Pracodawca ma obowiązek zaspakajać takie potrzeby pracownika stosownie do swoich możliwości i warunków finansowych. Oznacza to, że określony tym przepisem obowiązek nie ma charakteru bezwzględnego. Jego realizacja zależy od możliwości konkretnego pracodawcy. Swoboda oceny własnych możliwości i warunków do realizacji tej zasady prawa pracy należy do pracodawcy. Jednakże swoboda ta częściowo jest ograniczona przez przepisy ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.
Zobacz: Bezpieczeństwo i higiena pracy (art. 15)
Ustawa o funduszu świadczeń socjalnych
Fundusz jest przeznaczony na finansowanie działalności socjalnej oraz na dofinansowanie zakładowych obiektów socjalnych. Działalność socjalna w rozumieniu ustawy - to przede wszystkim usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnego rodzaju form wypoczynku na terenie kraju, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, udzielanie pomocy materialnej w formie rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową. Osobami uprawnionymi do korzystania z funduszu są pracownicy i ich rodziny, emeryci i renciści, byli pracownicy i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał takie prawo.
Obowiązek tworzenia funduszu mają pracodawcy zatrudniający według stanu na 1 stycznia danego roku co najmniej 20 pracowników w przeliczeniu na pełne etaty i pracodawcy prowadzący działalność w formach organizacyjno-prawnych jednostek sektora finansów publicznych.
Zobacz serwis: Kodeks pracy
Fundusz świadczeń socjalnych mogą tworzyć także pracodawcy zatrudniający mniej niż 20 osób, nie mają oni jednak takiego obowiązku.
Podstawa prawna: Kodeks pracy, ustawa z dnia 4 marca 1994 roku o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych.