Kwestią najczęściej wywołującą wątpliwości pracodawców jest to, czy do ustalenia przychodu z tytułu przekazanych świadczeń należy brać pod uwagę jego wartość z podatkiem czy bez. Ponieważ wartość pieniężną świadczeń w naturze należy ustalać według cen zakupu, do przychodu pracownika należy doliczyć kwotę w wysokości brutto (z podatkiem VAT). Gdyby bowiem pracownik dokonywał zakupu tych świadczeń, musiałby zapłacić kwotę z podatkiem.
WAŻNE!
Wartość pieniężną świadczeń w naturze należy ustalać według cen zakupu, tj. z podatkiem VAT.
Podobne stanowisko zajął dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, w interpretacji indywidualnej z 31 grudnia 2008 r., sygn. IBPB2/415–1671/08/BD, w której stwierdził, że: „(...) pracownicy będą osiągać korzyść finansową, gdyż nie są zobowiązani do zapłaty za posiłek w pełnej wysokości, a tylko w 50%, natomiast drugie 50% pokrywać będzie wnioskodawca. Dzięki temu u pracowników dochodzić będzie do przysporzenia w majątku, gdyż inny podmiot ponosi koszt finansowy w wysokości 50%, a tym samym nie muszą oni uszczuplać swojego majątku. W sytuacji gdyby pracownik musiał zakupić sam określony posiłek, zobowiązany byłby zapłacić cenę, za jaką usługa gastronomiczna jest zbywana, a więc cenę brutto. Z powyższego wynika, iż Spółka do przychodu pracownika powinna zaliczyć wartość brutto dofinansowania do posiłku otrzymanego przez pracownika jako nieodpłatne świadczenie (...).
Słowniczek
Przez nieodpłatne świadczenie należy rozumieć wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątkowe mające konkretny wymiar finansowy.
Sprzedaż towarów po preferencyjnej cenie
Pracodawcy dość często sprzedają pracownikom towary po preferencyjnej cenie. Oznacza to powstanie po stronie zatrudnionych przychodu z tytułu świadczenia częściowo nieodpłatnego. Jego wysokość jest różnicą między ceną rynkową a ceną zapłaconą przez pracownika. Od powstałej różnicy należy pobrać zaliczkę na podatek.
Potwierdzają to również organy podatkowe, m.in. Naczelnik Podkarpackiego Urzędu Skarbowego w interpretacji z 30 grudnia 2004 r., sygn. PUS.I/423/111/2004: „(...) zniżka ceny w przedmiotowej sprawie będzie dla pracownika przychodem ze stosunku pracy, gdyż może ją otrzymać wyłącznie pracownik w rozumieniu art. 12 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nabycie przez pracownika towaru od jego pracodawcy za cenę niższą niż dla pozostałych nabywców niebędących pracownikami powoduje uzyskanie przez tego pracownika przychodu, o którym mowa w cytowanym art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten stanowi różnica pomiędzy ceną rynkową a ceną promocyjną. W tej sytuacji pracodawca jest zobowiązany wartość przedmiotowej zniżki doliczyć do innych przychodów pracownika i odprowadzić zaliczkę na podatek dochodowy zgodnie z art. 38 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (...)”.
Samochód służbowy do celów prywatnych
Warunki, na jakich pracownik może korzystać ze służbowego samochodu, powinna określać zawarta w tym celu umowa. Korzyść, jaką w związku z tym osiągnął pracownik, pracodawca powinien odpowiednio wycenić, gdyż od przekazanego świadczenia należy pobrać zaliczkę na podatek.
Wartość świadczeń polegających na nieodpłatnym korzystaniu z cudzego mienia należy ustalać na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju lub gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia (art. 11 ust. 2a pkt 4 updof). Zatem przy ustalaniu przychodu z tytułu udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych pracodawca powinien uwzględnić markę samochodu i jego wyposażenie, rok produkcji, stan techniczny, przebieg i porównać do cen usług świadczonych przez podmioty działające na terenie prowadzenia działalności przez firmę lub miejsca świadczenia pracy przez pracownika, zajmujące się wynajmem samochodów, których parametry odpowiadają parametrom samochodu wykorzystywanego przez pracownika. Taki sposób rozliczania świadczeń z tytułu udostępnienia pracownikowi samochodu służbowego do celów prywatnych potwierdził m.in. Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 1 lutego 2006 r. (sygn. 1472/DPC/415–1/06/DW).
Ponadto, jeżeli pracownik otrzymuje bezpłatnie paliwo do wykorzystania w celach prywatnych, również jest to dla niego przychód.
Impreza integracyjna
W omawianej kwestii organy podatkowe prezentują bardzo rygorystyczne stanowisko. Przykładowo, Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 31 sierpnia 2009 r., sygn. ITPB1/415–501/09/PSZ, stwierdził, że: „(...) fakt, iż przedmiotowe świadczenie kierowane jest do wszystkich pracowników, nie wyklucza możliwości określenia przychodu otrzymanego przez konkretną osobę uczestnika spotkania integracyjnego lub okolicznościowego. Każdorazowo możliwe jest zatem wyliczenie, jaki Spółka poniosła koszt w związku ze zorganizowaniem takiej imprezy, a także dokładnie określenie liczby i nazwisk osób w niej uczestniczących. To z kolei umożliwia ustalenie wartości świadczeń i przyporządkowanie ich poszczególnym pracownikom. Wartość świadczeń otrzymanych przez uczestnika spotkania szkoleniowo-integracyjnego lub okolicznościowego stanowi dla pracownika przychód podlegający opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wobec powyższego, nie można zgodzić się ze stanowiskiem Spółki, iż w związku z tym, że wydatki na organizację spotkań szkoleniowo-integracyjnych i okolicznościowych ustalone są w sposób zryczałtowany, to nie jest możliwe w żaden sposób ustalenie faktycznej kwoty dofinansowania dla poszczególnych pracowników. Sposób ustalenia wysokości kwoty obciążającej Spółkę (pracodawcę) z tytułu organizacji imprezy nie ma bowiem znaczenia dla możliwości ustalenia wysokości świadczenia przypadającego na pracownika biorącego udział w tego typu imprezie (...)”.
Natomiast korzystne dla płatników stanowisko w tej sprawie zajął WSA w wyroku z 16 czerwca 2009 r., III SA/Wa 412/09: „(...) w przypadku, gdy wartości świadczeń nie można przyporządkować do świadczeń uzyskiwanych przez konkretnego pracownika, czyli w takim, jak w niniejszej sprawie, gdzie opłata jest wnoszona ryczałtowo za wszystkich pracowników bez względu na to, czy pracownik ze świadczeń korzystał czy też nie korzystał, brak jest podstaw do ustalenia dla konkretnego pracownika kwoty przychodu uzyskanego z tytułu finansowania przez pracodawcę kosztów spotkania integracyjnego. Nie sposób bowiem stwierdzić, czy pracownik rzeczywiście otrzymał owo świadczenie i jaka jest jego wartość (...)”.
W ocenie sądu, sposób obliczenia wartości świadczenia uzyskanego przez pracownika z tytułu udziału w imprezie integracyjnej wskazany przez organ podatkowy jest niezgody z przepisami podatkowymi. Według organu podatkowego, wartość świadczenia należy obliczyć dzieląc kwotę zapłaconą przez podatnika przez liczbę pracowników uczestniczących w spotkaniu integracyjnym. Natomiast wartość pieniężną świadczeń w naturze, innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych ustala się według zasad określonych w art. 12 ust. 2 oraz w art. 11 ust. 2–2b updof, w zależności od rodzaju uzyskanego świadczenia. Zatem, jeśli nie jest możliwe obliczenie wartości świadczenia według zasad określonych w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, nie można pracownikowi przypisać przychodu podlegającego opodatkowaniu.
Prezent dla odchodzącego na emeryturę
Wydatki poniesione na zakup prezentu dla pracownika przechodzącego na emeryturę nie zostały wymienione w katalogu zwolnień podatkowych. Jest to bowiem forma dodatkowego wynagrodzenia za pracę. Wartość otrzymanego świadczenia w naturze pracodawca powinien doliczyć do innych przychodów ze stosunku pracy uzyskanych przez pracownika w danym miesiącu i od łącznej kwoty dochodów obliczyć, pobrać i przekazać do urzędu skarbowego zaliczkę na podatek.
Takie stanowisko potwierdzają organy podatkowe, m.in. Naczelnik Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku w interpretacji indywidualnej z 14 marca 2005 r., sygn. P-I/423/16/WE/05: „(...) świadczenia rzeczowe (prezenty) sfinansowane ze środków obrotowych przekazywane pracownikom przechodzącym na emeryturę (...) stanowią więc element wynagrodzenia. Zatem wydatki te stanowią pracownicze koszty uzyskania przychodu u pracodawcy (...)”.
WAŻNE!
Prezent dla pracownika odchodzącego na emeryturę podlega opodatkowaniu bez względu na wartość.
Inaczej należy postąpić w sytuacji, gdy pracownik posiada status emeryta. Wówczas przychód z tego tytułu jest zwolniony z opodatkowania do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 2280 zł (art. 21 ust. 1 pkt 38 updof).
Dofinansowanie do okularów
Obowiązkiem pracodawcy jest m.in. zapewnienie pracownikom okularów korygujących wzrok zgodnych z zaleceniem lekarza, jeżeli wyniki badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej wykażą potrzebę ich stosowania podczas pracy przy obsłudze monitora ekranowego. Przepis ten dotyczy pracowników użytkujących w czasie pracy monitor ekranowy co najmniej przez połowę dobowego wymiaru czasu pracy (§ 8 ust. 2 w zw. z § 2 pkt 4 rozporządzenia w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe).
Jeżeli wyniki badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej wykażą potrzebę stosowania okularów podczas pracy przy obsłudze monitora ekranowego, uzyskany w ten sposób przez pracownika przychód w formie dofinansowania do poniesionych przez niego kosztów zakupu okularów jest nieopodatkowany. Nie dotyczy to jednak np. zleceniobiorców.
Zwolnione z podatku dochodowego od osób fizycznych są bowiem świadczenia rzeczowe i ekwiwalenty za te świadczenia, przysługujące na podstawie przepisów o bezpieczeństwie i higienie pracy, jeżeli zasady ich przyznawania wynikają z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw (art. 21 ust. 1 pkt 11 updof).
WAŻNE!
Dofinansowanie do okularów zakupionych np. przez zleceniobiorcę podlega opodatkowaniu.
Potwierdzają to interpretacje organów podatkowych, m.in. Naczelnika Urzędu Skarbowego w Rzeszowie w piśmie z 7 września 2005 r., sygn. II US.PB-I-415/40a/05: „(...) uwzględniając unormowania art. 21 ust. 1 pkt 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, stwierdzić należy, iż przychód uzyskany przez pracownika w związku ze zwrotem kosztów zakupu okularów jest wolny od podatku dochodowego, jeżeli wyniki badań okulistycznych przeprowadzonych w ramach profilaktycznej opieki zdrowotnej wykażą potrzebę ich stosowania podczas pracy przy obsłudze monitora ekranowego (...)”.
Mieszkanie służbowe
Pracodawcy, aby zdobyć wykwalifikowanych pracowników, najczęściej zamieszkujących w innych miastach niż miejsce prowadzenia działalności przez firmę, proponują takim osobom opłacenie kosztów wynajmu mieszkania. W zasadzie takie świadczenie jest dla pracownika przychodem podlegającym opodatkowaniu. Takie stanowisko wyraził m.in. Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 22 czerwca 2006 r., sygn. ZD/406–22/PIT/06: „(...) przedmiotem świadczenia otrzymywanego przez pracownika jest prawo nieodpłatnego (tzn. niepowiązanego z obowiązkiem zapłaty czynszu) korzystania z mieszkania (lokalu). Zatem wobec powyższego wartość pieniężną tego świadczenia określić należy, w opinii organu podatkowego, z zastosowaniem przepisu art. 11 ust. 2a pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Ponieważ jednocześnie Wnioskodawca opłaca za pracownika kwotę czynszu – Pracodawca nie jest właścicielem mieszkania, a jedynie je wynajmuje – należy zgodzić się ze stanowiskiem Wnioskodawcy, iż to właśnie kwota czynszu za wynajem mieszkania winna zostać zaliczona do przychodu pracownika. Świadczenie otrzymane więc przez pracownika, będące przychodem ze stosunku pracy, będzie podlegało kumulacji z innymi dochodami z tego źródła uzyskanymi przez danego pracownika od tego zakładu pracy (...)”.
Nie zawsze jednak przychód z tego tytułu będzie opodatkowany. Zwolniona z podatku jest bowiem wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę z tytułu zakwaterowania pracowników do wysokości nieprzekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł (art. 21 ust. 1 pkt 19 updof). Zwolnienie to ma zastosowanie do pracowników, których miejsce zamieszkania jest położone poza miejscowością, w której znajduje się zakład pracy i nie korzystają oni z podwyższonych kosztów uzyskania przychodów.
Szczepionki dla pracowników
Wartość szczepionki przeciw grypie należy doliczyć do pozostałych przychodów pracownika ze stosunku pracy i opodatkować. Potwierdził to Naczelnik Podlaskiego Urzędu Skarbowego w interpretacji indywidualnej z 4 listopada 2004 r., sygn. P-I/423/60/MW/04: „(...) wartość otrzymanych od pracodawcy nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń w naturze w zakresie opieki medycznej – co do zasady stanowi przychód pracownika ze stosunku pracy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym należy wskazać, że przychodu pracownika nie stanowią jedynie świadczenia medyczne związane z obowiązkowymi badaniami, do których ponoszenia pracodawca jest zobowiązany przepisami Kodeksu pracy lub innych ustaw. Ponadto za świadczenia takie, a tym samym za przychód pracownika ze stosunku pracy w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie można uznać również świadczeń związanych z innymi nieobowiązkowymi świadczeniami medycznymi, o ile określenie przez pracodawcę ich wysokości na poszczególnego pracownika nie jest możliwe (...)”.
Minister Finansów w odpowiedzi na interpelację poselską (Sejm VI kadencji, interpelacja nr 12560), podkreślił, że na pracodawcy nie ciąży obowiązek sfinansowania szczepień przeciwko grypie. Opłacenie tych szczepień należy traktować jak dobrowolny przejaw dbałości o zdrowie zatrudnianych osób.
Jedynie w sytuacji szczególnego zagrożenia pracowników wirusem grypy jest możliwe zastosowanie zwolnienia od podatku szczepienia sfinansowanego przez pracodawcę. Takie stanowisko potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu, w interpretacji indywidualnej z 29 kwietnia 2010 r., sygn. ILPB1/415–176/10–2/AMN: „(...) w warunkach szczególnego zagrożenia wirusem grypy pracowników wszystkich grup zawodowych szpitala, poniesione przez Szpital koszty dotyczące zakupu antywirusowej szczepionki grypy oraz koszty jej iniekcji pracownikom zatrudnionym w komórkach pionów: administracyjnego, gospodarczego i technicznego spowodują powstanie przychodu po stronie pracownika, jednakże nie będzie on podlegał opodatkowaniu, gdyż będzie korzystał ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 11a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Tym samym pracownik nie będzie obciążony podatkiem dochodowym od osób fizycznych z tego tytułu (...)”.
WAŻNE!
W sytuacji szczególnego zagrożenia pracowników wirusem grypy szczepienie sfinansowane przez pracodawcę jest zwolnione z podatku.
Bezpłatny dowóz pracowników do miejsca pracy
Zwolniony z podatku dochodowego jest zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakładu pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów przez zakład pracy wynika wprost z przepisów innych ustaw (art. 21 ust. 1 pkt 112 updof). Oznacza to, że zwolnienie z podatku nie ma zastosowania w przypadku zapewnienia pracownikom bezpłatnego dowozu do pracy. W konsekwencji należy ustalić wartość świadczenia i doliczyć go do wynagrodzenia. Potwierdził to m.in. Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z 28 października 2008 r., sygn. IPPB2/415–1060/08–4/SP. W sytuacji gdy po przyjeździe do pracy pracownicy są dowożeni do miejsca pracy, np. na plac budowy, po stronie zatrudnionych nie powstanie nieodpłatne świadczenie, ponieważ dowóz do miejsca wykonywania pracy nie jest świadczeniem na ich rzecz. Wiąże się bowiem z realizacją usługi na rzecz zamawiającego, która ma miejsce zwykle poza siedzibą pracodawcy (wyrok WSA w Warszawie z 12 lutego 2004 r., III SA 1150/02).
Parking dla pracownika
Jeżeli okoliczności wyraźnie wskazują, że pracodawca wynajął parking dla wyłącznej korzyści pracownika, wówczas takie świadczenie będzie dla niego przychodem. Natomiast wydatek poniesiony przez firmę na miejsce parkingowe służące zapewnieniu bezpieczeństwa samochodu firmowego, który pracownik użytkuje w czasie w pracy, nie jest dla niego korzyścią majątkową. Takie stanowisko potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, w interpretacji indywidualnej z 23 września 2009 r., sygn. IPPB4/415–553/10–4/MP: „(...) przydzielenie samochodu służbowego pracownikom i wyznaczenie przez płatnika miejsca garażowania w miejscu zamieszkania tych osób gwarantującym jego bezpieczeństwo, a tym samym stałą gotowość do użytkowania i osiągania przychodu, wynikające z charakteru pracy na danym stanowisku, nie stanowi przychodu pracownika ze stosunku pracy, o ile samochody te będą wykorzystywane w celach służbowych. W konsekwencji przejazdy z oraz do miejsca garażowania oraz wartość płatności za faktury dokumentujące nabycie usług parkowania samochodów na wskazanych parkingach strzeżonych nie będą również generowały przychodu ze stosunku pracy. Przejazdy oraz parkowanie będą stanowiły realizację celu służbowego, jakim jest dbałość o powierzone mienie Spółki (...)”.
WAŻNE!
Wydatek poniesiony przez pracodawcę na miejsce parkingowe na samochód służbowy, który pracownicy wykorzystują w pracy, nie jest przychodem zatrudnionych.
Bony towarowe dla pracowników
Przekazanie pracownikom bonów powoduje konieczność włączenia ich wartości do pozostałych przychodów ze stosunku pracy i pobrania zaliczki na podatek. Obowiązek zapłaty podatku powstaje także wtedy, gdy zakup bonów został sfinansowany z zfśs. Świadczeniami rzeczowymi zwolnionym z podatku nie są bony, talony i inne znaki uprawniające do wymiany ich na towary lub usługi (art. 21 ust. 1 pkt 67 updof). Potwierdził to Naczelnik Urzędu Skarbowego w Słupsku, w interpretacji z 18 marca 2005 r., sygn. PII/423–2/05, w której stwierdził, że: „(...) na płatniku (zakładzie pracy) ciąży obowiązek obliczania i pobierania w ciągu roku zaliczek na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tego płatnika przychody ze stosunku pracy, do których zalicza się także wartość bonów towarowych. Płatnik przekazuje na rachunek właściwego urzędu skarbowego, w trybie określonym w art. 38 ustawy z 26 lipca 1991 r., pobraną od pracownika należną zaliczkę na podatek dochodowy, obliczoną od wszystkich otrzymanych lub postawionych do dyspozycji w danym miesiącu składników wynagrodzenia pracownika (włącznie z wartością otrzymanych bonów towarowych) (...)”.
Karnety na zajęcia sportowe
Zakup karnetu na zajęcia sportowe dla pracowników, co do zasady, jest ich przychodem ze stosunku pracy. Jeżeli karnet zostanie w całości sfinansowany ze środków zfśs (w ramach prowadzonej działalności sportowo-rekreacyjnej), będzie zwolniony z podatku do rocznej kwoty 380 zł (art. 21 art. 1 pkt 67 updof).
Możliwość korzystania w tym przypadku ze zwolnienia podatkowego potwierdzają również organy podatkowe, m.in. Naczelnik Pierwszego Wielkopolskiego Urzędu Skarbowego w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z 16 listopada 2006 r., sygn. ZD/4060–78/06. Organ ten wskazał na możliwość zarówno pokrycia przez pracodawcę 100% wartości przekazywanych świadczeń, jak też częściowe ich finansowanie, ale z zfśs (lub ewentualnie z funduszy związków zawodowych).
Konkurs dla pracowników
Zasadniczo wygrane w grach i konkursach podlegają opodatkowaniu 10% zryczałtowanym podatkiem dochodowym. Nie dotyczy to jednak świadczeń dla pracownika finansowanych przez pracodawcę. Sposób opodatkowania nagrody otrzymanej w konkursie zależy od tego, czy można ją uznać za świadczenie ze stosunku pracy. Świadczenie jest przychodem ze stosunku pracy, jeżeli może je otrzymać wyłącznie pracownik. Przychodem ze stosunku pracy jest zatem każdy przychód, którego źródłem jest stosunek pracy. Zatem przy rozpatrywaniu możliwości opodatkowania przychodu z tytułu wygranych w grach i konkursach należy brać pod uwagę, czy nagrodę może otrzymać wyłącznie pracownik czy także inna osoba. Potwierdził to Naczelnik Małopolskiego Urzędu Skarbowego w Krakowie w interpretacji z 17 maja 2005 r., sygn. PD-I/423/53/04: „(...) w sytuacji organizowania konkursu wyłącznie wśród pracowników spółki, nagrody wypłacone z tego tytułu stanowią przychód pracownika ze stosunku pracy i winny być opodatkowane przez pracodawcę na zasadach określonych w art. 31–32 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (...)”.
Podobne stanowisko zaprezentował Naczelnik Pierwszego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w interpretacji indywidualnej z 18 lipca 2005 r., sygn. 1471/DPF/415/52a/05/PP/1: „(...) zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176 z późn. zm.) za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. W ocenie Naczelnika tut. Urzędu wartość nagród otrzymanych przez pracowników Spółki w postaci wycieczek stanowi przychód ze stosunku pracy, od którego Spółka jako płatnik miała obowiązek pobrać zaliczki na podatek dochodowy w wysokości określonej w art. 32 ust. 1 ww. ustawy (...)”.
Odszkodowanie za odwołanie z urlopu
Zwolnione z podatku są odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw (art. 21 ust. 1 pkt 3 updof). W przypadku rekompensat za zapłacone, lecz niewykorzystane wyjazdy wakacyjne (w sytuacji gdy wyjazd odbył się, ale nie trwał przez okres zaplanowany przez pracownika lub nie doszedł do skutku), odrębnymi przepisami będzie Kodeks pracy.
Zwolnieniu podlega jednak tylko kwota zwrotu do wysokości wydatku faktycznie poniesionego przez pracownika (np. z tytułu zakupu wycieczki w biurze podróży). Natomiast każda kwota wypłacona ponad koszty faktycznie poniesione podlega opodatkowaniu. Potwierdził to Naczelnik pierwszego Urzędu Skarbowego w Bydgoszczy w interpretacji indywidualnej z 29 września 2006 r., sygn. PD2.2–415–35/06: „(...) pracodawca jest obowiązany pokryć koszty poniesione przez pracownika w bezpośrednim związku z odwołaniem go z urlopu na podstawie art. 167 § 2 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Powyższe dotyczy zwrotu wydatków w wysokości faktycznie poniesionej przez pracownika i udokumentowanej. Pracodawca może jednak zrekompensować pracownikowi odwołanie z urlopu wypłacając mu określone świadczenie pieniężne ponad kwotę rzeczywiście poniesionych przez pracownika wydatków. Wszelkie kwoty otrzymane ponad koszty faktycznie poniesione będą jednak stanowić dla niego przychód podlegający opodatkowaniu (...)”.
WAŻNE!
Zwrot kosztów przewyższających wydatki faktycznie poniesione przez pracownika odwołanego z urlopu skutkuje u niego przysporzeniem majątkowym (w wysokości różnicy między kosztami faktycznie poniesionymi a zwracanymi przez pracodawcę), które należy opodatkować.
Ubranie dla pracownika
Zwolniona z podatku dochodowego jest wartość ubioru służbowego (umundurowania), jeżeli jego używanie należy do obowiązków pracownika, lub ekwiwalentu pieniężnego za ten ubiór (art. 21 ust. 1 pkt 10 updof). Wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę na zakup odzieży dla pracowników jest zatem zwolniona z podatku, jeśli używanie tej odzieży należy do obowiązków pracownika. Potwierdził to Naczelnik Urzędu Skarbowego Warszawa Targówek w interpretacji indywidualnej z 4 września 2007 r., sygn. 1437/ZDF/423/123/07/LJ: „(...) z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że pracownicy mają obowiązek nosić odzież oznaczoną marką YYY wyłącznie w czasie pracy i nie mają prawa do jej używania poza godzinami pracy. Ponadto po zakończeniu sprzedaży, w danym salonie YYY, danej kolekcji odzieży pracownicy mają obowiązek dokonać zwrotu pracodawcy wydanej odzieży. W świetle powyższych przepisów wydanie pracownikom odzieży oznaczonej marką YYY wyłącznie do czasowego używania tylko w czasie świadczenia pracy nie stanowi dla pracowników przychodu ze stosunku pracy zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ani też nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 11 ust. 1 ww. ustawy i nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych (...)”.
Podstawa prawna:
- art. 11 ust. 2–2b, art. 12, art. 21 ust. 1 pkt 3, pkt 10, pkt 11, pkt 11a, pkt 19, pkt 38, pkt 67, pkt 112 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2012 r. poz. 361 ze zm.),
- § 2 pkt 4, § 8 ust. 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 1 grudnia 1998 r. w sprawie bezpieczeństwa i higieny pracy na stanowiskach wyposażonych w monitory ekranowe (Dz.U. Nr 148, poz. 973 ze zm.).