Zawarte w ustawie z 27 sierpnia 2009 r. o zmianie ustawy o języku polskim (DzU nr 161, poz. 1280) przepisy pozwalają pracodawcy na zawieranie umów o pracę również w języku innym niż język polski. Pracodawcy muszą pamiętać, że podstawą wykładni zapisów umowy jest wersja w języku polskim, jeżeli osoba świadcząca pracę lub konsument są obywatelami Rzeczypospolitej Polskiej.
Umowa o pracę zawarta z osobą niebędącą obywatelem polskim, może być sporządzona w języku obcym na wniosek osoby świadczącej pracę, władającej tym językiem.
Szczególną uwagę należy zwrócić na przypadki nadużywania przez pracodawcę silniejszej pozycji, przejawiające się w narzucaniu drugiej stronie niezrozumiałego dla niej języka umowy. Umowy zawarte w takich okolicznościach mogą być potraktowane jako zastosowanie niedozwolonej klauzuli umownej, co będzie w konsekwencji prowadziło do bezskuteczności odpowiednich postanowień umowy.
30 czerwca 2006 r. przestały obowiązywać przepisy zawarte w artykule 8 ust. 2 i 3 ustawy z 8 października 1999 r. o języku polskim (DzU nr 90, poz. 999). Postanowienia niniejszego przepisu zostały uznane przez Trybunał Konstytucyjny za niezgodne z przepisami Konstytucji RP (wyrok TK z 13 września 2005 r., K 38/04, OTK-A 2005/8/92).