Zmiana wymiaru czasu pracy pracownika powoduje, że do podstawy wymiaru zasiłku należy przyjąć wynagrodzenie ustalone dla nowego wymiaru czasu pracy, ale tylko w przypadku, gdy zmiana ta miała miejsce w miesiącu, w którym pracownik stał się niezdolny do pracy lub w okresie, z którego ustala się podstawę wymiaru (art. 40 ustawy zasiłkowej). Zasada ta ma zastosowanie w sytuacji, gdy pracownik po zmianie etatu przepracuje choćby 1 dzień. Jeżeli absencja chorobowa powstała w miesiącu przypadającym przed zmianą wymiaru czasu pracy, wówczas fakt ten nie ma wpływu na podstawę wymiaru.
Pracownik stał się niezdolny do pracy od 31 lipca do 15 sierpnia 2017 r. Do 31 lipca 2017 r. był zatrudniony na ½ etatu, a od 1 sierpnia 2017 r. w pełnym wymiarze czasu pracy. Z racji tego, że pracownik zachorował przed zmianą wymiaru etatu, podstawę wymiaru stanowi wynagrodzenie uzyskane w ostatnich 12 miesiącach kalendarzowych, kiedy pracownik pracował na ½ etatu.
W przypadku, gdy pracownik stał się niezdolny do pracy w tym samym miesiącu, w którym wystąpiła zmiana wymiaru czasu pracy, wówczas podstawę wymiaru świadczenia chorobowego stanowi wynagrodzenie uzupełnione za ten miesiąc.
Polecamy książkę: Nowe emerytury. Obowiązki pracodawcy po zmianach od 1 października 2017 r.
Pracownik dostarczył pracodawcy zwolnienie lekarskie od 12 lipca 2017 r. Do 3 lipca 2017 r. zatrudniony był w pełnym wymiarze czasu pracy, a od następnego dnia 4 lipca 2017 r. zmieniono mu etat na ½. Ustalając podstawę wymiaru zasiłku należy przyjąć wynagrodzenie za lipiec 2017 r. po uzupełnieniu, które przysługuje za pracę w nowym wymiarze czasu pracy.
Zmiana wymiaru czasu pracy w trakcie miesiąca oznacza, że w przypadku choroby w następnym miesiącu, podstawę wymiaru stanowi wynagrodzenie za miesiąc, w którym pracownik zachorował, czyli za pełny miesiąc kalendarzowy zatrudnienia po zmianie etatu.
Pracownikowi zmieniono 20 lutego 2017 r. wymiar czasu pracy z pełnego na ½ etatu. Dostarczył on pracodawcy zwolnienie lekarskie obejmujące okres od 18 do 26 maja 2017 r. Miesiące, z których należy wyliczyć podstawę to marzec i kwiecień, ponieważ są to pełne miesiące kalendarzowe zatrudnienia w nowym wymiarze czasu pracy.
Jeżeli pracownik jest nieprzerwanie niezdolny do pracy, wówczas bez względu na rodzaj pobieranego świadczenia, nie ustala się na nowo podstawy wymiaru zasiłku lub przerwa była krótsza niż 3 miesiące kalendarzowe. Jeżeli poprzednio pobierany zasiłek podlegał waloryzacji, wówczas podstawę wymiaru kolejnego świadczenia stanowi ta sama kwota, która została przyjęta do podstawy uprzednio pobieranego zasiłku. ZUS w komentarzu do ustawy zasiłkowej wyjaśnia, że zasada ta nie jest stosowana, gdy pomiędzy okresami pobierania zasiłków nastąpiła zmiana wymiaru czasu pracy. Z kolei Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 20 stycznia 2016 r., sygn. akt II UK 206/15 nie zgadza się z tym poglądem. SN orzekł, że zmiana wymiaru czasu pracy, która następuje w trakcie pobierania zasiłku chorobowego nie powoduje ustalenia nowej podstawy wymiary dla wyliczenia zasiłku macierzyńskiego z racji nieprzerwanej niezdolności do pracy. Podstawę wymiaru zasiłku macierzyńskiego stanowi kwota przyjęta przy obliczaniu zasiłku chorobowego.
Zobacz serwis: Ubezpieczenia
Podstawa prawna:
- art. 19 ust. 2, art. 36 ust. 1, 40 oraz art. 43 ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa (Dz.U. 1999 nr 60 poz. 636 z późn. zm.);
- Komentarz ZUS do ustawy z dnia 25 czerwca 1999 r. o świadczeniach pieniężnych z ubezpieczenia społecznego w razie choroby i macierzyństwa