Wykonywanie pracy nakładczej nie jest uregulowane w Kodeksie pracy, lecz w rozporządzeniu Rady Ministrów z 31 grudnia 1975 r. w sprawie uprawnień pracowniczych osób wykonujących pracę nakładczą (DzU z 1976 r. nr 3, poz. 19 ze zm.).
Podjęcie pracy w charakterze wykonawcy przynosi korzyści obydwu stronom stosunku prawnego. Zatrudniając w takiej formie pracownika, pracodawca ponosi jedynie koszty związane z używaniem maszyn i urządzeń stanowiących własność wykonawcy w wysokości odpowiadającej wartości ich odtworzenia. Umowa o pracę nakładczą umożliwia również podejmowanie pracy osobom niepełnosprawnym czy kobietom wychowującym dzieci.
ZUS weryfikuje umowy o pracę nakładczą >>
Umowa o pracę nakładczą powinna określać rodzaj umowy (na okres próbny, na czas określony, nieokreślony, wykonania określonej pracy), rodzaj pracy, termin jej rozpoczęcia, zasady wynagradzania. W umowie o pracę nakładczą nie ustala się miejsca wykonywania pracy oraz wymiaru czasu pracy. A zatem wykonawca może wykonywać pracę w dowolnie wybranym przez siebie miejscu i czasie.
W umowie strony określają minimalną miesięczną ilość pracy, której wykonanie należy do obowiązków wykonawcy. Minimalna ilość pracy powinna być tak ustalona, aby jej wykonanie zapewniało uzyskanie co najmniej 50% najniższego wynagrodzenia.
Praca nakładcza wykonywana jest przeważnie w domu wykonawcy. Nie zwalnia to jednak wykonawcy od zachowania zasad i przepisów bhp.
Jakie składki na ubezpieczenia powinien płacić przedsiębiorca - nakładca? >>
Umowa o pracę nakładczą może być rozwiązana na mocy porozumienia stron w każdym czasie.