Przerwa w pracy – uprawnienie pracownika
Pracownik zatrudnionych na pełny etat, a także w nieprzerywanym lub równoznacznym systemie czasu pracy ma prawo do 15-minutowej przerwy wliczanej do czasu pracy w sytuacji, gdy dobowy wymiar czasu pracy wynosi co najmniej 6 godzin. Dotyczy to również pracowników zatrudnionych w niepełnym wymiarze czasu – w tym przypadku warunkiem jest przepracowanie przez pracownika odpowiedniej liczby godzin w ciągu doby.
Młodociany pracownik – jaka przerwa?
Młodociany pracownik może skorzystać z 30-minutowej przerwy, jeśli dobowy wymiar czasu pracy wynosi powyżej 4,5 godziny.
Co ważne, młodocianemu pracownikowi zatrudnionemu w mikroklimacie gorącym (do 26˚C) przysługuje maksymalnie 3-godzinny czas pracy. W tym przypadku po każdych 50 minutach pracy należy się pracownikowi 10 minut przerwy.
Przerwa w pracy dla osób niepełnosprawnych
Dodatkowa przerwa od pracy przysługuje niepełnosprawnym. Jest to 15 minut przerwy w pracy wliczanej do czasu pracy – przeznaczone na wypoczynek bądź gimnastykę usprawniającą.
Przerwa na lunch – czy jest wliczana do czasu pracy?
Pracodawca może wprowadzić nieodpłatną przerwę w wymiarze czasu pracy nieprzekraczającym 60 minut (tzw. przerwa lunchowa), jednak nie jest wliczana do czasu pracy.
Przerwa w pracy dla pracownika pracującego przy komputerze
Pracownik, który pracuje przy komputerze, ma prawo do 5-minutowej przerwy wliczanej do czasu pracy po każdej przepracowanej godzinie przy komputerze.
Przerwa na karmienie
Także kobieta karmiąca dziecko ma prawo skorzystać z dodatkowych przerw w pracy. W przypadku czasu pracy w wymiarze 4-6 godzin kobietom karmiącym dziecko przysługuje jedna przerwa 30-minutowa (lub odpowiednio 45-minutowa przy więcej niż jednym dziecku). Z kolei w przypadku czasu pracy trwającego dłużej niż 6 godzin kobietom karmiącym dziecko przysługują dwie przerwy 30-minutowe (lub odpowiednio 45-minutowa przy więcej niż jednym dziecku).
Natomiast jeśli czas pracy trwa krócej niż 4 godziny, kobietom karmiącym dziecko przerwa nie przysługuje.
Praca monotonna, uciążliwa lub szkodliwa
Kodeks pracy nakłada na pracodawcę obowiązek organizowania pracy w sposób zapewniający zmniejszenie jej uciążliwości, zwłaszcza pracy monotonnej i pracy w ustalonym z góry tempie — pracodawca w takim przypadku może skrócić czas pracy poniżej podstawowej normy czasu pracy. Zachodzi to poprzez skrócenie dobowego wymiaru czasu pracy (w przypadku uciążliwości lub szkodliwości) lub poprzez wprowadzenie dodatkowych przerw wliczanych do czasu pracy (w przypadku monotonii, uciążliwości lub szkodliwości).
Podstawa prawna: Ustawa z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.