24 stycznia 2010 r. weszła w życie ustawa z 23 października 2009 r. o zmianie ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych (zwana dalej ustawą nowelizującą). Nowelizacja ta jest efektem starań środowiska pracy tymczasowej o zlikwidowanie głównych barier rozwoju pracy tymczasowej w Polsce, o których mówiło się już w 2004 r., czyli w pierwszym roku obowiązywania ustawy o zatrudnianiu pracowników tymczasowych z 2003 r. (zwanej dalej ustawą).
Zmiany w ustawie przyniosą korzyści wszystkim uczestnikom rynku, a korzystanie z pracy tymczasowej będzie łatwiejsze i dostępniejsze dla szerszego kręgu pracodawców.
Zwolnienia grupowe nie będą już problemem
Najważniejszą zmianą z punktu widzenia obecnej sytuacji ekonomicznej jest uchylenie art. 3 ustawy. Do 23 stycznia 2010 r. pracodawcą–użytkownikiem nie mógł być pracodawca, który w okresie ostatnich 6 miesięcy poprzedzających przewidywany termin rozpoczęcia wykonywania pracy tymczasowej wypowiedział pracownikom stosunki pracy lub rozwiązał te stosunki na mocy porozumienia stron z przyczyn niedotyczących pracowników.
WAŻNE!
Redukując zatrudnienie w jednym zakładzie produkcyjnym, można zwiększyć zatrudnienie, korzystając z pracy tymczasowej w innym miejscu, bez dotychczasowego ograniczenia czasowego.
Przepis art. 3 ustawy miał na celu ochronę pracowników, jednak w obecnej sytuacji ekonomicznej ograniczał działalność gospodarczą. W kończącym się kryzysie wiele firm odzyskuje płynność finansową i podejmuje próby odnowienia stosunków gospodarczych. Kontrakty jednak zawiązywane są z dużą ostrożnością i niekiedy na bardzo krótkie okresy. Dla firm może to oznaczać restrukturyzację i poszukiwanie innego sposobu funkcjonowania na rynku.
Ustawodawca nie zmienił art. 8 ustawy, z którego wynika, że pracownikowi tymczasowemu nie może być powierzone wykonywanie pracy na stanowisku, na którym w okresie ostatnich 3 miesięcy przed rozpoczęciem wykonywania pracy tymczasowej był zatrudniony pracownik pracodawcy–użytkownika, z którym został rozwiązany stosunek pracy z przyczyn niedotyczących pracowników. Dlatego też nie należy obawiać się patologii polegającej np. na zwalnianiu własnych pracowników po to, aby zatrudnić ich ponownie przez agencję zatrudnienia.
W obecnym okresie przejściowym stali pracownicy przedsiębiorstwa mogą stanowić jej główny trzon, który utrzymuje ciągłość jego funkcjonowania. Natomiast w okresie zwiększonej produkcji część zadań przejmują pracownicy okresowi lub firmy angażowane do wykonywania określonych zadań lub usług na rzecz przedsiębiorstwa i wtedy można zaangażować pracowników agencji zatrudnienia. Pomogła w tym również omawiana nowelizacja z 23 października 2009 r. wydłużająca czas pracy na rzecz tego samego pracodawcy–użytkownika.
WAŻNE!
W okresie obejmującym 36 kolejnych miesięcy agencja pracy tymczasowej zatrudniająca pracownika tymczasowego może skierować go do wykonywania pracy tymczasowej na rzecz jednego pracodawcy–użytkownika przez okres nieprzekraczający łącznie 18 miesięcy (art. 20 ust. 1 ustawy).
Dłuższy okres zatrudnienia – korzyści dla trzech stron
Nowelizacja ustawy wydłużyła okres zatrudnienia pracownika na rzecz jednego pracodawcy do 18 miesięcy. Zwiększylo to poczucie bezpieczeństwa pracownika tymczasowego, który przeważnie jest młodym człowiekiem, zdobywającym dopiero doświadczenie zawodowe, lub mieszka w regionie dotkniętym dużym bezrobociem, gdzie pracodawca–użytkownik jest niejednokrotnie jedynym pracodawcą.
Pracodawca–użytkownik nie będzie też zmuszony do uciążliwej zmiany pracowników, do których miał już zaufanie i którzy znają proces produkcji na mniej doświadczonych, nowych pracowników. Praca tymczasowa będzie więc wspomagać walkę z bezrobociem, umożliwiając jednocześnie zdobycie doświadczenia zawodowego.
Przykłady
Pracownik tymczasowy został zatrudniony na rzecz jednego pracodawcy–użytkownika 15 stycznia 2009 r. i pracował nieprzerwanie do 14 stycznia 2010 r. Jednak stan prawny na dzień 14 stycznia 2010 r. uniemożliwiał dalsze zatrudnienie go na rzecz tego samego pracodawcy. Będzie to możliwe dopiero po 24 stycznia.
***
Pracownik tymczasowy został zatrudniony na rzecz jednego pracodawcy–użytkownika 1 grudnia 2008 r. i pracował nieprzerwanie do 30 czerwca 2009 r. Następnie podjął ponownie zatrudnienie 1 września 2009 r. u tego samego pracodawcy–użytkownika. 24 stycznia 2010 r. na rzecz tego samego pracodawcy przepracował już 11 miesięcy i 24 dni. Jego zatrudnienie może więc ulec przedłużeniu do 31 lipca 2010 r.
Jeden dokument zamiast kilku
Trzecią i ostatnią zmianą w ramach nowelizacji jest zniesienie zbędnych obciążeń biurokratycznych, a przede wszystkim dużych kosztów działalności agencji pracy tymczasowej. Dotychczas agencja zobowiązana była do wystawiania świadectw pracy dla każdej zakończonej umowy z pracownikiem tymczasowym.
Elastyczne formy zatrudnienia >>
Zmiana tych przepisów pozwala na kumulowanie okresów zatrudnienia i wydawanie dokumentów obejmujących kolejne zatrudnienia, nawet jeżeli okresy zatrudnienia nie następują bezpośrednio po sobie. Ma to też znaczenie dla pracownika, który zamiast kilkunastu świadectw pracy otrzyma jeden dokument. Agencja pracy tymczasowej wydaje świadectwo pracy dotyczące łącznego zakończenia okresu zatrudnienia w tej agencji, objętego kolejnymi umowami o pracę, nawiązanymi w okresie nie dłuższym niż 12 kolejnych miesięcy (art. 18a pkt 1 ustawy).
WAŻNE!
Agencja wystawia świadectwo pracy raz na 12 miesięcy, chyba że rozwiązanie lub wygaśnięcie stosunku pracy nastąpi przed upływem podanego terminu. Agencja jest zobowiązana do wydania świadectwa pracy w dniu zakończenia współpracy, a jeżeli jest to niemożliwe, nie później niż w terminie 7 kolejnych dni przesyła albo doręcza świadectwo pracy pracownikowi tymczasowemu lub osobie upoważnionej przez niego na piśmie do odebrania świadectwa pracy (art. 18a pkt 2 i 3 ustawy).
Na żądanie pracownika agencja pracy tymczasowej będzie jednak zobowiązana do wydania mu świadectwa pracy po każdym zakończonym stosunku pracy. Świadectwo pracy powinno być wydane nie później niż w terminie 7 dni od dnia zgłoszenia żądania.
Podstawa prawna: