Praca „na wezwanie” – to jedna z tzw. nietypowych, elastycznych form zatrudniania. Praca „na wezwanie” nie jest regulowana żadnymi przepisami prawnymi.
Polega na tym, że pracownik musi pozostawać w całkowitej dyspozycji pracodawcy, który może go wezwać w celu świadczenia pracy niemal w każdym wybranym przez siebie momencie. Pracownik nie wie więc, kiedy będzie wezwany oraz czy w ogóle okresy wykonywania pracy będą miały miejsce.
Podstawowym obowiązkiem pracownika jest więc oczekiwanie w domu (bądź dowolnym innym miejscu) na wezwanie pracodawcy. Z oczywistych względów nie jest więc możliwe zawarcie takiej umowy o pracę w ramach obowiązującego porządku prawnego. Wobec tego przy regulacji pracy „na wezwanie” można posługiwać się posiłkowo przepisami odnoszącymi się do instytucji dyżuru. Dyżur może być pełniony w zakładzie pracy, w domu lub w innym miejscu wskazanym przez pracodawcę, jednak jest to w dalszym ciągu pozostawanie jedynie w gotowości do wykonywania pracy poza normalnymi godzinami pracy, nie zaś faktyczne świadczenie pracy.
Praca „na wezwanie” znajduje zastosowanie przede wszystkim w sytuacjach, kiedy pracodawca nie jest w stanie z góry zaplanować i przewidzieć, kiedy będzie potrzebował pracownika, stąd najpopularniejsza jest np. w handlu, hotelarstwie, transporcie powietrznym i turystyce.
W praktyce z „legalnym” zatrudnieniem „na wezwanie” najczęściej spotykamy się przy korzystaniu z pracowników tymczasowych oraz przy zatrudnieniu sezonowym i dorywczym.