Projekt nowelizacji ustawy zakłada przyspieszenie udzielania pomocy finansowej pracownikom, którzy w przypadku faktycznego zaprzestania działalności przez pracodawcę zostali pozbawieni pracy i świadczeń związanych z zatrudnieniem.
Do osiągnięcia tego celu zdefiniowano bardziej szczegółowo pojęcie faktycznego zaprzestania działalności przez doprecyzowanie przypadków, w których możliwa będzie wypłata zaliczek na poczet niezaspokojonych przez pracodawcę roszczeń pracowniczych.
Rozszerzono katalog świadczeń przysługujących pracownikom, związanych z wystąpieniem niewypłacalności pracodawcy, oraz wydłużono okresy referencyjne, uprawniające do uzyskania świadczeń z Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.
Polecamy książkę: Umowy zlecenia i inne umowy cywilnoprawne w 2017 r.
Nowe rozwiązania umożliwią wypłatę należnego pracownikowi ekwiwalentu za urlop wypoczynkowy nie tylko za rok, w którym ustał stosunek pracy, ale również za rok poprzedzający. Wypłata świadczenia związanego z ekwiwalentem za urlop wypoczynkowy, według nowej propozycji będzie możliwa również w sytuacji, gdy ustanie stosunku pracy nastąpiło w okresie nie dłuższym niż 4 miesiące po dacie niewypłacalności.
Wydłużone zostaną okresy referencyjne (okresy odniesienia) między rozwiązaniem stosunku pracy a datą niewypłacalności pracodawcy – z 9 do 12 miesięcy. Dzięki tej zmianie ochroną objęte zostaną osoby, w przypadku których uprawnienie do świadczenia nie mieściło się w przyjętych dotychczas okresach referencyjnych. Zmiana ta spowoduje rozszerzenie ochrony roszczeń pracowniczych.
Nowelizacja ustawy przewiduje też uporządkowanie i usprawnienie trybu wypłaty świadczeń przez wojewódzkie urzędy pracy.
W stosunku do tych samych pracowników danego pracodawcy, te same zaległe świadczenia pracownicze mające charakter jednorazowy, będą mogły być wypłacone tylko raz, a zaległe świadczenia okresowe, w tym wynagrodzenie – za okres nie dłuższy niż 3 miesiące. Ponadto zaproponowano, aby przy wypłacie świadczeń podstawę stanowiło przeciętne miesięczne wynagrodzenie obowiązujące w dniu złożenia wykazu lub wniosku o wypłatę świadczeń.
W przypadku odmowy wypłaty przez marszałka województwa świadczeń lub zaliczki, wnioskodawca będzie miał 30 dni na podjęcie środków prawnych przed sądem pracy. Termin ten będzie się liczył od daty doręczenia zawiadomienia o odmowie wypłaty. Obecna możliwość odwołania się do sądu pracy w każdym czasie (nawet w ciągu kilku lat od odmowy wypłaty) powoduje – w przypadku przegrania sporu przez marszałka województwa – konieczność zaspokojenia roszczenia wnioskodawcy wraz z wysokimi odsetkami ustawowymi.
Projekt nowelizacji ustawy zapewni także pełniejsze dostosowanie przepisów krajowych do prawa obowiązującego w Unii Europejskiej. Dzięki zmianom, ochroną roszczeń pracowniczych objęte zostaną również osoby zatrudnione u pracodawcy, takie jak: małżonek pracodawcy, dzieci własne, dzieci drugiego małżonka, dzieci przysposobione, rodzice, macocha, itd. Osoby te były dotychczas wyłączone z ochrony, ponieważ mogły mieć wpływ na działalność osoby fizycznej prowadzącej własną firmę.
Projektowana nowelizacja doprecyzowuje również niektóre przepisy ustawy o ochronie roszczeń pracowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy, co wynika z doświadczeń i spostrzeżeń związanych z praktycznym stosowaniem jej regulacji.
Zaproponowano, aby nowe przepisy weszły w życie po 14 dniach od daty ich ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.
Sprawdź serwis: Ubezpieczenia społeczne