RADA
Przepisy wewnątrzzakładowe publicznego zakładu opieki zdrowotnej nie mogą zawierać zapisów pozbawiających jego pracowników dodatku funkcyjnego za czas choroby. Przepis aktu wewnętrznego zawierający takie postanowienia byłby niezgodny z prawem jako mniej korzystny od przepisów powszechnie obowiązujących.
UZASADNIENIE
Rozporządzenie z 8 czerwca 1999 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej precyzuje składniki wynagrodzenia za pracę, jakie mogą przysługiwać pracownikom zatrudnionym w tych zakładach oraz ich wysokość i zasady przyznawania. Dodatek funkcyjny przysługuje pracownikowi ZOZ zatrudnionemu na stanowisku związanym z kierowaniem określonym zespołem osób lub całym zakładem. Jest on ustalany procentowo w stosunku do wynagrodzenia za pracę pracownika, któremu przysługuje. Rozporządzenie w sposób szczegółowy precyzuje stanowiska pracy, na których jest wypłacany ten składnik wynagrodzenia, jak również jego maksymalną wysokość.
Jeżeli chodzi o zasady jego przyznawania, to zostały one zawarte wyłącznie w jednym przepisie rozporządzenia. Zgodnie z nim przy ustalaniu stawki dodatku funkcyjnego pracodawca powinien kierować się w szczególności wielkością komórki organizacyjnej oraz stopniem trudności i złożoności wykonywanych prac. Konsekwencją takiego zapisu jest niewątpliwie prawo pracodawcy do decydowania wyłącznie o wysokości tego dodatku w przepisanych granicach, ale już nie o możliwości wyłączenia do niego prawa pracownika np. w przypadku choroby.
Nie można bowiem wskazać żadnej podstawy prawnej, na podstawie której pracodawca nabywałby kompetencje w zakresie decydowania o warunkach przyznawania dodatku funkcyjnego. Ustawodawca nie przewidział możliwości wyłączenia prawa pracownika publicznego zakładu opieki zdrowotnej do tego świadczenia, jak również do kształtowania w sposób odrębny zasad jego przyznawania.
Twierdzenie, iż rozporządzenie nie precyzuje w sposób dostateczny szczegółów związanych z wypłatą tego składnika wynagrodzenia, należy uznać za nieuzasadnione. Może na to wskazywać chociażby fakt, że zasady przyznawania innych składników wynagrodzenia przysługujących pracownikom ZOZ, np. dodatek za wieloletnią pracę, zostały określone w rozporządzeniu w sposób znacznie bardziej szczegółowy. Jeśli zatem ustawodawca widziałby konieczność większego sprecyzowania warunków wypłaty dodatków funkcyjnych dla pracowników, to również uczyniłby to w tym akcie prawnym lub wyraźnie nakazał uregulowanie szczegółów dotyczących wypłaty tego składnika na poziomie zakładowym.
Tymczasem w sposób precyzyjny zostały określone stanowiska pracy, na których taki dodatek przysługuje, oraz maksymalna wysokość tego dodatku będąca w połączeniu z wynagrodzeniem zasadniczym pracownika ZOZ. Należy zatem przyjąć, że taka regulacja przepisów była celowa i stanowiła zamierzoną wolę prawodawcy, który przyznał dodatek funkcyjny określonej grupie pracowników w każdym miesiącu pozostawania przez nich w zatrudnieniu.
Wprowadzenie do przepisów wewnątrzzakładowych zapisów pozbawiających pracownika ZOZ dodatku funkcyjnego w okresie choroby byłoby sprzeczne z powszechnie obowiązującymi regulacjami w tym zakresie. Przepisy aktów wewnętrznych zgodnie z jedną z podstawowych zasad w prawie pracy wyrażonych w Kodeksie pracy nie mogą być dla pracowników mniej korzystne od przepisów powszechnych. Takim przepisem powszechnym jest w tej sytuacji rozporządzenie z 8 czerwca 1999 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej.
Podstawa prawna:
• art. 9 § 2 Kodeksu pracy,
• § 5 rozporządzenia z 8 czerwca 1999 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowników publicznych zakładów opieki zdrowotnej (DzU nr 52, poz. 543 ze zm.).
Aleksander P. Kuźniar
specjalista w zakresie prawa pracy