Umowy cywilnoprawne – zasady współpracy i prawidłowe rozliczanie

Strony umowy cywilnoprawnej mają dużą swobodę we wprowadzaniu do umów dowolnych postanowień.

Wśród wielu umów cywilnoprawnych najszersze zastosowanie jako podstawa świadczenia pracy mają:

• umowy o dzieło (art. 627-646 Kodeksu cywilnego),
• umowy zlecenia (art. 734–751 Kodeksu cywilnego),
• kontrakt menedżerski.

Orzecznictwo uzupełniające:

• Artykuł 353¹ k.c. pozwala stronom zawierającym umowę ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego. Powszechnie przyjmuje się, że na treść zasady swobody umów składa się swoboda zawarcia umowy, swoboda doboru kontrahenta, swoboda kształtowania treści umowy, a także swoboda rozwiązania stosunku prawnego. Przytoczona zasada odnosi się do wszystkich stosunków zobowiązaniowych w obrocie profesjonalnym i nieprofesjonalnym. (Uzasadnienie wyroku Sądu Najwyższego z 10 czerwca 2003 r., I CKN 414/01, OSNC 2004/9/139)

1. Umowa zlecenia

Umowę zlecenia zaliczamy do tzw. umów nazwanych. Podlega ona przepisom Kodeksu cywilnego. Przez umowę zlecenia przyjmujący zlecenie (zleceniobiorca) zobowiązuje się do dokonania określonej czynności prawnej dla dającego zlecenie (zleceniodawca). Czynnością prawną jest np. zawarcie umowy, złożenie innego oświadczenia woli bądź reprezentowanie zleceniodawcy przed organami sądowymi lub administracyjnymi. Mimo że ścisła definicja kodeksowa nie obejmuje zleceń dotyczących wykonywania faktycznych czynności, to w praktyce tę umowę często stosuje się także w odniesieniu do takich właśnie czynności, polegających np. na sprzątaniu pomieszczeń biurowych, roznoszeniu ulotek czy testowaniu określonego programu komputerowego. Przepisy dotyczące umów zlecenia stosujemy bowiem do umów o świadczenie usług, które nie są uregulowane innymi przepisami (art. 750 Kodeksu cywilnego).

Zawarcie umowy zlecenia następuje z chwilą złożenia zgodnego oświadczenia woli przez dającego zlecenie i przyjmującego zlecenie. Umowa zlecenia, wskutek której dochodzi do nawiązania między jej stronami stosunku cywilnoprawnego, jest umową starannego działania.

Sformułowanie „umowa starannego działania” oznacza tu, że o wywiązaniu się z umowy nie decyduje jej efekt, ale odpowiednie wykonywanie czynności oraz dołożenie należytej staranności w realizowaniu określonych działań (np. adwokat zobowiązuje się do starannego prowadzenia spraw swojego klienta, ale nie zobowiązuje się do wygrania sprawy).

Stronami umowy zlecenia mogą być osoby fizyczne, osoby prawne oraz jednostki organizacyjne nieposiadające osobowości prawnej.

1.1. Obowiązki stron umowy zlecenia

Do podstawowych obowiązków podmiotu zlecającego pracę w ramach umowy zlecenia należą m.in.:

• zapłata wynagrodzenia za wykonaną pracę (nie dotyczy to umów zlecenia, które są bezpłatne),
• zwrócenie wydatków zleceniobiorcy, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia,
• zapewnienie bezpiecznych i higienicznych warunków pracy w zakładzie pracy lub w innym wyznaczonym miejscu,
• skierowanie na szkolenie bhp, jeśli przemawia za tym rodzaj wykonywanej pracy, a także warunki, w jakich ta praca jest świadczona,
• skierowanie na badania wstępne oraz na inne badania profilaktyczne, jeżeli wymaga tego charakter pracy,
• zgłoszenie przyjmującego zlecenie na formularzu ZUS ZUA w terminie 7 dni do ubezpieczeń społecznych i zdrowotnego lub na ZZA (tylko do ubezpieczenia zdrowotnego), jeśli umowa zlecenia stanowi tytuł do objęcia nimi zleceniobiorcy,
• wyrejestrowanie z powyższych ubezpieczeń w terminie 7 dni,
• odprowadzanie do ZUS naliczonych składek oraz do urzędu skarbowego pobranych zaliczek na podatek dochodowy.

Do obowiązków zleceniobiorcy należą w szczególności:

• wykonanie z należytą starannością umówionych czynności na rzecz dającego zlecenie,
• stosowanie się do wskazówek zleceniodawcy (zleceniobiorca może bez uprzedniej zgody dającego zlecenie odstąpić od wskazanego przez niego sposobu wykonania zlecenia, jeżeli nie ma możności uzyskania jego zgody, a zachodzi uzasadniony powód do przypuszczenia, że zleceniodawca zgodziłby się na zmianę, gdyby wiedział o istniejącym stanie rzeczy),
• udzielanie zleceniodawcy potrzebnych wiadomości o przebiegu procesu realizacji zlecenia (naruszenie tego obowiązku stanowi nienależyte wykonanie zobowiązania),
• poinformowanie zleceniodawcy o powierzeniu wykonania zlecenia osobie trzeciej (gdy taką możliwość przewidują postanowienia umowy zlecenia – wynika to ze zwyczaju lub gdy zleceniobiorca jest do tego zmuszony okolicznościami),
• przestrzeganie zasad bhp,
• wydanie wszystkiego, co przy wykonaniu zlecenia uzyskał dla zleceniodawcy (np. przekazanie rzeczy, dokumentów).

1.2. Różnice między umową o pracę a umową zlecenia

Najważniejsze różnice między umową o pracę a umową zlecenia

@RY1@i65/2011/006/i65.2011.006.004.0002.001.jpg@RY2@

@RY1@i65/2011/006/i65.2011.006.004.0002.002.jpg@RY2@

@RY1@i65/2011/006/i65.2011.006.004.0002.003.jpg@RY2@

Orzecznictwo uzupełniające:

• Przy ocenie charakteru stosunku prawnego łączącego strony (umowa o pracę; umowa zlecenia) należy uwzględniać specyfikę funkcjonowania podmiotu zatrudniającego. Umowa zlecenia z reguły określa rodzaj wykonywanych czynności i w zasadzie nie może polegać na pozostawaniu w dyspozycji zlecającego i wykonywaniu stosownie do jego potrzeb czynności zlecanych na bieżąco. (Wyrok Sądu Najwyższego z 15 października 1999 r., I PKN 307/99, OSNP 2001/7/214)

1.3. Forma i treść umowy zlecenia

Umowa zlecenia nie wymaga szczególnej formy niezależnie od tego, co jest jej przedmiotem. Umowa taka może więc zostać zawarta w dowolny sposób, w tym np. na skutek zgodnych oświadczeń woli stron wyrażonych ustnie, a nawet w sposób dorozumiany.

WAŻNE!

Umowa zlecenia nie musi dla swej ważności mieć formy pisemnej.

W przypadku braku spisania ustalonych zasad współpracy w ramach umowy zlecenia, treść praw i obowiązków stron można wykazać, przykładowo, dowodem z przesłuchania stron czy zeznaniami świadków (np. w razie sporu ze zleceniodawcą).

W celu uniknięcia ewentualnych nieporozumień i wątpliwości, towarzyszących nieformalnym (niespisanym) porozumieniom, warto zadbać o pisemną formę umowy zlecenia.

WAŻNE!

W umowach cywilnoprawnych (np. w umowie zlecenia, o dzieło czy kontrakcie menedżerskim) należy unikać zapisów charakterystycznych dla umowy o pracę.

Treść umowy zlecenia powinna określać m.in.:

• jej rodzaj i datę zawarcia,
• strony stosunku cywilnoprawnego (chodzi tu np. o imiona i nazwiska, numery dokumentów tożsamości, daty urodzenia, adresy zamieszkania, numery wpisu do ewidencji działalności gospodarczej czy numery w rejestrze przedsiębiorców Krajowego Rejestru Sądowego),
• datę rozpoczęcia i zakończenia czynności objętych umową,
• charakterystykę pracy i miejsce jej wykonywania,
• zakres współpracy między stronami,
• wynagrodzenie.

W celu lepszego zabezpieczenia swoich interesów zleceniodawca może w umowie zawrzeć dodatkowo zapisy o:

• karach umownych za nienależyte wykonanie zlecenia lub wypowiedzenie umowy bez ważnych powodów,
• zobowiązaniu zleceniobiorcy do zachowania w tajemnicy treści podpisanej umowy oraz podejmowanych działań związanych z wykonywaniem tej umowy,
• zakazie konkurencji obejmującym okres, na jaki została zawarta umowa, oraz określony czas po realizacji umowy (w zamian za niepodejmowanie działalności konkurencyjnej po ustaniu umowy zlecenia zleceniobiorcy należy zapewnić odszkodowanie, gdyż w przeciwnym razie takie postanowienie może nie wywołać żadnych skutków prawnych).

Orzecznictwo uzupełniające:

• Zleceniobiorca może zgodnie z zasadą swobody umów zobowiązać się wobec zleceniodawcy do niepodejmowania działań konkurencyjnych w czasie trwania umowy. (Wyrok Sądu Najwyższego z 11 września 2003 r., III CKN 579/01, OSNC 2004/10/67)

Przykładowy wzór umowy zlecenia

@RY1@i65/2011/006/i65.2011.006.004.0002.004.jpg@RY2@

@RY1@i65/2011/006/i65.2011.006.004.0002.005.jpg@RY2@

1.4. Wynagrodzenie z tytułu umowy zlecenia

Umowa zlecenia może być zarówno odpłatna, jak i nieodpłatna. Postanowienia w tym zakresie zależą od woli stron. Jeżeli strony postanowią, że zlecenie będzie nieodpłatne, to do celów dowodowych taki zapis powinien znaleźć się w umowie.

WAŻNE!

Jeżeli ani z umowy, ani z okoliczności nie wynika, że przyjmujący zlecenie zobowiązał się wykonać je bez wynagrodzenia, za realizację zlecenia należy się wynagrodzenie.

W razie braku w umowie ustaleń dotyczących wysokości wynagrodzenia lub/i obowiązującej taryfy zleceniobiorca ma prawo do wynagrodzenia odpowiadającego wykonanej pracy. W literaturze przedmiotu wskazuje się, że skalkulowanie wysokości takiego wynagrodzenia powinno opierać się na wyliczeniu czasu poświęconego na wykonanie zlecenia z uwzględnieniem kwalifikacji zleceniobiorcy i stopnia skomplikowania zleconych czynności.

Co do zasady, wynagrodzenie przysługuje zleceniobiorcy dopiero po wykonaniu zlecenia (np. na podstawie przedłożonego przez niego rachunku), chyba że z umowy wynikają inne postanowienia w tym zakresie. Strony mogą np. ustalić, że wynagrodzenie w umówionej wysokości będzie wypłacane w ratach, bezpośrednio po wykonaniu określonego etapu zlecenia.

WAŻNE!

Jeżeli umowa zlecenia jest odpłatna, strony powinny w jej treści precyzyjnie określić wysokość wynagrodzenia, termin i sposób zapłaty.

Z reguły koszty związane z wykonaniem zlecenia ponosi zleceniodawca. Jednak w niektórych przypadkach zleceniodawca powinien zwrócić przyjmującemu zlecenie wszelkie koszty, które ten poniósł w celu należytego wykonania usługi, wraz z odsetkami ustawowymi. Jeżeli wykonanie zlecenia wymaga nakładów finansowych, dający zlecenie powinien na żądanie przyjmującego udzielić mu również odpowiedniej zaliczki (art. 742 i 743 Kodeksu cywilnego).

W razie odpłatnego wypowiedzenia zlecenia przez zleceniodawcę, ma on obowiązek wypłacić przyjmującemu zlecenie część wynagrodzenia za dotychczas wykonane czynności.

Wynagrodzenie za zlecenie nie musi być określone przez strony wyłącznie w formie pieniężnej. Może mieć również inny charakter, np. barterowy (usługa za usługę).

Jeżeli zlecenie jest realizowane bezpłatnie, a w treści zawartej umowy nie ma jednoznacznych zapisów stwierdzających ten fakt, wówczas, w razie sporu, to zleceniodawca powinien udowodnić, że umówiono się na nieodpłatną pracę lub powinien wykazać takie okoliczności towarzyszące zawarciu umowy, które wskazują na jej nieodpłatność.

1.5. Odpowiedzialność z tytułu umowy zlecenia

W odniesieniu do umowy zlecenia możemy mówić o odpowiedzialności odszkodowawczej za wyrządzenie szkody wskutek popełnienia czynu niedozwolonego lub niewykonania albo nienależytego wykonania zobowiązania przez zleceniobiorcę (tzw. odpowiedzialność kontraktowa).

Przepisy prawa cywilnego jasno precyzują, że ten, kto ze swej winy wyrządził drugiemu szkodę, ma obowiązek ją naprawić.

Jeśli zleceniobiorca dopuści się czynu niedozwolonego (np. posłuży się sfałszowanymi dokumentami), przez co zleceniodawca poniesie szkodę, wówczas ten ostatni ma prawo domagać się od zleceniobiorcy stosownej rekompensaty na drodze sądowej. W tym przypadku dający zlecenie musi udowodnić winę zleceniobiorcy.

Kodeks cywilny stanowi także, że ten, kto powierza wykonanie czynności drugiemu (np. zleceniodawca), jest odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną przez sprawcę przy wykonywaniu powierzonej mu czynności, chyba że nie ponosi winy w wyborze albo że wykonanie czynności powierzył osobie, przedsiębiorstwu lub zakładowi, które w zakresie swej działalności zawodowej trudnią się wykonywaniem takich czynności (art. 429 Kodeksu cywilnego).

PRZYKŁAD

Przedsiębiorca zlecił podwykonawcy trudniącemu się zawodowo wykonywaniem usług remontowych wykonanie prac remontowych w budynku. Podczas wymiany instalacji wodociągowej podwykonawca uszkodził jej elementy, co doprowadziło do zalania kilku lokali. W takim przypadku poszkodowani będą mogli kierować roszczenia o naprawę szkody bezpośrednio do przedsiębiorcy, który jednak będzie mógł zwolnić się z odpowiedzialności.

WAŻNE!

Zleceniobiorca ma obowiązek naprawić w pełnej wysokości szkodę wynikłą z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, chyba że niewykonanie lub nienależyte wykonanie jest następstwem okoliczności, za które zleceniobiorca nie ponosi odpowiedzialności.

Aby można było przesądzać o odpowiedzialności zleceniobiorcy, musi powstać szkoda oraz zaistnieć związek przyczynowy między niewykonaniem lub nienależytym wykonaniem zobowiązania a szkodą. Zleceniodawca nie musi jednak w kontekście tej odpowiedzialności udowadniać winy przyjmującego zlecenie. W takim przypadku mamy do czynienia z domniemaniem winy, co przejawia się tym, że w razie wystąpienia szkody przyjmuje się, iż doszło do niej wskutek zaniedbań i zaniechań zleceniobiorcy. To przyjmujący zlecenie musi wykazać, że szkoda jest następstwem okoliczności, za które on nie odpowiada.

Szkoda i obowiązek jej naprawienia mogą wystąpić np. wskutek wypowiedzenia umowy zlecenia bez ważnego powodu. Taka sytuacja może dotyczyć zarówno wypowiedzenia złożonego przez zleceniodawcę, jak i przez przyjmującego zlecenie.

Pojęcie szkody obejmuje zarówno stratę, jak i utracone korzyści. Przy ogólnych zasadach odpowiedzialności wysokość szkody musi wykazać zleceniodawca.

Naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zlecenia może nastąpić przez zapłatę określonej sumy (kary umownej) należnej bez względu na wysokość szkody. Takie rozwiązanie powinno być wyraźnie przewidziane w treści umowy zlecenia.

Orzecznictwo uzupełniające:

• Ciężar udowodnienia faktu aktualizującego odpowiedzialność z art. 471 k.c. istnienia związku przyczynowego między nienależytym wykonaniem zobowiązania przez pozwanego a powstałą szkodą oraz powstania tejże szkody w postaci utraconych korzyści w świetle art. 6 k.c. spoczywa na wierzycielu, jako na osobie, która z tychże faktów wywodzi skutki prawne. Ustalenie szkody pod postacią utraconych korzyści ma zawsze charakter hipotetyczny, polega bowiem na przyjęciu – na podstawie okoliczności, które wystąpiły po okresie spodziewanego zysku – że zysk w okresie poprzednim zostałby osiągnięty. Jednakże utrata zysku musi być przez żądającego odszkodowania udowodniona (art. 6 k.c.). Wprawdzie nie w sensie wykazania co do tego pewności, ale z takim dużym prawdopodobieństwem, że praktycznie można w świetle doświadczenia życiowego przyjąć, że utrata zysku rzeczywiście miała miejsce. (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 8 marca 2007 r., I ACa 29/07)
• Zastrzeżenie kary umownej na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania nie zwalnia dłużnika z obowiązku jej zapłaty w razie wykazania, że wierzyciel nie poniósł szkody. (Uchwała Sądu Najwyższego z 6 listopada 2003 r., III CZP 61/03, OSNC 2004/5/69)

Zleceniobiorca może uwolnić się od odpowiedzialności, jeśli wykaże, że wykonał zobowiązanie albo że niewykonanie lub nienależyte wykonanie zobowiązania nastąpiło nie z jego winy. Winą przyjmującego zlecenie jest zarówno zamiar niewywiązania się ze zobowiązania, jak również nieumyślne niedochowanie należytej staranności przy jego wykonywaniu.

Jeżeli zlecenie dało lub przyjęło wspólnie kilka osób, wówczas odpowiedzialność każdej z tych osób względem drugiej ze stron jest solidarna.

Odpowiedzialność solidarna po stronie zleceniodawców polega na tym, że zleceniobiorca może wykonać całe zlecenie na rzecz jednego z nich, a wykonanie takie powoduje, że umowa jest skutecznie wykonana również wobec pozostałych zleceniodawców i tym samym zobowiązanie zleceniobiorcy wygasa.

Z kolei odpowiedzialność solidarna po stronie zleceniobiorców wyraża się w tym, że zleceniodawca według swojego uznania może żądać wykonania zlecenia od każdego zleceniobiorcy z osobna, od niektórych z nich lub od wszystkich. Realizacja zlecenia przez któregokolwiek ze zleceniobiorców zwalnia pozostałych z obowiązku wykonania zobowiązania wynikającego ze zlecenia.

1.6. Wypowiadanie umowy zlecenia

Umowa zlecenia może być wypowiedziana w każdym czasie zarówno przez zleceniodawcę, jak i zleceniobiorcę.

Strony mogą również określić w treści umowy okres wypowiedzenia (mają tu pełną dowolność) oraz sposób wypowiedzenia (np. na piśmie pod rygorem nieważności). Strony umowy zlecenia mogą więc określić w umowie terminy i sposoby wypowiedzenia i przez to zrzec się możliwości wypowiedzenia zlecenia w każdym czasie.

PRZYKŁAD

Jakub C. podpisał z hipermarketem umowę zlecenia, w której zapisano możliwość jej wypowiedzenia przez każdą ze stron z zachowaniem 7-dniowego okresu wypowiedzenia. Jakub C. skorzystał z tego zapisu i 7 marca 2011 r. złożył pismo o wypowiedzeniu zlecenia. W takim przypadku umowa rozwiąże się 14 marca br.

Gdy wypowiedzenia dokonuje dający zlecenie, wówczas powinien zwrócić przyjmującemu zlecenie wydatki, które ten poczynił w celu należytego wykonania zlecenia. W razie odpłatnego zlecenia jest on ponadto zobowiązany wypłacić przyjmującemu zlecenie część wynagrodzenia odpowiadającą jego dotychczasowym czynnościom, a jeżeli wypowiedzenie nastąpiło bez ważnego powodu, powinien także naprawić szkodę wynikłą z tego faktu (art. 746 § 1 Kodeksu cywilnego).

Jeżeli umowę, która była odpłatna, wypowiada zleceniobiorca i czyni to bez ważnego powodu, wówczas jest on odpowiedzialny za szkodę.

WAŻNE!

Kodeks cywilny zakazuje zrzeczenia się z góry uprawnienia do wypowiedzenia zlecenia z ważnych powodów.

Orzecznictwo uzupełniające:

• Zlecenie może wypowiedzieć każda ze stron, jest to bowiem stosunek oparty na wzajemnym zaufaniu i dlatego strony nie mogą z góry zrzec się skutecznie uprawnienia do wypowiedzenia umowy z ważnych powodów (art. 746 § 3 k.c.). Jeżeli więc strony nie ograniczyły dopuszczalności rozwiązania zlecenia do ważnych po temu powodów, to nie muszą nawet – składając drugiej stronie stosowne oświadczenie woli – wskazywać powodów wypowiedzenia. Zarazem treść § 3 art. 746 k.c. wyraźnie wskazuje na to, że zawarta w nim norma prawna ma charakter bezwzględnie obowiązujący, co skutecznie wyłącza swobodę kontraktową w zakresie objętym przedmiotem jej regulacji. (Wyrok Sądu Najwyższego z 9 lutego 2001 r., III CKN 304/00)

1.7. Przedawnienie roszczeń

W przypadku umowy zlecenia z upływem 2 lat przedawniają się:

• roszczenia o wynagrodzenie za spełnione czynności i o zwrot poniesionych wydatków przysługujące osobom, które stale lub w zakresie działalności przedsiębiorstwa trudnią się czynnościami danego rodzaju; to samo dotyczy roszczeń z tytułu zaliczek udzielonych tym osobom;
• roszczenia z tytułu utrzymania, pielęgnowania, wychowania lub nauki, jeżeli przysługują osobom trudniącym się zawodowo takimi czynnościami albo osobom utrzymującym zakłady przeznaczone na ten cel.

2. Umowa o dzieło

Umowa o dzieło, podobnie jak zlecenia, jest umową nazwaną, uregulowaną w Kodeksie cywilnym (art. 627–646). Przez umowę o dzieło przyjmujący zamówienie (zwany dalej także wykonawcą) zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia. Umowa o dzieło jest umową rezultatu i wymaga, by działanie przyjmującego określone zamówienie doprowadziło do konkretnego, indywidualnie oznaczonego efektu (dzieła).

WAŻNE!

W treści umowy o dzieło musi być położony nacisk na konkretny wynik pracy, a nie na samo wykonywanie pracy.

Umowa o dzieło odznacza się m.in. tym, że wykonawca ma daleko posuniętą swobodę co do sposobu, w jaki będzie postępował w celu uzyskania ustalonego w umowie końcowego efektu.

Umowa o dzieło może być zawierana między osobami fizycznymi, prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej.

Przedmiotem omawianej umowy powinno być konkretne dzieło, uzgodnione przez strony, przy czym może być ono rozumiane szeroko: jako obejmujące zarówno przedmioty w postaci materialnej (np. zbudowanie budynku, wykonanie szafki kuchennej, wyrzeźbienie figurki), jak i w postaci niematerialnej (np. napisanie piosenki, zorganizowanie koncertu lub konferencji).

2.1. Obowiązki stron umowy o dzieło

Do podstawowych obowiązków podmiotu zamawiającego należy:

• zapłata wynagrodzenia za stworzone dzieło,
• współdziałanie z wykonawcą w zakresie wykonania dzieła,
• odebranie wykonanego dzieła.

Głównymi obowiązkami wykonawcy są przede wszystkim:

• wykonanie oznaczonego dzieła,
• osobiste wykonanie dzieła, jeśli wywiązanie się z umowy zależy od osobistych przymiotów lub kwalifikacji wykonawcy,
• właściwe użycie do wykonania dzieła materiałów dostarczonych przez zamawiającego i zwrot ich części w przypadku niezużycia w całości,
• informowanie zamawiającego o okolicznościach mogących przeszkodzić prawidłowemu wykonaniu dzieła,
• niezwłoczne zawiadomienie zamawiającego o tym, że dostarczony przez niego materiał nie nadaje się do prawidłowego wykonania dzieła.

2.2. Różnice między umową o dzieło a umową zlecenia

Najważniejsze różnice między umową o dzieło a umową zlecenia

@RY1@i65/2011/006/i65.2011.006.004.0002.006.jpg@RY2@

@RY1@i65/2011/006/i65.2011.006.004.0002.007.jpg@RY2@

Orzecznictwo uzupełniające:

• 1. Istotą umowy o dzieło jest osiągnięcie określonego, zindywidualizowanego rezultatu w postaci materialnej lub niematerialnej. Umowa o świadczenie usług jest zaś umową starannego działania, zatem jej celem jest wykonywanie określonych czynności, które nie muszą zmierzać do osiągnięcia rezultatu.
  2. Jednym z kryteriów pozwalających na odróżnienie umowy o dzieło od umowy o świadczenie usług jest możliwość poddania umówionego rezultatu (dzieła) sprawdzianowi na istnienie wad fizycznych. (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 26 stycznia 2006 r., III AUa 1700/05, OSA 2008/3/5)
• W odróżnieniu od umowy zlecenia, umowa o dzieło wymaga, by starania przyjmującego zamówienia doprowadziły do konkretnego, w przyszłości indywidualnie oznaczonego rezultatu. Umowa zlecenia nie akcentuje tego rezultatu jako koniecznego do osiągnięcia, nie wynik zatem (jak w umowie o dzieło), lecz starania w celu osiągnięcia tego wyniku są elementem wyróżniającym dla umowy zlecenia, tj. przedmiotowo istotnym. (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z 21 grudnia 1993 r., III AUr 357/93, OSA 1994/6/49)

2.3. Forma i treść umowy o dzieło

Tak samo jak w przypadku zlecenia, przepisy nie zastrzegają dla ważności umowy o dzieło żadnej konkretnej formy. Może ona być zawarta ustnie, pisemnie lub w sposób dorozumiany.

Treść charakteryzowanej umowy powinna określać m.in.:

• jej rodzaj i datę zawarcia,
• strony stosunku cywilnoprawnego,
• datę jej rozpoczęcia i zakończenia,
• przedmiot umowy i miejsce wykonywania dzieła (opis przedmiotu umowy powinien być sprecyzowany przez odwołanie się np. do wzoru, rysunku, szkicu sporządzonego z użyciem jednostek miar itp.),
• kto dostarcza materiały oraz narzędzia potrzebne do wykonania dzieła,
• wynagrodzenie.

W celu odpowiedniego zabezpieczenia swoich interesów strony mogą w umowie o dzieło zawrzeć dodatkowo zapisy o:

• karach umownych za nienależyte wykonanie dzieła lub wypowiedzenie umowy bez ważnych powodów,
• możliwości dochodzenia od wykonawcy, niezależnie od kar umownych, odszkodowania na ogólnych zasadach odpowiedzialności kontraktowej,
• rękojmi za ewentualne wady dzieła,
• tzw. umownym prawie odstąpienia, polegającym na przewidzeniu możliwości wycofania się uprawnionej strony z umowy, w razie gdy ze względu na określone okoliczności dalsze trwanie i realizacja umowy przestały odpowiadać interesom strony.

Jeśli przedmiot umowy o dzieło nosi cechy utworu w rozumieniu ustawy z 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych, wówczas umowa powinna regulować kwestię przeniesienia własności stworzonego przez przyjmującego zamówienie oraz kwestię przeniesienia autorskich praw majątkowych do takiego dzieła.

Przykładowy wzór umowy o dzieło

@RY1@i65/2011/006/i65.2011.006.004.0002.008.jpg@RY2@

@RY1@i65/2011/006/i65.2011.006.004.0002.009.jpg@RY2@

2.4. Wynagrodzenie z tytułu umowy o dzieło

W umowie o dzieło strony mogą określić wynagrodzenie w sposób:

• kosztorysowy – na podstawie planowych prac i przewidywanych kosztów materiałów (z podaniem cen jednostkowych) lub
• ryczałtowy – w kwocie podanej z góry.

2.4.1. Wynagrodzenie kosztorysowe

Obejmuje ono szacunkową wycenę materiałów niezbędnych do wykonania dzieła, a także jednostkowych prac, które zostaną przeprowadzone przez wykonawcę w ramach zawartej umowy o dzieło.

Ten sposób ustalania wynagrodzenia stosuje się zazwyczaj w odniesieniu do dzieła charakteryzującego się dużym stopniem skomplikowania, gdy jego wykonanie jest wieloetapowe z udziałem różnego rodzaju prac.

Ostateczne obliczenie należnego wynagrodzenia jest dokonywane na podstawie końcowego kosztorysu dopiero po wykonaniu dzieła.

Korzyści

Przyjmujący zamówienie nie może żądać zwiększenia wynagrodzenia, jeżeli wykonał prace dodatkowe bez uzyskania zgody zamawiającego.

Przy wynagrodzeniu kosztorysowym obie strony umowy o dzieło muszą liczyć się z tym, że wysokość wyznaczonej zapłaty za dzieło może w końcowym rozrachunku odbiegać (czasem nawet znacznie) od kwoty ustalonej w chwili zawarcia umowy. Aby zapobiec sporom, jakie mogą wyniknąć w chwili rozliczenia dzieła, w umowie można wskazać (np. procentowo lub wartościowo), o ile może wzrosnąć ostateczna zapłata za wykonanie dzieła w stosunku do wynagrodzenia przewidywanego w pierwotnych ustaleniach.

Wynagrodzenie kosztorysowe może ulec zmianie, gdy:

• w toku wykonywania dzieła zarządzenie właściwego organu państwowego zmieniło wysokość cen lub stawek obowiązujących dotychczas w obliczeniach kosztorysowych – w takiej sytuacji każda ze stron może żądać odpowiedniej zmiany umówionego wynagrodzenia; nie dotyczy to jednak należności uiszczonej za materiały lub robociznę przed zmianą cen lub stawek,
• w toku wykonywania dzieła zajdzie konieczność przeprowadzenia prac, które nie były przewidziane w zestawieniu prac planowanych, będących podstawą obliczenia wynagrodzenia kosztorysowego, a zestawienie sporządził zamawiający – w takich okolicznościach wykonawca dzieła ma prawo żądać odpowiedniego podwyższenia umówionego wynagrodzenia. Jeśli zestawienie planowych prac sporządził przyjmujący zamówienie na dzieło, żądanie przez niego podwyższenia wynagrodzenia jest dopuszczalne tylko w sytuacji, gdy mimo zachowania należytej staranności nie mógł on przewidzieć konieczności wykonania dodatkowych prac.

Jeżeli z powodu wystąpienia ww. okoliczności wynagrodzenie kosztorysowe miałoby znacznie wzrosnąć, zamawiający może odstąpić od umowy, przy czym powinien uczynić to niezwłocznie. W takiej sytuacji wykonawcy należy wypłacić odpowiednią część umówionego wynagrodzenia, odpowiadającą stopniowi zaawansowania w wykonaniu dzieła.

Zamawiający ma możliwość odstąpić od umowy wyłącznie w czasie realizacji umowy, czyli do chwili, gdy zamówione dzieło nie zostało jeszcze wykonane.

PRZYKŁAD

Piotr D. w trakcie realizowania umowy o dzieło uzyskał od zamawiającego zgodę na wykonywanie dodatkowych prac nieobjętych umową. Po stworzeniu umówionego dzieła okazało się, że ostateczna kwota wynagrodzenia należnego Piotrowi D. znacznie przewyższa planowaną pierwotnie zapłatę. Ponieważ w tej sytuacji dzieło zostało już wykonane, zamawiający nie może skorzystać z możliwości odstąpienia od umowy i musi zapłacić wykonawcy dzieła wynagrodzenie w pełnej przysługującej mu wysokości.

2.4.2. Wynagrodzenie ryczałtowe

Wynagrodzenie ryczałtowe z góry określa wysokość przysługującej zapłaty za dzieło. Wykonawca ma do niej prawo niezależnie od rzeczywiście poniesionych kosztów stworzenia umówionego dzieła. Przy tak ustalonym wynagrodzeniu, strony umowy o dzieło nie muszą przeprowadzać bardziej skomplikowanych rozliczeń.

Zagrożeniem płynącym z tak ustanowionego wynagrodzenia jest to, że ryczałt określony na zbyt niskim poziomie może negatywnie wpłynąć na opłacalność wykonywania dzieła. Z drugiej strony, zbyt wysoka kwota może narazić zamawiającego na dodatkowe wydatki.

Wskazanie w umowie wynagrodzenia ryczałtowego skutkuje zasadniczo brakiem możliwości domagania się zarówno jego podwyższenia, jak i obniżenia, nawet jeśli przy zawieraniu umowy nie dało się przewidzieć rozmiarów lub kosztów prac.

Wyjątkiem jest dopuszczalność podwyższenia ryczałtu lub rozwiązania umowy przez sąd w przypadku nadzwyczajnej zmiany stosunków, o której mowa w art. 357¹ Kodeksu cywilnego. Chodzi tu o nieprzewidzianą w chwili zawierania umowy zmianę okoliczności, np. ekonomicznych lub prawnych, która mogłaby spowodować nadmierne trudności w związku ze spełnieniem świadczenia albo groziłaby jednej ze stron (w tej sytuacji wykonawcy dzieła) rażącą stratą (np. w razie podwyżki cen materiałów niezbędnych do stworzenia dzieła). W takim przypadku zamawiający nie może żądać obniżenia wynagrodzenia ryczałtowego.

Orzecznictwo uzupełniające:

• Przyjmujący zamówienie nie może żądać rozwiązania umowy wskutek zmiany stosunków, jeżeli zmiana nastąpiła w okresie, gdy był on już w zwłoce z wykonaniem dzieła. (Wyrok Sądu Najwyższego z 9 marca 1990 r., IV CR 867/89, OSNC 1991/5-6/76)
• 1. Ryczałt polega na umówieniu z góry wysokości wynagrodzenia w kwocie absolutnej, przy wyraźnej lub dorozumianej zgodzie stron na to, że wykonawca nie będzie się domagać zapłaty wynagrodzenia wyższego.
  2. Kary za zwłokę mogą być obliczane tylko za pewien okres, np. do momentu, kiedy świadczenie stało się niemożliwe lub do czasu odstąpienia przez wierzyciela od umowy.
  3. Jeżeli przy umowie o roboty budowlane strony umówiły się o wynagrodzenie ryczałtowe, zasadą jest, że jedynie z dużą dozą ostrożności można sięgnąć do odpowiedniego stosowania przepisów dotyczących określenia wynagrodzenia za dzieło, a mianowicie art. 629 i art. 632 § 2 k.c. (Wyrok Sądu Najwyższego z 20 listopada 1998 r., II CKN 913/97)

WAŻNE!

Wynagrodzenie w umowie o dzieło strony powinny określić w sposób jasny i wyczerpujący.

Jeżeli strony nie ustaliły wysokości wynagrodzenia ani nie wskazały podstaw do jego ustalenia, wówczas należy odwołać się do:

• zwykłych stawek rynkowych za wykonanie dzieła takiego samego lub podobnego rodzaju albo
• wcześniejszych umów tego samego rodzaju zawieranych przez strony na wykonanie takiego samego lub podobnego dzieła.

Jeśli w szczególnych przypadkach nie da się ustalić wynagrodzenia w powyższy sposób, wynagrodzenie przysługuje w wysokości odpowiadającej uzasadnionemu nakładowi pracy wykonawcy dzieła.

WAŻNE!

Jeżeli umowa nie stanowi inaczej, wykonawcy należy się wynagrodzenie w chwili oddania dzieła zamawiającemu.

W sytuacji gdy dzieło ma być oddawane etapami i wynagrodzenie zostało skalkulowane za każdą część z osobna, wynagrodzenie należy się z chwilą spełnienia każdego ze świadczeń częściowych.

Zamawiający nie może odmówić zapłaty wynagrodzenia mimo niewykonania dzieła, jeżeli wykonawca był gotów je wykonać, lecz doznał przeszkód z przyczyn dotyczących zamawiającego. Za takie przyczyny należy uznać wszelkie przeszkody leżące po stronie zamawiającego, choćby niezawinione, które spowodowały niewykonanie dzieła.

Orzecznictwo uzupełniające:

• W sytuacji gdy wynagrodzenie za wykonanie dzieła jest ustalone na podstawie obowiązujących cen lub stawek, to strony są związane stawkami i cenami obowiązującymi w chwili oddania dzieła, a nie wprowadzonymi później. Okoliczność, że od chwili, w której pozwana obowiązana była wobec powoda do spełniania świadczenia, do chwili jego spełnienia nastąpiła zmiana relacji pieniężnych oraz wzrósł poziom cen, nie uzasadnia żądania spełnienia świadczenia w większej sumie jednostek pieniężnych niż ta, do której zapłaty dłużnik był zobowiązany. Stanowisko takie znajduje oparcie w regulacji zawartej w art. 358 § 2 k.c. Przepis ten dopuszcza wprawdzie wyjątki od zasady nominalizmu, gdy wyjątek taki dopuszcza przepis szczególny, lecz w odniesieniu do umowy o dzieło brak takiego szczególnego unormowania. (Wyrok Sądu Najwyższego z 8 lutego 1985 r., III CRN 365/84)
• W umowie o dzieło, przyjmujący zamówienie zobowiązuje się do wykonania oznaczonego dzieła, a zamawiający do zapłaty wynagrodzenia, przy czym, jak słusznie podkreślił skarżący, do zawarcia umowy nie jest konieczne, aby strony określiły w niej wysokość należnego wynagrodzenia – nawet przez wskazanie tylko podstaw do jego ustalenia. W braku tego rodzaju postanowień umownych, zgodnie z regułą interpretacyjną art. 628 § 1 k.c., należy przyjąć, że strony miały na myśli zwykłe wynagrodzenie za dzieło tego rodzaju. Jeżeli także w ten sposób nie da się ustalić wysokości wynagrodzenia, należy się wynagrodzenie odpowiadające uzasadnionemu nakładowi pracy oraz innym nakładom przyjmującego zamówienie. (Wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z 10 grudnia 2003 r., I ACa 1144/03)

2.5. Odpowiedzialność z tytułu umowy o dzieło

Oprócz rodzajów i aspektów odpowiedzialności, które zostały omówione przy umowie zlecenia, w kontekście umowy o dzieło należy dodatkowo wskazać na odpowiedzialność przyjmującego zamówienie za wady dzieła (rękojmia). Jest ona oparta na zasadzie ryzyka, co oznacza, że wykonawca nie ma możliwości uwolnienia się od odpowiedzialności przez wykazanie, że wady powstały bez jego winy lub bez jego wiedzy.

Zamawiający może żądać usunięcia wad, wyznaczając w tym celu przyjmującemu zamówienie odpowiedni termin, z zastrzeżeniem, że po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu nie przyjmie naprawy. Przyjmujący może odmówić naprawy, gdyby wymagało to nadmiernych kosztów.

Gdy wady są niemożliwe do usunięcia albo gdy z okoliczności wynika, że wykonawca nie zdoła ich usunąć w odpowiednim czasie, zamawiający może odstąpić od umowy, jeżeli wady są poważne. Jeżeli wady są nieistotne dla dzieła, zamawiający może żądać obniżenia wynagrodzenia w odpowiednim stosunku. To samo dotyczy przypadku, gdy wykonawca nie usunął wad w terminie wyznaczonym przez zamawiającego.

Do rękojmi za wady dzieła można również zastosować przepisy o rękojmi przy sprzedaży.

Orzecznictwo uzupełniające:

• Oddanie dzieła nie powoduje wymagalności wierzytelności przyjmującego zamówienie, gdy dzieło jest dotknięte istotną wadą, czyniącą je niezdatnym do zwykłego użytku lub sprzeciwiającą się wyraźnie umowie. Jeżeli natomiast dzieło ma tylko wadę nieistotną, należy uznać, iż jego oddanie powoduje wymagalność wierzytelności przyjmującego zamówienie o wynagrodzenie za dzieło. (Wyrok Sądu Najwyższego z 26 lutego 1998 r., I CKN 520/97, OSNC/1998/10/167)

2.6. Odstąpienie od umowy o dzieło

Przepisy dotyczące umowy o dzieło nie przewidują jej wypowiedzenia, natomiast regulują możliwość odstąpienia od tej umowy.

Dopóki dzieło nie zostało ukończone, zamawiający może w każdej chwili odstąpić od umowy, ale jest zobowiązany zapłacić umówione wynagrodzenie, odliczając od niego co najwyżej to, co wykonawca zaoszczędził z powodu niewykonania dzieła (art. 644 Kodeksu cywilnego).

Zamawiający może, bez wyznaczenia dodatkowego terminu, odstąpić od umowy jeszcze przed upływem terminu do wykonania dzieła, gdy przyjmujący zamówienie opóźnia się z rozpoczęciem lub wykończeniem dzieła tak bardzo, że nie jest prawdopodobne, żeby zdołał je ukończyć w ustalonym wcześniej terminie (art. 635 Kodeksu cywilnego).

Jeżeli już na etapie wykonywania dzieła przyjmujący zamówienie wykonuje je w sposób wadliwy albo sprzeczny z umową, zamawiający ma prawo wezwać go do zmiany sposobu wykonania dzieła i wyznaczyć mu w tym celu odpowiedni termin. W dalszej kolejności zamawiający ma prawo do odstąpienia od umowy lub powierzenia wykonania dzieła innej osobie na koszt i niebezpieczeństwo wykonawcy. W sytuacji gdy do wykonania umówionego dzieła potrzebne jest współdziałanie zamawiającego, a tego współdziałania brak, wykonawca może wyznaczyć zamawiającemu odpowiedni termin z zastrzeżeniem, że po bezskutecznym upływie wyznaczonego terminu będzie uprawniony do odstąpienia od umowy (art. 640 Kodeksu cywilnego).

2.7. Przedawnienie roszczeń

Roszczenia wynikające z umowy o dzieło przedawniają się z upływem 2 lat od dnia oddania dzieła. Jeżeli dzieło nie zostało oddane, przedawnienie liczymy od dnia, w którym zgodnie z treścią umowy miało być oddane.

3. Kontrakt menedżerski

Kontrakt menedżerski jest umową nienazwaną, czyli taką, której definicja nie została zawarta w powszechnie obowiązujących przepisach prawnych. Najczęściej do tej umowy stosuje się odpowiednio regulacje dotyczące umowy zlecenia, na podstawie art. 750 Kodeksu cywilnego.

Istota kontraktu sprowadza się do zarządzania przedsiębiorstwem przez wykwalifikowanego menedżera (zarządcę) w imieniu oraz na rzecz i ryzyko podmiotu zatrudniającego.

Kontrakt menedżerski (zwany często umową o zarządzanie podmiotem gospodarczym) zaliczamy zasadniczo do umów starannego działania, co oznacza, że menedżer nie zobowiązuje się do uzyskania konkretnego efektu swojej działalności, lecz do dołożenia wszelkich starań przy wykonywaniu powierzonych mu czynności. Menedżer prowadzi sprawy podmiotu, w którym pracuje i reprezentuje go na zewnątrz.

Kontrakt menedżerski może być zawarty przez przedsiębiorstwo zarówno z osobami fizycznymi, jak i przedsiębiorcami prowadzącymi działalność na własny rachunek, a także z osobami prawnymi.

Orzecznictwo uzupełniające:

• Zawarcie umowy o zarządzanie przedsiębiorstwem (kontraktu menedżerskiego) powoduje przeniesienie przez właścicieli tego przedsiębiorstwa na osobę zarządzającą (menedżera) uprawnień do samodzielnego podejmowania czynności faktycznych i prawnych dotyczących zarządzania przedsiębiorstwem, co oznacza samodzielność w zakresie kierowania nim, swobodę w wyborze sposobu (stylu) zarządzania, możliwość wykorzystania dotychczasowych kontaktów handlowych, doświadczenia zawodowego, umiejętności organizacyjnych, reputacji, własnego wizerunku. Tych cech nie wykazuje stosunek pracy, w którym podmiot zatrudniający jest uprawniony do wydawania pracownikowi wiążących poleceń. (Wyrok Sądu Najwyższego z 4 kwietnia 2002 r., I PKN 776/00, OSNP 2004/6/94)

3.1. Obowiązki stron kontraktu menedżerskiego

Obowiązki podmiotu zatrudniającego na podstawie kontraktu menedżerskiego to przede wszystkim:

• wypłata wynagrodzenia należnego menedżerowi,
• stworzenia zarządcy odpowiednich warunków zatrudnienia, aby jego praca mogła być w pełni wykorzystywana i skuteczna (chodzi tu np. o zapewnienie dostępu do wszystkich niezbędnych dokumentów, środków rzeczowych i urządzeń),
• zapewnienie współdziałania organów firmy z menedżerem,
• umożliwienie brania udziału w posiedzeniach zarządu.

Obowiązki menedżera polegają m.in. na:

• reprezentowaniu przedsiębiorstwa i prowadzeniu jego spraw z należytą starannością i dbałością,
• przygotowywaniu i wdrażaniu strategii rozwoju firmy lub jej restrukturyzacji,
• kierowaniu i nadzorowaniu procesów zachodzących w firmie,
• bieżącym analizowaniu działalności przedsiębiorstwa,
• prowadzeniu negocjacji handlowych,
• dążeniu do systematycznego obniżania kosztów działalności zarządzanej firmy,
• wprowadzaniu nowych rozwiązań produkcyjnych i ulepszeń technologicznych,
• działaniu na rzecz public relations,
• zachowaniu tajemnicy przedsiębiorstwa.

3.2. Różnice między umową zlecenia, o dzieło a kontraktem menedżerskim

Różnice między najczęściej występującymi umowami cywilnoprawnymi

@RY1@i65/2011/006/i65.2011.006.004.0002.010.jpg@RY2@

3.3. Forma i treść kontraktu menedżerskiego

Treść kontraktu menedżerskiego, który może być zawarty w każdej formie (np. ustnej bądź pisemnej), z jednej strony jest determinowana potrzebami podmiotu zatrudniającego menedżera, a z drugiej oczekiwaniami i wymaganiami samego zatrudnianego, który wnosi do przedsiębiorstwa takie wartości, jak wiedzę handlową i organizacyjną, kontakty handlowe oraz własną reputację, która może wzmocnić wizerunek przedsiębiorstwa.

Wobec braku w przepisach Kodeksu cywilnego uregulowań odnoszących się stricte do kontraktu menedżerskiego, przy jego zawieraniu należy zadbać o możliwie precyzyjne sformułowanie wszystkich jego postanowień. W kontrakcie powinny się znaleźć zapisy dotyczące m.in.:

• daty zawarcia i stron kontraktu,
• zakresu czynności, do wykonania których zobowiązuje się menedżer w ramach zarządzania przedsiębiorstwem,
• wynagrodzenia należnego menedżerowi oraz ewentualnie dodatkowych świadczeń przysługujących mu na mocy kontraktu (np. samochód służbowy, telefon komórkowy, laptop),
• czasu trwania kontraktu i zasad jego rozwiązania/wypowiedzenia przez każdą ze stron,
• kryteriów oceny wyników zarządzania,
• zakresu tajemnicy obowiązującej zarządcę,
• reżimu prawnego, czyli sprecyzowania, jakie ustawy będą miały zastosowanie do zawartego kontraktu,
• właściwości sądów w razie sporu.

Lepszej ochronie interesów stron kontraktu mogą służyć zapisy o:

• obowiązkach menedżera związanych z zakazem konkurencji i ochroną tajemnicy przedsiębiorstwa,
• konieczności wypłacenia określonego świadczenia mającego zrekompensować fakt rozwiązania kontraktu z menedżerem,
• dodatkowych formach zabezpieczeń, które mogą ułatwić podmiotowi zatrudniającemu dochodzenie swych roszczeń, takich jak np. weksel in blanco wraz z deklaracją wekslową, która określa podstawy jego wypełnienia, czy kary umowne na wypadek nienależytego wykonywania przez menedżera swych obowiązków,
• granicy kwotowej, do której menedżerowi wolno zaciągać zobowiązania lub rozporządzać składnikami majątkowymi przedsiębiorstwa.

WAŻNE!

Umowa o zarządzanie podmiotem gospodarczym powinna dokładnie stwierdzać, w jakich działaniach menedżer jest niezależny od władz przedsiębiorstwa, a kiedy powinien uzyskać zgodę jej przedstawicieli.

Formułując postanowienia kontraktu menedżerskiego można wykorzystać także niektóre rozwiązania przewidziane przy umowach zlecenia lub o dzieło.

W treści kontraktu strony mogą, przykładowo, przewidzieć elementy charakterystyczne dla umowy rezultatu, nakładając na menedżera np. obowiązek wprowadzenia spółki na giełdę, osiągnięcia danego poziomu zysków czy uzyskania pewnej pozycji na rynku.

Wzór kontraktu menedżerskiego (umowy o zarządzanie podmiotem gospodarczym)

@RY1@i65/2011/006/i65.2011.006.004.0002.011.jpg@RY2@

@RY1@i65/2011/006/i65.2011.006.004.0002.012.jpg@RY2@

@RY1@i65/2011/006/i65.2011.006.004.0002.013.jpg@RY2@

3.4. Wynagrodzenie z tytułu kontraktu menedżerskiego

Umowa o zarządzanie jest najczęściej umową odpłatną. Jednak nic nie stoi na przeszkodzie, aby menedżer wykonywał wyznaczone mu zadanie nieodpłatnie. Wynagrodzenie z tytułu kontraktu często jest uzależnione od efektów pracy menedżera i stanowi cenę, jaką przedsiębiorstwo decyduje się zapłacić za usługi specjalisty, mającego zarządzać firmą w celu osiągnięcia optymalnych wyników gospodarczych.

Strony kontraktu mają pełną swobodę co do ustalania wysokości wynagrodzenia należnego menedżerowi. W umowie o zarządzanie strony w dowolny sposób mogą ustalić m.in. system wynagradzania, poszczególne składniki wynagrodzenia, możliwość dokonywania potrąceń, sposób i termin wypłaty wynagrodzenia.

Wynagrodzenie osoby zarządzającej może zostać określone w różny sposób. Najczęściej w umowie wskazuje się stałą kwotę wynagrodzenia z określonym terminem płatności. Coraz częściej pojawiają się jednak dodatkowe, często zmienne elementy wynagrodzenia, np. udziały w zysku firmy czy akcje zarządzanej spółki. Nierzadko spotykaną praktyką jest również zapewnianie menedżerowi firmowego samochodu, przenośnego komputera czy telefonu. Takie świadczenia również stanowią element wynagrodzeniowy.

W przypadku opóźnienia z wypłatą wynagrodzenia menedżer może domagać się:

• odsetek za czas opóźnienia w wypłacie (art. 481 § 1 Kodeksu cywilnego),
• odszkodowania, jeśli wskutek zwłoki w wypłacie wynagrodzenia poniesie szkodę (art. 471 Kodeksu cywilnego).

Należy przy tym pamiętać, aby zapisy w umowie były sformułowane jasno i precyzyjnie, co ułatwi dochodzenie roszczeń w przypadku konfliktu między stronami kontraktu.

3.5. Odpowiedzialność z tytułu umowy o zarządzanie

Odpowiedzialność wynikająca z kontraktu menedżerskiego jest oparta na przepisach Kodeksu cywilnego. Zatem w tym przypadku, podobnie jak przy zleceniu i umowie o dzieło, można mówić przede wszystkim o odpowiedzialności odszkodowawczej za wyrządzenie szkody wskutek popełnienia czynu niedozwolonego lub niewykonania albo nienależytego wykonania zobowiązania.

WAŻNE!

Menedżer odpowiada całym swoim majątkiem za faktycznie poniesione straty oraz utracone przez przedsiębiorstwo zyski, które zostałyby osiągnięte przy zachowaniu należytej staranności przy zarządzaniu firmą.

W umowie o zarządzanie strony mogą dowolnie korygować zakres odpowiedzialności zarządcy, np. przewidując odpowiedzialność za brak określonego rezultatu bądź wyłączając odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną nieumyślnie.

Ze względu na zazwyczaj szeroką odpowiedzialność menedżera, zawierający taką umowę stosuje różnego rodzaju dodatkowe formy zabezpieczeń, np. w postaci blokady części wypłacanego wynagrodzenia i jego przekazania na osobny rachunek bankowy wraz z upoważnieniem właściciela firmy do dysponowania środkami na tym rachunku w oznaczonych sytuacjach czy w postaci wypłaty części wynagrodzenia w akcjach (udziałach) zarządzanego podmiotu, na których jest ustanawiany zastaw.

3.6. Rozwiązywanie kontraktu menedżerskiego

Kontrakt menedżerski daje stronom dużą swobodę w zakresie rozwiązania stosunku cywilnoprawnego. Strony mogą wprowadzić w kontrakcie postanowienia przewidujące możliwość wcześniejszego rozwiązania umowy za wypowiedzeniem, a w określonych sytuacjach w trybie natychmiastowym (np. w razie nierealizowania postanowień umowy, podejmowania działalności konkurencyjnej).

4. Zapisy, których należy unikać w umowach cywilnoprawnych

Zawierając umowę cywilnoprawną należy strzec się przed zamieszczaniem w niej postanowień charakterystycznych dla stosunku pracy.

Należy przede wszystkim unikać:

• wszelkich postanowień wskazujących na podleganie osoby, zobowiązanej na mocy umowy do wykonania określonych czynności, kierownictwu podmiotu zatrudniającego,
• zapisów, z których wynikałby obowiązek wykonywania (np. na bieżąco) poleceń podmiotu zatrudniającego,
• precyzyjnego wyznaczania godzin pracy,
• określania wymiaru czasu pracy,
• zapisów przewidujących pracę w godzinach nadliczbowych,
• postanowień gwarantujących prawo do urlopu wypoczynkowego, wynagrodzenia za czas choroby,
• zapisów nadających uprawnienia do odprawy w przypadku rozwiązania umowy.

4.1. Sankcje za zastępowanie umowy o pracę umową cywilnoprawną

Umowy cywilnoprawne, których przedmiotem jest świadczenie pracy, nie mogą być zawierane dla pozoru w celu obejścia przepisów prawa pracy. Działania polegające na dążeniu do ukrycia istnienia stosunku pracy są wykroczeniem przeciwko prawom pracownika.

Zagrożenie

Podmiot zatrudniający, który w miejsce umowy o pracę zawiera umowy cywilnoprawne, popełnia wykroczenie przeciwko prawom pracownika i podlega karze grzywny (art. 281 pkt 1 Kodeksu pracy) od 1000 zł nawet do 30 000 zł.

Negatywne konsekwencje zastąpienia umowy o pracę umową cywilnoprawną mogą przybrać również wymiar karny. Jak stanowi art. 218 § 1 Kodeksu karnego, ten, kto wykonując czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, złośliwie lub uporczywie narusza prawa pracownika wynikające ze stosunku pracy lub ubezpieczenia społecznego, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.

Pojęcie uporczywości zawiera zarówno wielokrotność uchylania się od wykonania powinności, jak i świadomość niweczenia tym możliwości osiągnięcia stanu założonego przez prawo (postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 13 grudnia 2000 r., II AKz 289/00, KZS 2000/12/28). Długotrwałe zatrudnienie w warunkach charakterystycznych dla stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej przez strony umowy, przez okres co najmniej kilku miesięcy, może prowadzić do odpowiedzialności karnej pracodawcy. W opisanych okolicznościach pracodawca może ponosić również odpowiedzialność na podstawie art. 219 Kodeksu karnego, w myśl którego ten, kto narusza przepisy prawa o ubezpieczeniach społecznych, nie zgłaszając, nawet za zgodą zainteresowanego, wymaganych danych, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do 2 lat.

5. Współpraca i zastępstwo przy wykonywaniu umów cywilnoprawnych

Przy umowach cywilnoprawnych zasadą jest osobista praca osoby zobowiązującej się do wykonania określonych czynności. W pewnych okolicznościach możliwa jest jednak współpraca lub zastępstwo przy realizacji umów rodzących stosunek cywilnoprawny.

WAŻNE!

Powierzenie prac w ramach stosunku cywilnoprawnego innej osobie jest możliwe pod warunkiem, że treść umowy tego nie wyklucza.

O współpracy w ramach stosunku cywilnoprawnego możemy mówić, gdy osoba zobowiązana do wykonania określonej pracy korzysta z pomocy innych w realizacji przypisanych jej zadań. Zastępstwo zaś polega na wyznaczeniu osoby trzeciej, która wykona zobowiązanie wynikające z danej umowy zamiast osoby, która pierwotnie miała je wykonać.

Kwestie dotyczące zarówno zastępstwa, jak i współpracy powinny być unormowane w treści umowy cywilnoprawnej.

O ile współpraca jest zjawiskiem mogącym występować praktycznie przy realizacji każdej z umów cywilnoprawnych, o tyle z zastępstwem mamy najczęściej do czynienia przy umowie o dzieło lub umowie zlecenia.

Wykonawca nie ma obowiązku wykonywania dzieła samodzielnie. Dzieło może wykonać w zastępstwie inna osoba, chyba że wyklucza to umowa. Przyjmujący zamówienie powinien jednak osobiście kierować osobami, którym polecił wykonywanie dzieła i odpowiadać za te osoby.

Także zleceniobiorca nie musi zawsze realizować umowy osobiście. Jeśli umowa nie zawiera szczególnych obwarowań, możliwe jest powierzenie wykonania zlecenia osobie trzeciej. Powierzenie pracy może mieć miejsce wyłącznie w trzech przypadkach:

• gdy wynika to z umowy bądź
• zwyczaju albo
• gdy zleceniobiorca jest do tego zmuszony przez okoliczności.

W przypadku powierzenia wykonania zlecenia osobie trzeciej zleceniobiorca jest zobowiązany do niezwłocznego zawiadomienia dającego zlecenie o osobie i miejscu zamieszkania swego zastępcy. Gdy to zrobi, jest jedynie odpowiedzialny za brak należytej staranności w wyborze zastępcy. Zawiadomienie o osobie zastępcy ma umożliwić dającemu zlecenie ocenę trafności dokonanego wyboru i ewentualne podjęcie działań koniecznych, w jego opinii, w nowych okolicznościach, np. udzielenie nowych wskazówek.

Zastępca jest odpowiedzialny za realizację umówionych zadań zarówno wobec powierzającego mu zastępczo wykonanie zlecenia, jak i wobec zleceniodawcy. Jeśli przyjmujący zlecenie ponosi odpowiedzialność za czynności swego zastępcy jak za swoje czynności, ich odpowiedzialność jest solidarna. Dający zlecenie może wówczas dochodzić całości odszkodowania od któregokolwiek z nich, niezależnie od stopnia winy i przyczynienia się do powstania szkody.

Wzór zawiadomienia o powierzeniu wykonywania zlecenia osobie trzeciej

@RY1@i65/2011/006/i65.2011.006.004.0002.014.jpg@RY2@

W razie powierzenia przez zleceniobiorcę wykonania umowy (lub nawet jej części) innej osobie, choć umowa to wyraźnie wykluczała, a rzecz należąca do zleceniodawcy uległa przy wykonywaniu zlecenia utracie lub uszkodzeniu, przyjmujący zlecenie jest odpowiedzialny także za utratę lub uszkodzenie przypadkowe, chyba że jedno lub drugie nastąpiłoby również wtedy, gdyby sam wykonywał zlecenie.

Z tytułu współpracy lub zastępstwa może być należne wynagrodzenie, choć nie musi. Kwestie te powinny zostać uregulowane w treści umowy cywilnoprawnej.

6. Zaliczka na podatek i składki ZUS od umów cywilnoprawnych

Ustalenie obowiązku podatkowego, ubezpieczeń, prawidłowego zgłoszenia do ZUS oraz rozliczenia podatku i składek ciąży na podmiocie zatrudniającym, który pełni rolę płatnika. Zakres ubezpieczeń i sposób opodatkowania zależy od rodzaju zawartej umowy cywilnej.

6.1. Opodatkowanie umów cywilnoprawnych

Przychody z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia lub umowy o dzieło, uzyskiwane wyłącznie od osoby fizycznej prowadzącej działalność gospodarczą, osoby prawnej i jej jednostki organizacyjnej oraz jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, zaliczamy do przychodów z działalności wykonywanej osobiście (art. 13 updof).

Do tej grupy przychodów należą także: wynagrodzenie uzyskane na podstawie umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, na podstawie kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze, w tym przychody z tego rodzaju umów zawieranych w ramach prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej.

Podmiot, który zatrudnia na podstawie umów cywilnoprawnych i dokonuje wypłat osobom podlegającym nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu z tytułu działalności wykonywanej osobiście, ma obowiązek jako płatnik pobierać zaliczkę na podatek dochodowy (art. 41 ust. 1 updof).

Płatnik nie ma obowiązku naliczania i pobierania zaliczek podatkowych, jeśli podatnik (np. zleceniobiorca lub menedżer) złoży mu oświadczenie, że wykonywane usługi wchodzą w zakres prowadzonej przez niego pozarolniczej działalności gospodarczej (art. 41 ust. 2 updof). Przychody z tytułu umów cywilnoprawnych, w ramach których świadczone usługi pokrywają się z zakresem prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, są przychodami z tej działalności i podatnik musi rozliczyć się z nich we własnym zakresie.

6.1.1. Ustalanie podstawy opodatkowania

W celu obliczenia podstawy opodatkowania, przychód z działalności wykonywanej osobiście należy pomniejszyć o:

• składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe oraz na ubezpieczenie chorobowe potrącone ze środków podatnika w danym miesiącu,
• koszty uzyskania przychodu, które wynoszą:
  – 50% uzyskanego przychodu – w przypadku korzystania przez twórców z praw autorskich i artystów wykonawców z praw pokrewnych, w rozumieniu odrębnych przepisów lub rozporządzania przez nich tymi prawami,
  – 20% uzyskanego przychodu – w przypadku wykonywania umowy zlecenia lub umowy o dzieło, do których nie mają zastosowania przepisy o prawach autorskich,
  – miesięcznie 111,25 zł – w przypadku wykonywania umów o zarządzanie przedsiębiorstwem, kontraktów menedżerskich lub umów o podobnym charakterze (za rok podatkowy nie więcej niż 1335 zł lub nie więcej niż 2002,05 zł – jeżeli podatnik uzyskuje przychody z tego samego rodzaju działalności wykonywanej osobiście od więcej niż jednego płatnika).

Podstawę do obliczenia kosztów określonych procentowo stanowi przychód pomniejszony o potrącone ze środków podatnika w danym miesiącu składki na ubezpieczenia emerytalne, rentowe i chorobowe.

6.1.2. Obliczenie zaliczki podatkowej

Od przychodów z tytułu działalności wykonywanej osobiście, w tym z umów zlecenia i o dzieło, płatnik pobiera zaliczkę na podatek w wysokości 18%, bez względu na wysokość przychodów osiąganych przez podatnika.

Wyjątkowo płatnik może pobierać od przychodów z działalności wykonywanej osobiście zaliczkę w wysokości 32% na wniosek podatnika (np. menedżera lub zleceniobiorcy).

Powyższa zasada ma zastosowanie także wtedy, gdy zleceniobiorca lub wykonawca jest jednocześnie pracownikiem tego samego płatnika. Wówczas z każdego z tych źródeł przychodów zaliczkę na podatek należy ustalać odrębnie.

WAŻNE!

Zaliczkę na podatek dochodowy należy ustalać odrębnie od przychodów z umowy o pracę i umowy cywilnoprawnej zawartych z tą samą osobą.

6.1.3. Podatek zryczałtowany

Od niektórych przychodów z działalności wykonywanej osobiście (m.in. z umowy zlecenia, umowy o dzieło) osiąganych przez osobę niebędącą pracownikiem płatnika pobiera się zryczałtowany podatek dochodowy, jeżeli kwota należności określona w umowie nie przekroczy 200 zł.

WAŻNE!

Od stycznia 2011 r. o konieczności pobrania zryczałtowanego podatku decyduje kwota należności wynikająca z każdej odrębnej umowy zawartej z osobą niebędącą pracownikiem płatnika.

Zryczałtowany podatek dochodowy należy pobierać w wysokości 18% przychodu niepomniejszonego o koszty jego uzyskania ani o potrącone ze środków podatnika składki na ubezpieczenia społeczne. Ponadto od kwoty podatku nie wolno odliczać składki zdrowotnej.

PRZYKŁAD

Magda C. w marcu 2011 r. zawarła 2 umowy zlecenia z firmą, która nie jest jej pracodawcą. Wartość tych umów wyniosła odpowiednio 190 i 120 zł. Od obu umów firma ma obowiązek odprowadzić 18% zryczałtowany podatek, który wynosi:

• 34 zł przy umowie o wartości 190 zł;
• 22 zł przy umowie o wartości 120 zł.

Istotne jest to, że ryczałt można stosować wówczas, gdy wynagrodzenie w umowie zlecenia zostało określone kwotowo. Gdy umowa lub umowy, zawarte z osobą niebędącą pracownikiem płatnika, nie określają wprost kwoty należności, a wyłącznie sposób jej wyliczenia (np. jako iloczyn stawki godzinowej i czasu pracy), nie ma zastosowania zryczałtowana forma opodatkowania. Od należności z takich umów (bez względu na ich wysokość) należy pobierać zaliczkę na podatek. O konieczności naliczenia podatku zryczałtowanego przesądza zatem sama treść umowy.

PRZYKŁAD

Firma zawarła z malarzem umowę zlecenia na pomalowanie 3 pomieszczeń w jej siedzibie. Strony określiły w umowie wynagrodzenie w wysokości 20 zł za godzinę pracy. Malarz pomalował w ciągu miesiąca tylko jedno pomieszczenie i otrzymał od zleceniodawcy kwotę w wysokości 190 zł. W tej sytuacji od wskazanej wyżej kwoty powinna być obliczona i pobrana zaliczka na podatek dochodowy, a nie ryczałt.

WAŻNE!

Podatku zryczałtowanego nie należy pomniejszać o część składki zdrowotnej (7,75%).

6.1.4. PIT-11 i PIT-4R

Kwoty potrąconych zaliczek na podatek i podatek ryczałtowy, podmiot zatrudniający ma obowiązek przekazać w terminie do 20. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zostały pobrane, na rachunek urzędu skarbowego, którym kieruje naczelnik urzędu skarbowego właściwy według miejsca zamieszkania płatnika. Jeżeli płatnik nie jest osobą fizyczną – kwoty te powinien przekazywać na rachunek urzędu skarbowego właściwego według siedziby bądź miejsca prowadzenia działalności, gdy płatnik nie posiada siedziby.

Podmiot zatrudniający w ramach stosunku cywilnoprawnego ma ponadto obowiązek:

• wykazywać pobrane zaliczki na podatek dochodowy w zbiorczej deklaracji PIT-4R, przekazywanej do końca stycznia roku następującego po roku podatkowym (art. 42 ust. 1 i 1a updof),
• sporządzić do końca lutego roku następującego po roku podatkowym imienne informacje PIT-11 (art. 42 ust. 2 pkt 1 updof).

WAŻNE!

Należności opodatkowanych ryczałtem nie należy wykazywać w PIT-11 ani w PIT-4R.

6.1.5. Umowy cywilnoprawne zawarte między osobami fizycznymi

Przychody uzyskane z tytułu realizacji umowy cywilnoprawnej zawartej między osobami fizycznymi nieprowadzącymi działalności gospodarczej stanowią przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 updof.

W konsekwencji, w takim przypadku na zleceniodawcy nie ciąży obowiązek obliczenia i zapłaty zaliczek na podatek dochodowy oraz składania deklaracji podatkowych. Obowiązek ten spoczywa na zleceniobiorcy lub wykonawcy dzieła i to dopiero w momencie dokonywania rozliczenia rocznego z urzędem skarbowym, a nie w trakcie roku. Wówczas zleceniobiorca ma obowiązek wykazać w zeznaniu podatkowym rocznym dochód z tytułu zawartej umowy łącznie z innymi dochodami podlegającymi opodatkowaniu według skali podatkowej i od ich sumy obliczyć należny podatek dochodowy. Potwierdza to postanowienie naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Białymstoku z 18 stycznia 2007 r., nr RO-XV/443/PDOF-516/572/AM/07.

6.2. Ogólne zasady podlegania ubezpieczeniom

Reguły podlegania ubezpieczeniom społecznym i zdrowotnemu oraz rozliczania i opłacania składek ZUS zawarte są w przepisach ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (dalej ustawy systemowej) oraz ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (dalej ustawy zdrowotnej).

Do celów ubezpieczeń społecznych osoby pracujące na podstawie umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym mają zastosowanie regulacje dotyczące zlecenia (m.in. kontraktu menedżerskiego), uznawane są za zleceniobiorców.

WAŻNE!

Do celów ubezpieczeń społecznych za zleceniobiorcę uważa się nie tylko osobę wykonującą pracę na podstawie umowy zlecenia, ale także na podstawie innej umowy o świadczenie usług, do której mają zastosowanie przepisy dotyczące zlecenia.

Co do zasady, zleceniobiorcy podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu, rentowym, wypadkowemu oraz zdrowotnemu. Dodatkowo mogą dobrowolnie przystąpić do ubezpieczenia chorobowego.

Jednak w sytuacji, gdy zleceniobiorca uzyskuje przychód z więcej niż jednego tytułu stanowiącego podstawę do objęcia obowiązkiem ubezpieczeń społecznych, dochodzi do zbiegu tytułów do ubezpieczeń. Wówczas ubezpieczenia społeczne z umowy zlecenia mogą mieć charakter dobrowolny (zleceniobiorca może do nich przystąpić, ale nie musi).

Inaczej jest z ubezpieczeniem zdrowotnym. Składka na to ubezpieczenie jest opłacana z każdego tytułu odrębnie (art. 82 ust. 1 ustawy zdrowotnej). Jeżeli ta sama osoba wykonuje pracę np. na podstawie umowy zlecenia i umowy o pracę, składkę zdrowotną opłaca z każdego z tych tytułów. Tak samo jest w przypadku, gdy w ramach jednego z tytułów do objęcia obowiązkiem ubezpieczenia zdrowotnego zleceniobiorca uzyskuje więcej niż jeden przychód. Wtedy składka zdrowotna jest opłacana również od każdego z uzyskanych przychodów odrębnie (art. 82 ust. 2 ustawy zdrowotnej). Na przykład, jeżeli ktoś wykonuje określone czynności w ramach dwóch umów zlecenia, wówczas składkę zdrowotną opłaca się z każdej umowy.

Na takich samych zasadach podlegają ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu także osoby, które współpracują ze zleceniobiorcami i menedżerami.

Zasady te nie dotyczą natomiast uczniów oraz studentów, którzy nie ukończyli 26 lat. Do czasu ukończenia tego wieku lub nauki osoby te nie podlegają ubezpieczeniom społecznym ani zdrowotnemu.

Korzyści

Obowiązek ubezpieczeń społecznych i zdrowotnego nie dotyczy zleceniobiorców w wieku do ukończenia 26 lat, którzy mają status ucznia lub studenta.

Opisane zasady rozpatrywania obowiązku ubezpieczeń nie mają jednak zastosowania, jeśli zleceniobiorca pracuje na podstawie umowy, którą:

• zawarł z własnym pracodawcą,
• wykonuje na rzecz własnego pracodawcy, mimo że zawarł ją z obcym podmiotem.

W takim przypadku przychód z umowy zlecenia lub innej umowy o świadczenie usług należy traktować jak przychód ze stosunku pracy. W konsekwencji należy od niego naliczać składki na zasadach dotyczących pracowników. Dotyczy to również uczniów i studentów, którzy nie ukończyli 26 lat.

6.2.1. Umowa o dzieło

Umowa o dzieło, co do zasady, nie stanowi tytułu do ubezpieczeń społecznych ani zdrowotnego. Wykonawca dzieła nie podlega ubezpieczeniom pod warunkiem, że nie jest to umowa zawarta z własnym pracodawcą, a jeśli umowa została zawarta z obcym podmiotem – że nie jest wykonywana na rzecz własnego pracodawcy.

Jeśli wykonawca podpisał umowę ze swoim pracodawcą lub wykonuje ją na rzecz swojego pracodawcy, podlega ubezpieczeniom społecznym i zdrowotnemu na zasadach dotyczących pracowników.

6.2.2. Umowy cywilnoprawne zawarte z własnym pracodawcą

Pracodawca ma prawo zawrzeć ze swoim pracownikiem dodatkowo umowę cywilnoprawną na wykonywanie czynności w stopniu znacząco różniącym się od obowiązków wynikających ze stosunku pracy (nie dochodzi wtedy do obejścia przepisów Kodeksu pracy).

Za pracownika – na potrzeby ubezpieczeń społecznych – uważa się nie tylko osobę zatrudnioną na podstawie umowy o pracę. Pracownikiem jest również osoba świadcząca pracę na podstawie stosunku pracy, która jednocześnie realizuje umowę cywilnoprawną, jeżeli:

• taką umowę zawarła z pracodawcą, z którym pozostaje w stosunku pracy,
• w ramach takiej umowy wykonuje pracę na rzecz pracodawcy, z którym pozostaje w stosunku pracy (mimo że zawarła ją z innym podmiotem niż pracodawca).

Od przychodu z umowy cywilnej trzeba wówczas pobrać składki na zasadach obowiązujących pracowników – tj. na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne (wszystkie), ubezpieczenie zdrowotne, a także ewentualnie na Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych oraz Fundusz Emerytur Pomostowych.

WAŻNE!

Jeśli pracodawca podpisał umowę zlecenia lub umowę o dzieło z własnym pracownikiem, za którego opłaca składkę na Fundusz Emerytur Pomostowych z tytułu wykonywanej pracy w szczególnych warunkach lub o szczególnym charakterze, ma obowiązek opłacać tę składkę od sumy jego przychodów.

Nie ma w tym przypadku wyjątków – obowiązek ubezpieczeń i opłacania składek dotyczy wówczas także umów o dzieło oraz umów cywilnych wykonywanych przez uczniów i studentów, którzy nie ukończyli 26 lat.

Należy jednak pamiętać, że statusu „własnego pracownika” w rozumieniu przepisów o ubezpieczeniach społecznych nie ma osoba przebywająca na urlopie wychowawczym, macierzyńskim lub bezpłatnym. W tych okresach pracowniczy tytuł do ubezpieczeń jest zawieszony. Jeżeli więc umowa cywilnoprawna zostanie zawarta z pracownikiem przebywającym na ww. urlopie, pracodawca powinien rozstrzygać obowiązek ubezpieczeń na zasadach dotyczących osób, które nie są związane z firmą stosunkiem pracy. W takich okolicznościach nie ma znaczenia fakt, iż dana osoba jest w istocie pracownikiem podmiotu zatrudniającego.

WAŻNE!

Obowiązek opłacania składek za pracownika, który w okresie urlopu bezpłatnego, wychowawczego lub macierzyńskiego podpisał umowę cywilnoprawną ze swoim pracodawcą, należy rozpatrywać na ogólnych zasadach.

Jeżeli pracownik będzie wykonywał w okresie urlopu bezpłatnego lub wychowawczego pracę na zlecenie lub na podstawie innej umowy o świadczenie usług, będzie podlegał ubezpieczeniom jako zleceniobiorca. Jeśli jednak taką umowę podpisze w okresie urlopu macierzyńskiego, od przychodów ze zlecenia obowiązkowa będzie jedynie składka na ubezpieczenie zdrowotne. Nadal jedynym tytułem do ubezpieczeń będzie pobieranie zasiłku macierzyńskiego.

Natomiast przychód z umowy o dzieło – wykonywanej zarówno w okresie urlopu wychowawczego, bezpłatnego, jak i macierzyńskiego – w ogóle nie stanowi podstawy wymiaru składek.

6.2.3. Umowa zlecenia z pracownikiem innej firmy

Składek na ubezpieczenia społeczne nie trzeba opłacać od wynagrodzenia wypłacanego zleceniobiorcy lub menedżerowi, który jednocześnie pracuje w innej firmie na podstawie umowy o pracę i osiąga z tego tytułu w przeliczeniu na okres miesiąca co najmniej:

• minimalne wynagrodzenie (w 2011 r. 1386 zł),
• 80% minimalnego wynagrodzenia – w przypadku pracowników w pierwszym roku pracy zawodowej (w 2011 r. 1108,80 zł).

Jeżeli jednak zleceniobiorca, który jednocześnie jest pracownikiem innej firmy, ma prawo do emerytury lub renty, nie podlega obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym bez względu na wysokość podstawy wymiaru składek ze stosunku pracy.

Korzyści

Umowa cywilnoprawna nigdy nie jest objęta obowiązkiem ubezpieczeń społecznych, jeśli została podpisana z pracownikiem innej firmy, który ma prawo do emerytury lub renty.

Powyższe zwolnienia nic jednak nie zmieniają w kontekście składki zdrowotnej, która w przedstawionych okolicznościach zawsze jest obowiązkowa.

PRZYKŁAD

Czesław D. – emeryt zatrudniony na umowę o pracę w wymiarze 1/4 etatu, otrzymuje z tego tytułu co miesiąc stałe wynagrodzenie w kwocie 800 zł. Od marca 2011 r. zawarł dodatkowo umowę zlecenia z innym podmiotem niż własny pracodawca. Ponieważ nie wykonuje jej na rzecz własnego pracodawcy, z tytułu wykonywania umowy zlecenia podlega obowiązkowo wyłącznie ubezpieczeniu zdrowotnemu, mimo że podstawą wymiaru składek na jego ubezpieczenia pracownicze jest kwota niższa od minimalnego wynagrodzenia.

6.2.4. Umowa zlecenia przy zbiegu tytułów do ubezpieczeń

Jeśli zleceniobiorca ma więcej niż jeden tytuł do ubezpieczeń społecznych, dochodzi do zbiegu tytułów do ubezpieczeń. Wówczas może się okazać, że umowa zlecenia nie jest objęta obowiązkiem ubezpieczeń społecznych. Nie dotyczy to jednak ubezpieczenia zdrowotnego, które jest obowiązkowe z każdego tytułu.

Do zbiegu tytułów do ubezpieczeń często dochodzi wtedy, gdy jest wykonywana umowa zlecenia i pozarolnicza działalność gospodarcza. Przy czym zbieg występuje, gdy umowa cywilna nie jest realizowana w ramach prowadzonej działalności (jej przedmiot różni się od przedmiotu prowadzonej działalności). Z zasady obowiązkiem ubezpieczeń społecznych jest objęta wykonywana działalność. Zleceniobiorca ma możliwość wybrania umowy zlecenia jako tytułu do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych (zamiast działalności) tylko wówczas, gdy podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ze zlecenia jest przynajmniej równa najniższej podstawie wymiaru składek z działalności, tj. kwocie równej:

• 60% prognozowanego na dany rok przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego – dla przedsiębiorców opłacających składki na zasadach ogólnych (w 2011 r. jest to miesięcznie kwota 2015,40 zł) lub
• 30% minimalnego wynagrodzenia – dla przedsiębiorców korzystających z ulgi w opłacaniu składek (w 2011 r. jest to miesięcznie kwota 415,80 zł).

Aby w opisanych okolicznościach można było dokonać wyboru obowiązkowych ubezpieczeń społecznych, oskładkowany przychód z umowy cywilnoprawnej musi w każdym miesiącu wynosić co najmniej tyle, ile najniższa podstawa wymiaru składek z działalności.

Do zbiegu tytułów do ubezpieczeń dochodzi także w przypadku realizowania równocześnie kilku umów cywilnoprawnych. Zleceniobiorca lub menedżer jest wówczas objęty obowiązkowo tymi ubezpieczeniami z umowy, która została zawarta najwcześniej (art. 9 ust. 2 ustawy systemowej). Jednak w czasie trwania tych umów istnieje możliwość zmiany tytułu do obowiązkowych ubezpieczeń. Nie ma przy tym znaczenia, w jakiej wysokości wypłacane jest wynagrodzenie z poszczególnych umów.

Wybór tytułu do ubezpieczeń społecznych (bez względu na podstawę wymiaru składek) ma miejsce przy zbiegu tytułów – umowy zlecenia i pozarolniczej działalności innej niż działalność gospodarcza (np. prowadzonej przez wspólników jednoosobowych spółek z o.o., spółek jawnych lub spółek partnerskich).

6.2.5. Umowa cywilnoprawna ze studentem bądź uczniem

Uczniowie gimnazjów, szkół ponadgimnazjalnych, szkół ponadpodstawowych i studenci, którzy nie ukończyli 26 lat, zatrudnieni na podstawie umów cywilnoprawnych nie podlegają ubezpieczeniom społecznym ani ubezpieczeniu zdrowotnemu. Wyjątkiem są sytuacje, kiedy umowa została zawarta przez ucznia lub studenta z jego pracodawcą lub jest wykonywana na rzecz tego pracodawcy (mimo że została zawarta z podmiotem, z którym uczeń lub student nie jest związany stosunkiem pracy). Wówczas uczeń lub student podlega ubezpieczeniom ze stosunku pracy i z tytułu wykonywanej umowy cywilnej, a składki od przychodów z tych umów są rozliczane według zasad dotyczących pracowników.

Przy ustalaniu wieku studenta lub ucznia należy kierować się postanowieniami art. 112 Kodeksu cywilnego. Przepis ten stanowi, że termin oznaczony w tygodniach, miesiącach lub latach kończy się z upływem dnia, który nazwą lub datą odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było – w ostatnim dniu tego miesiąca. Przy czym obliczając wiek osoby fizycznej trzeba pamiętać, że termin upływa nie z końcem ostatniego dnia, lecz z jego początkiem.

PRZYKŁAD

Spółka zawarła umowę zlecenia ze studentem urodzonym 10 sierpnia 1985 r. Zleceniobiorca 26 lat ukończy 10 sierpnia 2011 r. o godz. 00, a nie tego dnia o godz. 24 i tym samym od 10 sierpnia 2011 r. umowa zlecenia będzie dla niego tytułem do obowiązkowych ubezpieczeń społecznych i zdrowotnego.

Do celów rozstrzygania obowiązku ubezpieczeń społecznych, status ucznia zachowuje do 31 sierpnia każdego roku osoba, która:

• kontynuuje naukę w tej samej szkole,
• ukończyła szkołę i rozpoczyna w tym samym roku naukę w szkole, w której rok szkolny rozpoczyna się 1 września,
• ukończyła szkołę i nie kontynuuje nauki.

Oznacza to, że również przychody uzyskiwane przez ucznia z umów cywilnoprawnych wykonywanych w czasie wakacji nie podlegają składkom. Składek tych nie opłaca się do 31 sierpnia również za absolwentów, którzy nie kontynuują nauki.

PRZYKŁAD

Wiktor T. w okresie od 21 czerwca do 30 września 2010 r. pracował na umowę zlecenia w firmie zajmującej się hurtową sprzedażą odzieży dziecięcej. Technikum odzieżowe ukończył 11 czerwca 2010 r. i postanowił dalej już się nie kształcić. W tych okolicznościach Wiktor T. do celów ubezpieczeniowych był uważany za ucznia do 31 sierpnia 2010 r. i do tego dnia od jego przychodu z umowy zlecenia nie były naliczane żadne składki ZUS. Natomiast wynagrodzenie z tytułu ww. umowy osiągnięte od 1 do 30 września 2010 r. musiało być już oskładkowane. Zleceniodawca w tej sytuacji był zobligowany do zgłoszenia go do właściwych ubezpieczeń od 1 września 2010 r. z kodem tytułu ubezpieczenia 04 11 xx na druku ZUS ZUA.

Osoba, która przedłoży zaświadczenie o przyjęciu na studia wyższe, jest uznawana za ucznia do 30 września. Znalazło to potwierdzenie w piśmie ZUS z 7 sierpnia 2000 r. (znak: FUn 077-147/2000) po uzgodnieniu stanowiska z Ministerstwem Pracy i Polityki Społecznej (pismo z 3 sierpnia 2000 r., znak: U.520-287/2000).

Korzyści

Absolwent szkoły średniej, który udokumentuje, że został przyjęty na studia, zachowuje status studenta uprawniający do zwolnienia ze składek do 30 września roku, w którym ukończył szkołę.

Studentem jest natomiast – w myśl przepisów o szkolnictwie wyższym – osoba kształcąca się na studiach pierwszego lub drugiego stopnia albo na jednolitych studiach magisterskich (art. 2 ust. 1 pkt 20 ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym).

Studiami pierwszego stopnia są studia licencjackie lub inżynierskie, umożliwiające uzyskanie wiedzy i umiejętności w określonym zakresie kształcenia, przygotowujące do pracy w określonym zawodzie, kończące się uzyskaniem tytułu licencjata albo inżyniera. Studiami drugiego stopnia są natomiast studia magisterskie, umożliwiające uzyskanie specjalistycznej wiedzy w określonym zakresie kształcenia, jak również przygotowujące do twórczej pracy w określonym zawodzie, kończące się uzyskaniem tytułu magistra albo tytułu równorzędnego. Przez pojęcie jednolitych studiów magisterskich należy natomiast rozumieć studia magisterskie, na które przyjmowani są kandydaci posiadający świadectwo maturalne, umożliwiające uzyskanie specjalistycznej wiedzy w określonym zakresie kształcenia, jak również przygotowujące do twórczej pracy zawodowej, kończące się uzyskaniem tytułu magistra albo tytułu równorzędnego.

Status studenta dana osoba posiada począwszy, od daty immatrykulacji, tj. aktu przyjęcia w poczet studentów uczelni i złożenia ślubowania, do daty ukończenia studiów lub skreślenia z listy studentów (art. 170 ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym).

Jeżeli immatrykulacja następuje po 1 października danego roku kalendarzowego, student jest zwolniony z obowiązku ubezpieczeń także w okresie między 1 października a dniem przyjęcia w poczet studentów.

Datą ukończenia studiów jest data:

• złożenia egzaminu dyplomowego albo
• złożenia ostatniego egzaminu wymaganego planem studiów (dotyczy kierunków lekarskich, lekarsko-dentystycznych, weterynarii), albo
• zaliczenia ostatniej, przewidzianej w planie studiów praktyki (dotyczy kierunku farmacja).

WAŻNE!

Za studentów nie uznaje się uczestników studiów doktoranckich lub studiów podyplomowych.

Obowiązek ubezpieczeń społecznych jest wyłączony w stosunku do ucznia lub studenta (przy uwzględnieniu opisanych zasad) – bez względu na tryb odbywanych studiów. Mogą to więc być zarówno studia stacjonarne (dzienne), jak i niestacjonarne (wieczorowe, zaoczne i eksternistyczne).

Osoby, które kończą naukę np. na studiach licencjackich, a później od października kontynuują edukację na studiach magisterskich – od następnego dnia po dniu obrony pracy licencjackiej do dnia poprzedzającego dzień przyjęcia na studia magisterskie – nie zachowują statusu studenta. W konsekwencji zleceniobiorca lub menedżer, którego dotyczy wyżej opisana sytuacja, w przerwie występującej między pobieraniem nauki podlega z tytułu zawartej umowy cywilnoprawnej obowiązkowym ubezpieczeniom społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu. W takim przypadku składki ZUS należy ustalić od przychodu wypłaconego za okres, w którym zleceniobiorca lub menedżer podlegał ubezpieczeniom.

PRZYKŁAD

W okresie od 1 lipca do 31 października 2010 r. firma z branży handlowej zatrudniła na podstawie umowy zlecenia 24-letniego Karola W. – studenta studiów licencjackich. W umowie określono miesięczne wynagrodzenie w kwotowej wysokości 3100 zł brutto. 20 lipca 2010 r. Karol W. złożył egzamin dyplomowy, uzyskując tytuł licencjata, a od 1 października 2010 r. rozpoczął naukę na studiach magisterskich. Zleceniodawca musiał w tym przypadku zgłosić Karola W. jako zleceniobiorcę do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego na druku ZUS ZUA na okres od 21 lipca do 30 września 2010 r.

W okresie od 1 do 20 lipca 2010 r., tj. do dnia obrony pracy licencjackiej, Karol W. posiadał status studenta i z tego względu nie podlegał ubezpieczeniom. Ponieważ utrata statusu studenta nastąpiła w trakcie miesiąca, a wynagrodzenie w umowie określono w wysokości miesięcznej, płatnik musiał opłacić składki za lipiec od przychodu należnego za okres od 21 do 31 lipca.

W opisanych okolicznościach, obliczając kwotę należnego wynagrodzenia za lipiec 2010 r., należało dokonań następujących działań:

Krok 1. Obliczenie wysokości wynagrodzenia za część miesiąca po objęciu ubezpieczeniami

• kwota wynagrodzenia za okres niepodlegania ubezpieczeniom, czyli od 1 do 20 lipca:

3100 zł : 31 dni kalendarzowych lipca x 20 dni posiadania statusu studenta = 2000 zł,

• kwota wynagrodzenia za okres podlegania ubezpieczeniom, czyli od 21 do 31 lipca:

3100 zł – 2000 zł = 1100 zł.

Krok 2. Ustalenie kwoty składek na ubezpieczenia społeczne finansowanych ze środków zleceniobiorcy, przy założeniu, że przystąpił do dobrowolnego ubezpieczenia chorobowego

• składka na ubezpieczenie emerytalne: 1100 zł x 9,76% = 107,36 zł,
• składka na ubezpieczenie rentowe: 1100 zł x 1,5% = 16,50 zł,
• składka na ubezpieczenie chorobowe: 1100 zł x 2,45% = 26,95 zł,
• łączna kwota składek na ubezpieczenie społeczne: 150,81 zł.

Krok 3. Obliczenie składki na ubezpieczenie zdrowotne

• podstawa wyliczenia składki zdrowotnej:

1100 zł (podstawa wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne) – 150,81 zł (składki na ubezpieczenia społeczne finansowane przez zleceniobiorcę) = 949,19 zł,

• składka na ubezpieczenie zdrowotne w pełnej wysokości (9%): 949,19 zł x 9% = 85,43 zł,
• składka na ubezpieczenie zdrowotne odliczana od podatku (7,75%):

949,19 zł x 7,75% = 73,56 zł.

Krok 4. Ustalenie podstawy opodatkowania

• przychód za cały lipiec: 3100 zł,
• koszty uzyskania przychodów:

(3100 zł – 150,81 zł składki na ubezpieczenia społeczne) x 20% = 589,84 zł,

• podstawa opodatkowania:

3100 zł – 589,84 zł – 150,81 zł = 2359,35 zł; po zaokrągleniu 2359 zł.

Krok 5. Obliczenie należnej zaliczki na podatek

• zaliczka na podatek: 2359 zł x 18% = 424,62 zł,
• zaliczka na podatek do odprowadzenia do urzędu skarbowego:

424,62 zł – 73,56 zł (składka zdrowotna w wysokości 7,75% podstawy wymiaru) = 351,06 zł; po zaokrągleniu do pełnych złotych 351 zł.

Krok 6. Wyliczenie wynagrodzenia do wypłaty

3100 zł – 150,81 zł – 85,43 zł – 351 zł = 2512,76 zł.

WAŻNE!

Uczniowie i studenci, którzy nie ukończyli 26 lat, nie mają możliwości wnioskowania o objęcie dobrowolnymi ubezpieczeniami społecznymi z tytułu zatrudnienia na umowę cywilnoprawną.

Do celów dowodowych, pod każdy rachunek do umowy cywilnoprawnej zawartej ze studentem lub uczniem warto podpiąć ksero jego aktualnej legitymacji studenckiej bądź szkolnej.

6.2.6. Zgłoszenie do ubezpieczeń i podstawa wymiaru składek

Obowiązkowe ubezpieczenia społeczne i zdrowotne z tytułu wykonywania umów cywilnoprawnych trwają:

• od dnia wskazanego w umowie jako dzień rozpoczęcia jej wykonywania do dnia rozwiązania lub wygaśnięcia umowy,
• w odniesieniu do osób współpracujących – od dnia rozpoczęcia współpracy przy wykonywaniu danej umowy do dnia jej zakończenia.

Zgłoszenia do ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego dokonuje podmiot zatrudniający, w terminie 7 dni od daty powstania obowiązku ubezpieczeń na druku ZUS ZUA lub ZUS ZZA z kodem tytułu ubezpieczenia rozpoczynającym się cyframi: „04”.

Podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne zleceniobiorców są:

• przychód osiągnięty z umowy zlecenia – jeśli w umowie określono przychód w wysokości kwotowej, w kwotowej stawce godzinowej, akordowej lub prowizyjnie; ze składek są wówczas zwolnione zasiłki z ubezpieczenia społecznego oraz niektóre składniki przychodu wymienione w § 2 ust. 1 rozporządzenia MPiPS z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe,
• kwota minimalnego wynagrodzenia (zmniejszana proporcjonalnie do liczby dni podlegania ubezpieczeniom) – jeśli przychód określono w inny sposób lub w ogóle go nie określono.

Korzyści

Ustalając podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia zleceniobiorców, gdy jest nią osiągnięty przychód, należy odpowiednio stosować rozporządzenie zwalniające ze składek niektóre rodzaje przychodów ze składek.

Podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotne zleceniobiorcy należy ustalać tak samo, jak podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne. Należy ją jednak pomniejszyć o składki na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej przez zleceniobiorcę.

Jeśli zleceniobiorca otrzymuje świadczenia w naturze, ich wartość należy uwzględniać w podstawie wymiaru składek, wyceniając je w zależności od rodzaju świadczenia i źródeł jego sfinansowania.

Wycena wartości świadczeń w naturze

@RY1@i65/2011/006/i65.2011.006.004.0002.015.jpg@RY2@

Za każdy miesiąc, w którym zleceniobiorca podlegał ubezpieczeniom społecznym i/lub ubezpieczeniu zdrowotnemu należy przekazać za niego do ZUS raport imienny składkowy (ZUS RCA lub ZUS RZA). Jeśli podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia zleceniobiorcy jest przychód, a w danym miesiącu zleceniobiorca nie osiągnął żadnego przychodu, w raporcie należy wykazać zerową podstawę wymiaru składek i zerowe kwoty składek. Jeśli zleceniobiorca miał przerwy w ubezpieczeniach (np. z powodu pobierania zasiłku chorobowego), należy za niego składać raport świadczeniowy ZUS RSA.

Po ustaniu tytułu ubezpieczenia płatnik ma obowiązek wyrejestrować zleceniobiorcę składając formularz ZUS ZWUA w terminie 7 dni od ustania tytułu do ubezpieczeń.

Podstawa prawna:

• art. 112, art. 189, art. 357¹, art. 429, art. 471, art. 481, art. 627–646, art. 734–751 Kodeksu cywilnego,
• art. 22, art. 281 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy,
• art. 218–219 Kodeksu karnego,
• art. 6 ust. 1 pkt 4, art. 6 ust. 4, art. 8 ust. 2a, art. 9 ust. 2, art. 18 ust. 1–3 i ust. 7 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz.U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.),
• art. 81–82 ustawy z 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych (Dz.U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027 ze zm.),
• art. 13 pkt 8, art. 22 ust. 9, art. 41 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2010 r. Nr 51, poz. 307 ze zm.),
• § 2 ust. 1, § 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (Dz.U. Nr 161, poz. 1106 ze zm.),
• art. 2 ust. 1 pkt 7–9 i 20, art. 167 ust. 2, art. 170 ustawy z 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz.U. Nr 164, poz. 1365 ze zm.).