Józef S. był zatrudniony na stanowisku kserografisty w Starostwie Powiatowym w L. Umowę o pracę zawarł starosta. Jednak wypowiedzenie stosunku pracy Józef S. otrzymał z rąk wicestarosty – gdyż sam starosta w chwili składania wypowiedzenia był nieobecny w pracy. Regulamin organizacyjny Starostwa Powiatowego w L. ustalał bezpośrednie umocowanie wicestarosty do zastępowania starosty podczas jego nieobecności w pracy (z powodu urlopu, choroby) i nie wymagał udzielenia wicestaroście odrębnego pełnomocnictwa. Józef S. uznał więc, że skoro wypowiedzenie otrzymał od nieuprawnionej osoby, to jest ono nieważne i skierował do sądu pozew o przywrócenie do pracy. Jednak w obu instancjach przegrał – zarówno sąd I, jak i II instancji oddaliły kolejno pozew i apelację. Sąd Najwyższy zaś skargę kasacyjną odrzucił. Uzasadniając rozstrzygnięcie, wskazał, że w judykaturze przyjmuje się, iż skuteczna jest czynność rozwiązująca stosunek pracy podjęta nawet przez niewłaściwy lub formalnie nieuprawniony organ pracodawcy, jeżeli pracodawca podtrzymuje czynności potwierdzające ustanie stosunku pracy. Oznacza to, że skuteczne jest rozwiązanie stosunku pracy przez podmiot, którego kompetencja do dokonywania czynności z zakresu prawa pracy nie jest jednoznacznie wyłączona, a pracodawca potwierdza skutek rozwiązania stosunku pracy, chociażby wdając się w spór przed sądem pracy.
Zdaniem Sądu Najwyższego nie można więc kwestionować, że wicestarosta jest uprawniony do dokonywania czynności w sprawach pracowniczych w zastępstwie starosty w czasie nieobecności starosty w pracy, zwłaszcza gdy pracodawca zaakceptował ustanie stosunku pracy powoda.
Wykluczone było zaakceptowanie odmiennej koncepcji skarżącego, bo to oznaczałoby nieuprawnione i nieracjonalne pozbawienie pracodawcy (blokadę) uprawnień do dokonywania przez wicestarostę czynności z zakresu prawa pracy w przypadkach nieobecności starosty. Tym samym podjęcie przez nieuprawniony podmiot czynności z zakresu prawa pracy nie powoduje bezskuteczności prawnej danej czynności (np. nawiązania stosunku pracy lub jego rozwiązania), jeżeli kompetentny organ pracodawcy potwierdzi tę czynność nawet w sposób dorozumiany przez podjęcie określonych czynności prawnych lub faktycznych. Czynność z zakresu prawa pracy może więc być uznana za bezskuteczną tylko, gdy podejmie ją organ, któremu wprost odebrano uprawnienia do podejmowania takich czynności.
Postanowienie Sądu Najwyższego z 23 października 2008 r., II PK 170/08.
Więcej na www.kadry.infor.pl » Kategorie » Indywidualne prawo pracy » Odpowiedzialność, prawa i obowiązki » Orzeczenia