Podmiotem przyjmującym na praktykę może być osoba fizyczna, osoba prawna albo jednostka organizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej. Praktykantem może być osoba, która ukończyła co najmniej gimnazjum i w dniu rozpoczęcia praktyki nie ukończyła 30 roku życia ( dotyczy też osób, mających świadectwo ukończenia szkoły za granicą, uznane za równorzędne świadectwu polskiemu).
Umowa nie może być zawarta na okres maksymalnie 3 miesięcy. Możliwe jest zawarcie kilku kolejnych umów z praktykantem. Zawarcie kolejnych umów pomiędzy praktykantem a podmiotem przyjmującym na praktykę jest możliwe tylko na łączny okres wynoszący 3 miesiące. Praktykant może pozostawać jednocześnie zarejestrowany jako osoba bezrobotna w Urzędzie Pracy. Praktykę odbywa się na podstawie pisemnej umowy o praktykę absolwencką;
Przeczytaj także: Nie wszystkie dane osobowe dostępne dla pracodawcy
Umowa powinna określać:
- rodzaj pracy, w ramach której praktykant ma uzyskiwać doświadczenie i nabywać umiejętności praktyczne,
- okres odbywania praktyki,
- tygodniowy wymiar czasu pracy w ramach praktyki,
- wysokość świadczenia pieniężnego, jeżeli praktyka ma charakter odpłatny.
Do praktyki mają zastosowanie następujące przepisy prawa pracy:
- art. 18 (3a)-18 (3e) KP o zakazie dyskryminacji;
- art. 129 § 1, art. 131 § 1 o dobowym i tygodniowym odpoczynku;
- art. 132 § 1, art. 133 § 1 o okresach odpoczynku;
- art. 134 o minimum 15-minutowej przerwie w pracy;
- art.. 151 (7) o porze nocnej.
Praktyka może mieć charakter zarówno odpłatny, jak i nieodpłatny. Jeśli ma charakter odpłatny, wysokość miesięcznego wynagrodzenia nie może przekroczyć dwukrotnej wysokości minimalnego wynagrodzenia, a okres wypowiedzenia wynosi 7 dni. Jeśli ma charakter nieodpłatny, może być rozwiązana na piśmie w każdym czasie.
Polecamy serwis: Kodeks pracy
Podmiot przyjmujący na praktyki ma obowiązek zapewnić praktykantowi bezpieczne i higieniczne warunki odbywania praktyki, w tym odpowiednie środki ochrony indywidualnej.