1. Ze względów gospodarczych lub innych przyczyn zasługujących na uwzględnienie Zakład może na wniosek dłużnika odroczyć termin płatności należności z tytułu składek oraz rozłożyć należność na raty, uwzględniając możliwości płatnicze dłużnika oraz stan finansów ubezpieczeń społecznych.
(...)
4. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, Zakład ustala opłatę prolongacyjną na zasadach i w wysokości przewidzianej w ustawie - Ordynacja podatkowa dla podatków stanowiących dochód budżetu państwa.
Dr Katarzyna Kalata wyjaśnia:
"Czym jest opłata prolongacyjna. To coś w rodzaju „państwowej prowizji” – opłata za sam fakt, że ZUS zgadza się rozłożyć dług na raty. Choć klientka chce spłacić dług, ZUS nalicza jej dodatkowy koszt. I tak – co roku."