Miejsce świadczenia pracy uznane zostało za konieczny element umowy o pracę dopiero w ustawie z dnia 2 lutego 1996 r. nowelizującej kodeks pracy, jednakże w orzecznictwie Sądu Najwyższego było ono od dawna uważane za istotny składnik umowy. Sąd Najwyższy wielokrotnie podkreślał, że przede wszystkim należy odróżnić „miejsce pracy” pracownika od „siedziby pracodawcy”, gdyż nie zawsze są to pojęcia tożsame. Strony zawierające umowę mają dużą swobodę w określeniu miejsca pracy. Może być ono określone na stałe, lub jako miejsce zmienne. Zmienność miejsca pracy może wynikać z jej rodzaju. Przez pojęcie miejsca pracy rozumie się stały punkt w znaczeniu geograficznym, pewien oznaczony obszar.
Polecamy: Zawarcie umowy o telepracę
W praktyce problemem może stać się określenie miejsca pracy tych pracowników, których rodzaj pracy polega na świadczeniu jej w terenie, w różnych miejscach na obszarze całego kraju. Zatrudnienie pracownika w celu świadczenia pracy na obszarze całego kraju, a także za granicą wymaga odpowiedniego zapisu w umowie o pracę. Postanowienie umowy o pracę oraz innych aktów prawnych, na podstawie których stosunek pracy zostaje nawiązany, powinny mieć możliwie najbardziej dokładny charakter.
Brak jest też przepisu nakazującego świadczenie pracy w określonym tylko miejscu.
Ponadto należy pamiętać, że miejsce wykonywania pracy powinno być tak ustalone, by pracownik miał możliwość wykonywania zadań, wliczając w to czas dojazdu do miejsca ich wykonywania, w ramach umówionej dobowej i tygodniowej normy czasu pracy w przyjętym okresie rozliczeniowym. Samo określenie miejsca pracy nie jest wystarczające, jeżeli okaże się, że na miejscu nie ma odpowiednich narzędzi czy warunków, bądź też pracownik nie ma jak dojechać do miejsca świadczenia pracy. Pracodawca powinien już w umowie o pracę przewidzieć taką możliwość, przez np. przydzielenie samochodu służbowego.
Zobacz koniecznie: Serwis Urlopy