Przestępstwa pracodawców z zakresu bhp w swojej części szczególnej określa Kodeks karny. O odpowiedzialności pracodawców za naruszenie przepisów bhp traktuje rozdział XXVIII „Przestępstwa przeciwko prawom osób wykonujących pracę zarobkową”. Gdy naruszenie przepisów bhp przez osobę odpowiedzialną za stan bhp w danym zakładzie pracy nosi znamię przestępstwa, inspektor pracy powiadamia prokuratora o podejrzeniu popełnienia przestępstwa.
Niedopełnienie obowiązków bhp
Zgodnie z art. 220 Kodeksu karnego osoba będąca odpowiedzialną za bezpieczeństwo i higienę pracy powinna wypełniać wynikające z tego tytułu obowiązki. Przestępstwo narażenia pracownika na utratę życia lub zdrowia można popełnić umyślnie (sprawca przewiduje możliwość narażenia życia lub zdrowia pracownika, lecz godzi się z tym, bądź, mimo braku podstaw, przypuszcza, że takie narażenie nie nastąpi) oraz nieumyślnie (naruszając obowiązki, nie przewiduje sprowadzenia zagrożenia mimo tego, że mógł i powinien to przewidzieć). Pracodawca naruszając swoje obowiązki, naraża pracownika na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu, w związku z tym podlega karze pozbawienia wolności do lat 3.
Polecamy również serwis: Wypadki przy pracy i choroby zawodowe
Ustawa przewiduje niższą karę, jeśli sprawca działa nieumyślnie. Podlega wówczas grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do roku. Natomiast sprawca, który dobrowolnie uchylił grożące niebezpieczeństwo, w ogóle nie podlega karze.
Przedmiotem ochrony art. 220 Kodeksu karnego są prawa osoby pozostającej w stosunku pracy w rozumieniu art. 22 § 1 Kodeksu pracy, a więc w takim stosunku, jaki - uwzględniając jego rzeczywiste cechy - jest lub powinien być nawiązany przez dokonanie jednej z czynności prawnych określonych w art. 2 Kodeksu pracy. Przepis ten wyjaśnia także, kim jest pracownik (uchwała Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 2005 r., sygn. akt I KZP 34/05).
Pracownikiem w rozumieniu wspomnianego przepisu jest osoba określona w art. 2 Kodeksu pracy (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 kwietnia 2005 r. sygn. III KK 23/05). Zgodnie z Kodeksem pracy pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Oznacza to, że tylko do niedopełnienia obowiązków bhp wobec takich osób odnosi się odpowiedzialność karna z art. 220 Kodeksu karnego.
Porównanie art. 160 Kodeksu karnego i art. 220 Kodeksu karnego
Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 12 grudnia 2012 r. (V KK 64/12) uznał, że przestępstwa określone w art. 220 Kodeksu karnego mają charakter typów kwalifikowanych w stosunku do odpowiadających im typów unormowanych w art. 160 Kodeksu karnego (narażenie człowieka na bezpośrednie niebezpieczeństwo utraty życia albo ciężkiego uszczerbku na zdrowiu), ze względu na sprecyzowanie w art. 220 § 1 Kodeksu karnego normatywnego źródła obowiązku sprawcy jako gwaranta niezaistnienia skutku, a także na zawężeniu kręgu potencjalnych pokrzywdzonych. Między typami przestępstw z art. 220 § 1 lub 2 Kodeksu karnego (leges speciales) a odpowiadającymi im typami określonymi w art. 160 Kodeksu karnego (leges generales) zachodzi stosunek wykluczania. Zatem jeżeli do śmiertelnego wypadku pracownika doszło w rezultacie niewypełnienia obowiązku zapewnienia warunków bezpiecznej pracy, to odpowiedzialność karną za zaistnienie wypadku może ponosić tylko ta osoba, na której ciążył prawny szczególny obowiązek zapobiegnięcia skutkowi, a więc należąca do kręgu podmiotów przestępstw indywidualnych stypizowanych w art. 220 § 1 i 2 Kodeksu karnego.
Zobacz również: Wykroczenia przeciwko prawom pracownika z zakresu bhp
Zakaz prowadzenia działalności gospodarczej
Gdyby przestępstwa dopuścił się sam pracodawca, sąd może orzec w stosunku do niego zakaz prowadzenia działalności gospodarczej. Wynika to z art. 41 § 4 Kodeksu karnego, zgodnie z którym w razie skazania za przestępstwo popełnione w związku z prowadzeniem działalności gospodarczej sąd może orzec ten zakaz, jeżeli dalsze prowadzenie działalności gospodarczej zagraża istotnym dobrom chronionym prawem.
Wyrok wiążący w postępowaniu cywilnym
Co istotne, prawomocny wyrok skazujący za przestępstwo z art. 220 Kodeksu karnego wiąże sąd w postępowaniu cywilnym (art. 11 Kodeksu postępowania cywilnego), co do tego, że pokrzywdzony był pracownikiem w rozumieniu art. 2 i 22 Kodeksu pracy (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2010 r., sygn. akt II PK 157/09).
Niezawiadomienie o wypadku
Niezawiadomienie o wypadku przy pracy również powoduje powstanie odpowiedzialności karnej po stronie pracodawcy. W świetle art. 221 Kodeksu karnego przestępstwo można popełnić na 3 sposoby:
- nie zawiadamiając w terminie właściwego organu o wypadku przy pracy,
- nie zawiadamiając w terminie właściwego organu o chorobie zawodowej,
- nie sporządzając lub nie przedstawiając wymaganej dokumentacji.
Sprawca pod lega wówczas grzywnie w wysokości do 180 stawek dziennych.
Zadaj pytanie: Forum Kadry
Inne przestępstwa przeciwko prawom osób wykonujących pracę zarobkową
Warto wspomnieć o innych przestępstwach przeciwko prawom osób wykonujących pracę zarobkową, które zostały określone w tym samym rozdziale Kodeksu karnego. Zgodnie z art. 218 Kodeksu karnego osoba wykonująca czynności w sprawach z zakresu prawa pracy i ubezpieczeń społecznych, która złośliwie lub uporczywie narusza prawa pracownika wynikające ze stosunku pracy lub ubezpieczenia społecznego, podlega karze grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Jeśli taka osoba odmawia ponownego przyjęcia do pracy w przypadku, gdy sąd orzekł na korzyść pracownika o przywróceniu do pracy, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do 1 roku.
Co więcej, osoba zobowiązana orzeczeniem sądu do wypłaty wynagrodzenia za pracę lub innego świadczenia ze stosunku pracy powinna wykonać ten obowiązek. W przeciwnym razie może ponieść odpowiedzialność karną. Podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 3.
W świetle art. 219 Kodeksu karnego osoba naruszająca przepisy prawa o ubezpieczeniach społecznych, która nie zgłasza, nawet za zgodą zainteresowanego, wymaganych danych albo zgłasza nieprawdziwe dane mające wpływ na prawo do świadczeń albo ich wysokość, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2.
Podstawa prawna:
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz.U. z 1997 Nr 88, poz. 553 z późn. zm.)
Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz.U. z 1998 Nr 21, poz. 94 z późn. zm.)