Jeśli pracownik nie stawia się do pracy, ponieważ podjął pracę w innej firmie, a pracodawca wie o tym bądź od niego samego bądź od innych pracowników, wówczas może potraktować zachowanie pracownika jako ciężkie naruszenie obowiązków pracowniczych uzasadniające dokonanie przez pracodawcę rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia. Inaczej wygląda sytuacja, gdy pracownik nie przychodzi do pracy, a pracodawca nie może nawiązać z nim kontaktu. W takiej sytuacji pracodawca nie może - od razu - jednoznacznie stwierdzić czy pracownik porzucił pracę czy też nie stawił się do pracy, bo np. jest chory.
Przeczytaj też: Obowiązki pracownika i pracodawcy
Zgodnie z § 2 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 15 maja 1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od pracy w razie zaistnienia przyczyn uniemożliwiających stawienie się do pracy, pracownik jest obowiązany niezwłocznie zawiadomić pracodawcę o przyczynie swojej nieobecności i przewidywanym okresie jej trwania, nie później jednak niż w drugim dniu nieobecności w pracy.
Po ustaniu przyczyn uniemożliwiających powiadomienie pracodawcy o przyczynie nieobecności pracownik jest obowiązany niezwłocznie dokonać stosownego powiadomienia. Zatem, jeśli pracownik nie usprawiedliwia swojej nieobecności po dwóch dniach pracodawca może rozwiązać z nim umowę. W przypadku, gdy okaże się, że pracownik nie usprawiedliwił swojej nieobecności z powodu szczególnych okoliczności, wówczas po dokonaniu stosownego usprawiedliwienia pracodawca ma obowiązek przywrócić go do pracy.
Zobacz także: Jak usprawiedliwiać nieobecności w pracy?
Należy stwierdzić, iż w powyższym przypadku, rozwiązanie umowy o pracę na podstawie art. 52 § 1 Kodeksu pracy jest uprawnieniem pracodawcy, nie jest natomiast obligatoryjne. Pracodawca może poczekać na powrót pracownika do pracy i wówczas może:
- rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia na podstawie art. 52 § 1 kodeksu pracy,
- wypowiedzieć umowę o pracę,
- rozwiązać umowę o pracę na podstawie porozumienia stron,
- nie rozwiązywać umowy o pracę, ale ukarać pracownika (karą nagany, upomnienia lub karą pieniężną, przy czym kara pieniężna za jeden dzień nieusprawiedliwionej nieobecności nie może być wyższa od jednodniowego wynagrodzenia pracownika),
- nie rozwiązywać umowy o pracę i odstąpić od ukarania pracownika.