Dyskryminacja w miejscu pracy – to bezprawne pozbawienie lub ograniczenie praw wynikających ze stosunku pracy albo nierównomierne traktowanie pracowników ze względu na płeć (w szczególności nieakceptowane zachowanie o charakterze seksualnym lub odnoszące się do płci pracownika, którego celem lub skutkiem jest naruszenie godności lub poniżenie albo upokorzenie pracownika), wiek, niepełnosprawność, narodowość, rasę, przekonania polityczne i religijne, przynależność związkową, pochodzenie etniczne, wyznanie, orientację seksualną, a także przyznanie z tych względów niektórym pracownikom mniejszych praw niż te, z których korzystają inni pracownicy znajdujący się w tej samej sytuacji faktycznej i prawnej.
Wyróżniamy dyskryminację bezpośrednią i pośrednią. Dyskryminacja bezpośrednia polega na zróżnicowaniu sytuacji prawnej pracownika lub kandydata do pracy ze względu na jedną lub kilka wymienionych przyczyn uznanych za dyskryminujące (np. odmowa zatrudnienia na danym stanowisku kandydata do pracy tylko i wyłącznie ze względu na to, że jest kobietą). Dyskryminacja pośrednia polega na nierównym traktowaniu w zatrudnieniu wszystkich lub znacznej liczby pracowników należącej do grupy wyodrębnionej ze względu na jedną lub kilka przyczyn wymienionych wcześniej, chyba że np. kryterium jest obiektywnie uzasadnione ze względu na zgodny z prawem cel, który ma być osiągnięty, a środki służące do osiągnięcia celu są właściwe i konieczne. To działanie z pozoru neutralne, które prowadzi jednak do skutków niekorzystnych dla pracownika.
Za przejawy dyskryminacji uważa się również działanie polegające na zachęcaniu innej osoby do naruszania zasady równego traktowania w zatrudnianiu oraz zachowanie, którego celem lub skutkiem jest naruszenie godności albo poniżenie lub upokorzenie pracownika (tj. molestowanie).
Przepisy prawa pracy nie uznają natomiast za praktykę dyskryminacyjną:
- niezatrudniania pracownika ze względu na jedną lub kilka z wymienionych cech, jeżeli wynika to z rodzaju pracy, warunków jej wykonywania, lub wymogów zawodowych stawianych pracownikom,
- wypowiedzenia warunków zatrudnienia w zakresie wymiaru czasu pracy, gdy jest to uzasadnione przyczynami niedotyczącymi pracowników,
- stosowania środków różnicujących pracowników ze względu na ochronę rodzicielstwa, lub niepełnosprawność pracownika oraz
- stosowania kryterium stażu pracy przy ustalaniu warunków zatrudniania i zwalniania pracowników, zasad wynagradzania i awansowania oraz dostępu do szkolenia w celu podnoszenia kwalifikacji zawodowych, co uzasadnia odmienne traktowanie ze względu na wiek.
Podobnie za działanie dyskryminujące nie zostanie uznane czasowe podejmowanie działań zmierzających do wyrównywania szans wszystkich lub znacznej liczby pracowników wyróżnionych z jednej lub kilku wspomnianych cech przez zmniejszenie na korzyść takich pracowników faktycznych nierówności (np. szybszy awans płacowy kobiet wykonujących jednakową pracę o jednakowej jakości jak mężczyźni). Dopuszczalne jest również faworyzowanie w zatrudnianiu osób mających określone przekonania religijne lub wyznaniowe przy pracach związanych z określoną religią lub wyznaniem.
Osoba, wobec której pracodawca naruszył przepisy o zakazie dyskryminacji, ma prawo do odszkodowania. Nie może być ono niższe niż minimalne wynagrodzenie za pracę. Pracownik może ponadto rozwiązać umowę o pracę z powodu ciężkiego naruszenia przez pracodawcę jego podstawowych obowiązków wobec pracownika albo wystąpić np. z roszczeniem o ochronę dóbr osobistych.