Do umów o pracę zawartych na czas określony trwających w dniu wejścia w życie ustawy z 1 lipca 2009 r. o łagodzeniu skutków kryzysu ekonomicznego dla pracowników i przedsiębiorców (DzU nr 125, poz. 1035 ze zm.) nie stosuje się przepisów art. 251 k.p.
Zamiast niego do umów tych stosuje się przepisy art. 13 ww. ustawy (art. 35 ustawy antykryzysowej). Artykuł ten określa maksymalny okres, na jaki można zatrudnić pracownika na podstawie kolejnych umów o pracę na czas określony, tj. 24 miesiące. Ustawa nie reguluje jednak sposobu postępowania w stosunku do umów na czas określony zawartych przed dniem jej wejścia w życie, których czas trwania, licząc od 22 sierpnia 2009 r., przekracza 24 miesiące. Pewną wskazówką w tej sprawie może być stanowisko Departamentu Prawa Pracy Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej z 18 września 2009 r. w sprawie liczenia terminów umów na czas określony według pakietu antykryzysowego. Zdaniem resortu pracy trudno przyjąć, aby takie umowy rozwiązywały się automatycznie z upływem 24 miesięcy lub przekształcały w umowy na czas nieokreślony, zwłaszcza że takiemu poglądowi można by postawić zarzut braku poszanowania woli stron, które zawarły takie umowy zgodnie z obowiązującym w tym czasie prawem. Z drugiej jednak strony ministerstwo zaleca przeprowadzenie stosownych zmian takich umów przez ich wcześniejsze rozwiązanie (na mocy porozumienia stron lub wypowiedzenia), tak by były zgodne z obowiązującym stanem prawnym. Ustawa nie przewiduje żadnych sankcji w przypadku niepodjęcia ww. działań.
W przypadku drugiej umowy, zawartej już w czasie obowiązywania ustawy antykryzysowej, okres 24 miesięcy powinno liczyć się od dnia zawarcia umowy, a nie od dnia wejścia w życie samej ustawy.