Artykuł 13 Kodeksu pracy stanowi: „Pracownik ma prawo do godziwego wynagrodzenia za pracę. Warunki realizacji tego prawa określają przepisy prawa pracy oraz polityka państwa w dziedzinie płac, w szczególności poprzez ustalanie minimalnego wynagrodzenia za pracę”.
Każdy pracujący ma prawo do słusznego i zadowalającego wynagrodzenia zapewniającego jemu i jego rodzinie egzystencję odpowiadającą godności ludzkiej, uzupełnianego w razie potrzeby innymi środkami pomocy społecznej. Prawo do godziwego wynagrodzenia obejmuje także godziny nadliczbowe – pracownik ma prawo do zwiększonego wynagrodzenia za taką pracę.
Godziwe wynagrodzenie oznacza także, że każdy pracownik nie może być dyskryminowany w stosunku do innych pracowników, jeżeli wykonuje pracę takiego samego rodzaju lub na takim samym stanowisku – wynagrodzenie w takich sytuacjach musi być równe.
Zobacz: Niedyskryminacja w zatrudnieniu (art. 11(3))
Zasada godziwego wynagrodzenia obejmuje także zezwolenie na dokonywanie potrąceń z wynagrodzenia tylko na warunkach i w granicach przewidzianych w ustawach lub układach zbiorowych pracy albo orzeczeniach arbitrażowych, co jest wyrazem szczególnej ochrony wynagrodzenia za pracę.
Pojęcie wynagrodzenia godziwego obejmuje nie tylko wynagrodzenie w ścisłym tego słowa znaczeniu, lecz także i inne świadczenia związane z pracą oraz świadczenia socjalne, jak również dodatki rodzinne i mieszkaniowe, szkoleniowe, kulturalne, świadczenia z pomocy społecznej oraz ulgi podatkowe i dystrybucję dochodów.
Zobacz serwis: ZUS
Kodeks stanowi, że minimalną wysokość wynagrodzenia za pracę określa państwo. W praktyce wysokość takiego wynagrodzenia ogłasza Rada Ministrów w wydawanym co roku rozporządzeniu. Kwota minimalnego wynagrodzenia jest corocznie przedmiotem negocjacji w ramach Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych. W tym roku wynosi ono 1276 zł brutto.
Podstawa prawna: art. 13 Kodeksu pracy