W trakcie ustalania warunków zatrudnienia kandydat do pracy nalegał na podanie w umowie o pracę wynagrodzenia w kwocie netto. W jaki sposób należy określić wynagrodzenie pracownika w umowie – czy powinna być podana kwota brutto czy netto? Czy ochrona wynagrodzenia dotyczy kwoty brutto czy netto – pyta Czytelnik z Sosnowca.
W umowie o pracę należy wpisywać należne pracownikowi wynagrodzenie za pracę w kwocie brutto. Ochrona wynagrodzenia za pracę odnosi się do kwoty brutto.
Stosunek pracy łączący pracownika i pracodawcę ma charakter zobowiązaniowy. Przez nawiązanie stosunku pracy pracownik zobowiązuje się do wykonywania pracy określonego rodzaju na rzecz pracodawcy i pod jego kierownictwem oraz w miejscu i czasie wyznaczonym przez pracodawcę, a pracodawca – do zatrudniania pracownika za wynagrodzeniem (art. 22 § 1 k.p.).
Rekomendowany produkt: Kodeks pracy 2016 z komentarzem + poradnik w prezencie
Praca wykonywana na podstawie umowy o pracę jest zawsze pracą odpłatną. A zatem określenie wynagrodzenia za pracę jest obowiązkowym elementem każdej umowy o pracę.
Umowa o pracę obligatoryjnie powinna określać strony umowy, rodzaj umowy, datę jej zawarcia oraz warunki pracy i płacy, w szczególności: rodzaj pracy, miejsce wykonywania pracy, wynagrodzenie za pracę odpowiadające rodzajowi pracy, ze wskazaniem składników wynagrodzenia, wymiar czasu pracy, termin rozpoczęcia pracy (art. 29 § 1 k.p.).
Sąd Najwyższy w wyroku z 9 lipca 2014 r. (sygn. akt I PK 250/13) orzekł, że umowa o pracę powinna wskazywać wynagrodzenie w kwocie brutto. Wynagrodzenie za pracę oznacza całość należnej na podstawie przepisów płacowych i umowy o pracę zapłaty za pracę, obejmuje także część, którą pracodawca odlicza jako składki na ubezpieczenia społeczne i zaliczki na podatek dochodowy. W rezultacie pracodawca jest wobec pracownika dłużnikiem zobowiązanym do zapłaty przysługującego wynagrodzenia w pełnej wysokości, a kwoty, które przekazuje jako płatnik podatku dochodowego, i zaliczki na składki ubezpieczeniowe są częścią wynagrodzenia pracownika. To, że nie są one wypłacane pracownikowi, lecz przekazywane odpowiednim organom jako zaliczki i składki, jest w tym wypadku wymaganym przez prawo sposobem realizacji obowiązku zapłaty pracownikowi części wynagrodzenia. Wobec tego całe wynagrodzenie za pracę jest przedmiotem wierzytelności pracownika wobec pracodawcy z tytułu zapłaty za pracę (art. 22 § 1 k.p.).
Wynagrodzenie za pracę obejmuje także składki na ubezpieczenia społeczne i zaliczki na podatek dochodowy.
Wynagrodzenie netto jest kwotą pochodną – różnicą między wynagrodzeniem brutto a odliczeniami składek ubezpieczeniowych i zaliczek na podatek dochodowy. W tym rozumieniu kwota netto nie musi być kwotą rzeczywiście wypłacaną pracownikowi, gdyż po odliczeniach podatkowo-składkowych pracodawca może dokonać potrąceń określonych w art. 87 k.p. (tj. sumy egzekwowane na mocy tytułów wykonawczych na zaspokojenie świadczeń alimentacyjnych, sumy egzekwowane na mocy tytułów wykonawczych na pokrycie należności innych niż świadczenia alimentacyjne, zaliczki pieniężne udzielone pracownikowi, kary pieniężne).
Oznacza to, że rzeczywista wysokość wynagrodzenia netto jest uzależniona od zmian, m.in. kwot wynagrodzenia brutto w poszczególnych miesiącach (np. wypłat zmiennych składników wynagrodzenia), zmian obciążeń podatkowych i składkowych w ciągu roku czy dokonywanych przez pracodawcę potrąceń z wynagrodzenia pracownika. W konsekwencji faktyczna wysokość wynagrodzenia netto może się różnić w poszczególnych miesiącach od wysokości ustalonej w umowie o pracę, a więc rzeczywista kwota wynagrodzenia netto nie może być wskazana w umowie o pracę. A zatem wynagrodzenie za pracę powinno być określone w umowie o pracę w kwocie brutto. Skoro pracownikowi przysługuje wynagrodzenie w kwocie brutto, to ochrona wynagrodzenia za pracę odnosi się do całej tak rozumianej zapłaty.
Podstawa prawna:
● art. 2, art. 22, art. 29, art. 78, art. 87 ustawy z 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (j.t. Dz.U. z 2014 r. poz. 1502; ost. zm. Dz.U. z 2015 r. poz. 1268).
Dołącz do nas na Facebooku!