Termin ten, wskazany w art. 97 kodeksu pracy, sprecyzowany został w § 2 ust. 1 i 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 15 maja 1996 r. w sprawie szczegółowej treści świadectwa pracy oraz sposobu i trybu jego wydawania i prostowania. Zgodnie z tymi przepisami wydanie świadectwa winno nastąpić bezpośrednio pracownikowi lub upoważnionej przez niego osobie w dniu, w którym następuje rozwiązanie lub wygaśnięcie stosunku pracy.
Przeczytaj także: W jaki sposób pracodawca może naruszyć obowiązek wydania świadectwa pracy
Jeżeli wydanie świadectwa pracownikowi lub upoważnionej przez niego osobie w tym terminie nie jest możliwe, pracodawca winien w terminie 7 dni od ustania stosunku pracy przesłać świadectwo pracy pracownikowi lub tej osobie za pośrednictwem poczty albo doręczyć je w inny sposób. Jeśli pracownik zmienił miejsce zamieszkania i nie powiadomił o tym pracodawcy, należy uznać, że pracodawca spełnił ciążący na nim obowiązek, jeśli podjął próbę doręczenia świadectwa na ostatnio podany adres pracownika, a następnie złożył je do akt osobowych.
Świadectwo powinno być wysłane listem poleconym.
Inna osoba, której może być wydane świadectwo, winna dysponować pisemnym upoważnieniem (pełnomocnictwem) pracownika do odebrania świadectwa pracy. Nie wystarczy zatem, aby była to osoba bliska pracownikowi, np. członek jego rodziny, który powołuje się na tą okoliczność bez przedłożenia pisemnego pełnomocnictwa, nawet, jeśli jest on znany pracodawcy.
W praktyce może zdarzyć się, że pracownik z jakichkolwiek powodów nie odbiera świadectwa pracy lub odmawia jego odebrania (w szczególności sytuacja taka może mieć miejsce, gdy strony są w sporze lub gdy pracownik kwestionuje dokonane przez pracodawcę wypowiedzenie lub rozwiązanie umowy o pracę). W takim przypadku wydaje się, iż wystarczające jest nadanie świadectwa pracy listem poleconym oraz dołączenie go do akt osobowych.
Polecamy serwis: Dokumentacja pracownicza